nova

1.2

Nova' ya...

Ben... Kim olduğumu zaten biliyorsun. Yakın bir geçmişten yazıyorum. Umarım bunu okur ve olayların nasıl geliştiğini anlarsın. Böyle olmasını istemedim. İstemem. Bilirsin sen. Hikayemizin böyle biteceğine inanmıyorum. Biz birbirimiz için yaratıldık Nova. İster inan, ister inanma. Sen benim bu kahrolası bölünmüş kalbimin kırık parçasısın. Diğer yarımsın. Benden o kırığı alma. Çünkü ben tüm duygularından arınmış biri olmaktansa, kırık bir kalple yaşamaya da razıyım.

6 ay önce...

Üstümdeki beyaz gömlek ve kumaş pantolonla ciddi bir imaj çizmeye çalışıyordum. 23 yaşındaydım ve benim yaşımdakiler çoktan aile şirketlerinin başına geçmişken ben hâlâ babamın gölgesinde çalışmak zorundaydım. Oradan bakınca çok da kötü bir şeymiş gibi gelmiyordu. Ayıptır söylemesi, bok gibi param vardı ve istediğim her şeye anında sahip olabilirdim.

Ama bunu istemiyordum.

Hayalperest biri değildim. Yakınından bile geçemezdim. Paranın her şey olduğunun gayet de farkındaydım. Fakat şunun da farkındaydım ki, eğer bu şirketin başında ben olsam tüm rakiplerimizi çoktan ezmiştik bile. Bu basit bir kıskançlık hikayesi değildi. Tüm mesele paraydı. Para için her şeyi yapardım. Bir gün bitmiş olduğunu görmemek için canımı bile verirdim.

İşte açıkçası, işler istediğim gibi gitmiyordu. Babam benim suçum bile olmayan geçmişi için doğduğumdan beridir beni suçluyordu. Sırf beni böyle didinirken görmekten zevk aldığı için şirketin başına beni geçirmiyor ve sadece yanında çalıştırmakla yetiniyordu. Daha 16 yaşındaki kız kardeşiminse şimdiden şirketteki koltuğu hazırdı. Hem de aklı bir karış havada olmasına rağmen...

Dimdik omuzlarımla şirket kapısından içeri girerken, tüm çalışanlar yıllardır aynı bölümde aynı görevde çalışacağımın ve asla terfi etmeyeceğimin güvencesiyle, selam vermeyi bırakın, bakmıyorlardı bile.

İçimdeki bağırıp her şeyi yıkma dürtüsünü zorla bastırdım ve hışımla odama girdim.

Üstünkörü elim masama bırakılan evraklarda gezindi ama hepsinde sadece imzam isteniyordu. Her zamanki gibi kimse fikrimi sormuyordu.

Evrakları elimin tersiyle masadan ittirdim ve odadan çıktığım gibi asansöre binip 40. katın düğmesine bastım.

Bugün bütün bu gidişata son verecektim.

Asansörün kapıları açıldığı gibi kendimi babamın odasında buldum.

Tüm katı kendine ayırmıştı ve buna karşılık çok zevkli bir mimarla çalışıp her yeri kendisine göre dekore ettirmişti.

Babamın henüz gelmemiş olmasının avantajıyla doğruca çalışma odasına doğru ilerledim ve cebimdeki anahtarla kapıyı açıp içeri girdim.

Masasına yeni bırakılmış evrakları gördüğüm gibi de koltuğuna oturdum ve kapaklarını açtım.

Şirkete yeni başvuran adayların isimleri ve başvuru bilgileri yer alıyordu.

Hepsini okudum ve aralarında başarılı olacaklarını düşündüğüm kişileri not aldım. Tam kapağı kapatıp elime başka bir evrak almak üzereydim ki, isimlerden biri gözüme tanıdık geldi.

Nova Lina Ballı.

Bu kızı tanıyordum. Aynı okuldaydık ve ortak arkadaşlarımız vasıtasıyla aynı ortamlarda bulunuyorduk. Şu zamana kadar onunla hiç konuşmamış konuşmaya da gereksinim duymamıştım. Kendi düşünceleri bile olmayan, erkek arkadaşı sayesinde sosyalleşen ve dış görünüşüyle insanların ilgisini çeken bir kızdı. Ama sadece bu kadardı.

Başımıza bela olur mu diye düşünmeye başladım. Muhtemelen olurdu.

Dış görünüşüne son bir kez baktım; Kemikten bir vücut, bol makyaj... Ama hepsinin altında çekicilikten ziyade tatlı bir güzellik var gibiydi.

Kaşlarımı çattım. Boyu uzun da değildi. Hatta ortalamaya zar zor yetişebiliyordu.

Elimdeki kalem oynadı.

Tecrübesizdi. Bu sektörde hiç yer almamıştı.

Neden yaptım bilmiyorum ama iletişim bilgilerini not aldım ve görüşmeye çağrılacağını not ettim.

Daha sonra da her şeyi elimi sürmeden önceki haline getirip, odadan çıktım.