After Years

Kabanata XL

"Marami. Lalo na itong puso ko, Jenna." Itinuro niya ang dibdib niya. "Nasasaktan ako dahil nakikita kitang nakasuot ng wedding dress lalo na't hindi para sa akin. Natuloy ba ang kasal ninyo ni Zeus?"

Umiling ako. "No... no, Yves. You know that it won't happen. Nagpakasal na ako sa 'yo, at kung natuloy man ang kasal namin, it will be void, dahil kasal na ako sa 'yo."

"Then, our marriage is real."

Kumunot ang noo. "Of course it was real! Anong akala mo joke joke lang? Meron bang gano'n?"

Matagal siyang tumitig sa akin. "You did not have the chance to wear such a pretty wedding dress because of our sudden wedding, Jenna. I'm sorry," pag-iiba niya ng usapan.

"I don't care. Ayos nga lang sa akin kahit walang suot, basta ikaw." Sinubukan ko siyang patawanin, pero binigyan niya lang ako ng malungkot na tingin.

"See? You can even do that when all I did was be scared. I'm sorry."

"Scared ka pa sa lagay na 'yan?" Napangiti ako nang maalala ko ang ginawa at sinabi niya kay dad noong makita ko siyang sumugod sa mansyon. Kung hindi pa katapangan ang ipinakita niya roon, hindi ko na alam kung ano pang tawag do'n.

Tumulo ang luha niya. "Yes, I'm scared. Iniwan mo ako, eh. Pakiramdam ko, kaya mo akong iwan ulit kapag hindi ko naibigay sa 'yo ang lahat."

"Bakit mo naman naisip 'yan? Mukha ba akong naghahangad ng kahit na ano bukod sa 'yo?"

He shrugged and pouted. Hindi ko alam kung bakit nawala na ang mga luha ko at napalitan ng kilig habang pinagmamasdan siyang nagpapalambing. "You left me there, Jenna. I thought we could finally be together after we secretly got married, pero katulad ng dati ay iniwan mo ako, ang masaklap pa ay matapos pang may mangyari sa ating dalawa. Paggising ko wala ka na. You made me so insane and worried. Inakala ko pang panaginip lang ang lahat. Imagine, how am I supposed to react when I see myself on the bed alone? I just got married and yet my wife disappeared without a proper notice," mahaba niyang paliwanag. Bakas ang frustration sa kaniyang mukha.

"Look, I'm sorry. I just have to do something. Kita mo naman, nasa harap mo na akong muli. Everything went perfectly as planned, Yves. I heard from Mael that you helped him." Hinaplos ko ang pisngi niya na kahit may mga sugat ay hindi kabawasan ng pagiging guwapo niya sa paningin ko. "That won't happen again. I promise. Hindi na kita iiwan. Ngayon pang nahuli na ng mga pulis si Zeus at ang pamilya niya. Wala nang makapaghihiwalay sa atin. Kung meron man, hindi na ako papayag."

Hinila niya ako papalapit sa kaniya at niyakap nang mahigpit. Nakaupo ako sa kandungan niya. Sigurado ba siyang ayos lang ang mga hita at binti niya? Teka nga, nakakapanghinala ang mga kilos niya.

"You'd better be, Jenna. Inakala kong iniwan mo na naman ako sa ere, eh. Inakala kong pinaglalaruan mo ako." Narinig ko ang pagsinghot niya. Is he shot with anesthesia? Bakit ganito siya magsalita at kumilos? Para siyang ako. Don't tell me, okay na talaga siya at nagkukunwari lang na hindi pa ayos ang kalagayan para lang magpalambing?

Sinilip ko ang machine na nakakonekta sa kaniya, pati na rin ang mga nakatusok sa kamay niya. What the hell? Hindi naman nakatusok, eh! Pinaglololoko ba ako ng isang ito?

Hindi bale, pagbigyan na natin para makabawi ako.

"No, why would I do that?"

"Hindi ko alam, Jenna. Masyado na akong nato-trauma sa 'yo. Hindi na talaga kita matantya minsan. Hindi ko na alam ang ikot ng kokote mo."

Natawa ako sa hirit niya. "Hindi mo alam? Ibig sabihin, hindi mo alam ang sarili mo? Ikaw lang naman ang umiikot sa utak ko, Yves," biro ko na may kasamang paglalambing.