059***: Hiçbir duygu bu kadar güzel olamazdı.
059***: Seni seviyorum ve bu dünyada daha güzel hiçbir şey yok.
059***: Seni seviyorum ve bu dünyada senden daha güzel hiç kimse yok.
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪ Nilipek - Gömülür ♪
Teneffüs zilinin çalmasıyla birlikte öğretmenin sınıftan resmen kaçar gibi çıkması bir oldu. Tabii onun ardından öğrencilerin de. Beste ve Ege'de oturduğu yerden kalkarken ben hâlâ sırada oturuyordum.
"Açelya," dedi Beste şaşkınlıkla. "Gelmiyor musun bahçeye?"
Başımı olumsuz anlamda salamama rağmen, "Yok hayır, uyuycam ben. Uykum var." dedim. Uykumun olmasından daha doğal bir şey olmamasına rağmen Beste'nin kaşları hayretle havalandı. Sırama doğru yaklaştı ve ilgiliyle yüzümü inceledi. "Ne bakıyorsun öyle?"
"Neyin var senin?"
"Uykum." dedim, ufaktan korkuyordum Beste'den ve bu ister istemez oturduğum yerde geriye yaslanmama sebep oldu.
Ege bu halime güldü, "Beste, güzelim rahat biraz kızı, uyusun. Öğle arasında gelmez yoksa yanımıza." dedi ve bir iki adım atıp, Beste'nin yanına yaklaştı. Bileğinden tuttu ve benimle konuşmasına müsade etmeden sınıfın dışına doğru yürüdüler. "İyi uykular sana, tatlı rüyalar."
"Yaa," diye sitem etti Beste. Başımda elli saat dikilip sorgu sualine devam edemediği için yüzü düşmüştü.
"Sağol." dedim Ege'ye gülerek.
İkisinin de sınıftan çıkmasıyla kolumu sıraya uzattım ve başımı da kolumun üzerine, tabiri caizse, bıraktım. Kolum yatağım kadar rahat değildi fakat idare ederdi en azından.
Dün gece hiç uyuyamamıştım ama bunun bir sebebi yoktu. Daha önceki geceler ya çok düşünmekten ya da ders çalışmam gerektiği için uyuyamıyordum. Bu sefer ikisi de değildi ama gecenin sonunda kendimi ikisini yaparken de bulmuştum.
En son masanın başında problem çözmeye çalışırken, bana gizliden yazan kişiyi düşünürken buldum.
Kimdi, neden bana mesaj atıyordu ya da neden mesaj atma ihtiyacı duyuyordu onu merak ediyordum. Benden mi çekiniyordu? Sanmıyorum. İnsanlarla çok çabuk arkadaş olur, sohbet ederdim. Hayatıma dahil eder, çok çabuk güvenirdim. Böyle bir karaktere sahipken neden gizliden yazıyordu ki? Üstelik sürekli beni sevdiğini de söylüyordu. Beni seven ama benimle konuşamayan ve buna rağmen beni çok iyi tanıyan kişi kimdi?
Bütün gece bunu düşünüp durmuştum fakat bütün bunlardan daha çok ben, kendi düşüncelerimi göz önünde bulundurmayı unutuyordum.
Korkuyor muydum bu kişiden? Umursamıyor muydum? Hayatıma dahil mi ediyordum yoksa onu ciddiye mi almıyordum, bilmiyordum. Kafam her geçen karışıyordu. Bir düğüm atılmıştı ama tam olarak nerede başladı bu düğüm anlamıyorum. Ah, bir bulabilseydim...
