şu koca şehirde ki evlerden birindeyim çok uzak sayılmam sana
yakında değilim halbuki
oysa sen sevgilim ne kadar da yalnızlaştın bugün
yüreğine oturmuş kocaman acınla
bana gelmen bundandır bilirim
bilirim yarayla ilacı bir dersin
oysa sevgilim o kadar öksüzsün ki bugün
yoldan geçen herhangi birinin
omzunda da ağlayabilirsin
ama yine de bir ben susar dinlerim
bu yüzdendir bana gelişin
ah sevgilim ne kadar da hüzün dolusun bugün
gülümseyişin sevinçlerin
çocukluğun hep bende
bundandır şehri kalabalık hissedişin
....
tarifsiz bir huzurdu yaşamak huzursuz ruhların bataklığında boyumca uzandım
uğultular umrumdaymış gibi acıyla sırıttım
masum değildim tabiki
ben hayatı dilediğince yaşamayı reddeden lerdenim
uzadım uzadıkça insanlar küçüldü küçüldükçe insanlar dillerini yitirdim
anlamsız konuşur oldular
yada ben anlamını yitirdim
yitirdiğim onca şeyin içinde bir tek seni sevdim ...
bu yolu bana bırakıp ıssı bir barakaya çevirme birilerinin yolunu kaybedip uğradığı
kurtarılmayı dilediği o yere benzetme
gitme
kalabilmen için ne feda edebilirim ki kendimden
gülüşlerimi mi
asiliğimi mi
yoksa basit faniliğimi mi istersin
veremem san ruhumu
ama
gitme
