bir gün uyandım parmaklarımı kelebekler sarmıştı , öylece parmaklarımda geziniyorlardı
usulca geri yattım uykularıma
anlatacak paylaşacak çok şeyleri vardı kelebekler bir gün yaşar ve benim ellerim asırlardır oradalar
gözlerim tavanı izledi bir hatayın son dakikalarını izler gibi
biri dedi ki ben gidiyorum
veda anlamsız dedi diğeri veda anlamsızdı
kanatları kül olup yatağıma dağıldı
yüreği çırpınıyordu en çok kanatlarını severdi yeni tanışmışlardı ama onundu
gözlerim iflah olmaz bir kader izliyor
....
sürüyor parmaklarını dudağımda ki gamzeye usulca uyanmak istiyorum
korkup irkildiğim her güne
soğuk diyorum uyku cinine
bakıyorum ki kimse yok
üşüyorum sıcağında yazın ürperiyorum
usulca bir el sırtımız sıvazlıyor
bitmesin diyorum bitmesini en içten dilek gibi isteyerek
...
Bir rüzgar gibidir yaşam biteceğini bilirsin
ama kasırga geçene kadar beklersem canımın yanacağını da bilirim
bu yüzden yel eserken dal kırılmışken yap şunu....
