Langs de lijn -2-

H O O F D S R T U K 15

-pov Amy-

Het is zondag ochtend en ik ben echt met buikpijn wakker geworden. Ik heb me al even niet zo kut gevoeld.
Ik heb gisteravond nog een keer gehuild om het feit dat ik weer terug naar huis ga en ik kan er nog steeds geen vrede mee hebben.
Gisteravond waren we uiteindelijk te laat naar bed gegaan dus dat betekent dat ik nu nog mijn koffer in moet pakken, wat niet echt bepaald helpt bij de stress.

"Heb je alles?" vraagt Matthijs voor de zekerheid voordat we de deur uitstappen.
"Als het goed is wel." antwoord ik nadat ik mijn lijstje in m'n hoofd nog een keer ben nagegaan.
"Mooizo.". We stappen de deur uit en Matthijs doet de deur op slot terwijl ik naar de lift loop.

"Het spijt me echt dat ik niet mee naar binnen kan." zegt Matthijs schuldig als we op de K+R geparkeerd staan van het vliegveld. Het paste echt net aan om me af te zetten bij het vliegveld maar helemaal meer naar binnen gedag zeggen ging Matthijs niet redden met de wedstijd helaas .
"Het geeft echt niet schatje." verzeker ik hem en ik geef hem een stevige knuffel. "Ik ga je zo erg missen." zeg ik zachtjes en ik voel zijn armen nog strakker om me heen gaan.
"Ik jou ook." zegt hij zachtjes terug en we houden elkaar nog eventjes vast.
Ik laat hem ietsjes los en ik geef hem een kus.
"Doe je voorzichtig zometeen?" vraag ik hem nog een keer voor de zekerheid.
"Komt helemaal goed, echt waar." stelt hij me gerust, maar toch blijf ik zo'n raar onderbuik gevoel houden.
"Love you ." zeg ik zachtjes tegen hem.
"Love you, ga je missen." zegt hij zachtjes terug en ik geef hem nog één keer een stevige knuffel voordat ik nog een laatste kus geef en de auto uitstap. Ik pak mijn koffer uit de achterbak en loop daarna nog langs de voorkant van de auto.
"Doei liefje, doe voorzichtig." zwaai ik naar hem door het open autoraam.
"Doei schatje, jij ook!" zwaait hij terug en daarna draai ik me om richting het vliegveld terwijl ik moeite moet doen om mijn tranen in te houden.

-pov Matthijs-

Met zweethandjes houd ik het stuur vast terwijl ik naar het stadion rijd. Ik ben zo zenuwachtig voor deze wedstrijd en ik weet niet eens waarom. Ik heb vaak genoeg spannende wedstrijden gespeeld of gespeeld wanneer Amy er niet bij was, dus dat kan het niet zijn. Maar ik kan gewoon niet mijn vinger erop leggen wat het nou precies is.
Ik kom net te laat aan bij het stadion waardoor Sarri me niet al te vrolijk aankijkt als ik de kleedkamer binnen kom lopen. Lekker begin alweer. Ik leg hem snel uit waarom ik te laat ben, maar nog steeds is hij er niet echt blij mee.
We beginnen met de voorbespreking, die voor mijn gevoel echt eeuwen duurt. Ik merk dat ik nog zenuwachtiger ben geworden en ik hoop echt dat het weggaat als ik eenmaal aan het opwarmen ben en in de focus voor de wedstrijd kom.
Als we na een eeuwigheid eindelijk klaar zijn, gaan we ons omkleden en beginnen we aan onze droge warming-up.

Ik ben bezig met mijn spieren warm maken en oprekken terwijl ik naar wat muziek luister als ik zie dat Paulo op me af komt lopen en naast me op de grond zijn oefeningen komt doen. Ik ben blij dat het niet iemand anders was, want ik had echt even niet de puf om gezellig te gaan lopen doen.
"Alles goed Mat?" vraagt hij terwijl hij zijn hamstrings aan het oprekken is.
"Ja hoor, ben alleen echt zenuwachtig maar ik weet gewoon niet waardoor." leg ik aan het uit terwijl ik Amy haar oefeningen voor mijn enkel aan het doen ben. "En ik heb Amy net op het vliegveld afgezet dus dat was ook wel effe weer lastig zegmaar." leg ik hem uit en ik zie hem knikken.
"Snap ik ja, maar het komt echt goed vandaag ja, je hebt vrijdag ook gewoon goed meegetraind dus eigenlijk kan er niks fout gaan." probeert hij me moed in te praten. Het werkt wel iets, maar toch ga ik er meer over nadenken, want eigenlijk kan er echt heel veel fout gaan.
"We gaan het zien." zeg ik zuchtend en ik wissel van positie.
"Komt goed Matta, echt waar."

Als we na de eerste helft de kleedkamer binnenlopen heb ik echt even nodig om bij te komen want ik ben echt helemaal kapot. Het gaat echt verbazingwekkend goed, ik speel lekker, het team speelt lekker en het staat 1-1 tegen Inter Milan. We kunnen hem winnen, maar dan moeten we dat ook wel gaan doen. Mijn enkel voelt opzich oké, ik voel hem wel maar het is dat ik er mank van loop. Gewoon effe doorbijten.
Net nadat Sarri klaar is met zijn praatje komt Dario naar me toegelopen.
"Het gaat best lekker volgensmij, ga je nog even door of is het zo prima?" vraagt Dario aan me en ik twijfel even. We gaan echt lekker en het begint echt spannend te worden. Ik ben wel moe, maar ik ga hem toch waarschijnlijk niet uit mogen spelen dus dat is niet echt interessant voor nu lijkt me. Het doet pijn, maar ik kan mijn team ook niet op zo'n moment in zo'n wedstrijd wanneer we juist zo lekker gaan, in de steek laten.
"Ik denk dat ik nog wel even kan, wat lijkt jou handig?" vraag ik maar aan hem terug omdat ik er zelf ook niet helemaal uit kom.
"Je bent wel moe, maar als het goed voelt dan denk ik dat ik het beste naar jou kan luisteren wat jij wilt." antwoord hij en hij heeft opzich wel een punt.
"We gaan het gewoon proberen, en als het niet meer gaan dan wisselen we ja?" vraag ik aan hem en hij stemt er mee in. Daarna loopt hij door naar Sarri om hem te vertellen dat ik nog doorga.
In de laatste paar minuten van de rust bereid ik me nog snel voor om zometeen weer door te spelen.

De tweede helft verloopt wat onrustiger, allebei de teams willen graag scoren en we hebben aan allebei de kanten ook kansen, maar toch lukt het geen van beide teams om te scoren.
Na zo'n tien minuten begin ik toch wel een beetje uitgeput te raken, maar ik blijf nog even doorgaan want nu is niet echt het moment om te wisselen. Over 5 minuutjes, bedenk ik bij mezelf terwijl ik klaar ga staan voor de corner die zometeen genomen gaat worden...

-pov Amy-

Ik zit al meer dan een uur naar de wedstrijd van Matthijs te kijken op de peperdure wifi van het vliegtuig. Het staat 1-1 en het spel van Juventus wordt wat ongeorganiseerd. Op de linkerkant komen dan op een gegeven moment ook 3 man tegelijk door. Matthijs sprint op één van de spelers af terwijl hij achter zich Bonucci meeroept voor hulp. Eén van de spelers weer met de bal door te komen tot aan het doelgebied en hij probeert te schieten, maar Bonucci weet de bal te raken waardoor die uit gaat. Corner.
Alle spelers gaan op hun plek staan en de bal wordt in de hoek gelegd. De bal wordt genomen en de speler rond het doel springen omhoog om de bal te koppen. Eén van de Juventus spelers weet hem van het doel weg te koppen, maar als de spelers weer op de grond komen, zie Matthijs naar de grond zakken. Ik weet niet wat ik zie en mijn hart begint heel hard te kloppen, ik wordt er gewoon misselijk van zo gestresst ben ik opeens.
De bal wordt door een teamgenoot van Matthijs mee naar voren genomen terwijl Matthijs op de grond blijft liggen, terwijl hij zijn enkel vasthoudt...
Mijn maag keert zich nu al helemaal om en ik begin helemaal zwetende handjes te krijgen.
De scheids legt het spel stil en ik zie dat de medische staf het veld op komt gelopen. Matthijs ligt nog steeds op zijn rug en er zijn wat spelers om hem heen blijven staan, de keeper is naast hem neergeknield en blijft wat tegen hem zeggen totdat Dario is aangekomen.
Dario knielt bij zijn voet neer en doet zijn schoen uit en voelt wat aan zijn enkel. Matthijs trekt er een niet al te lekker gezicht bij en ik wordt nog meer gestresst bij het idee dat het echt niet goed gaat.
Dario vraagt wat aan hem en ik zie Matthijs nee schudden met zijn hoofd en nu zakt de moed me echt in de schoenen.
Matthijs wordt omhoog geholpen door Dario en daarna hinkelt hij met ondersteuning van hem het veld af.
Ik moet echt moeite doen om niet volledig in paniek te raken, maar ik moet gewoon weten wat er aan de hand is, maar ik weet ook dat ik echt moet gaan wachten totdat ze wedstrijd is afgelopen.
Maar het lukt me niet echt goed om rustig te blijven en voor mij gevoel komen de wanden van het vliegtuig echt op me af. Ik kan alleen echt niet opeens hier in janken uitbarsten dus ik loopt zo snel als ik kan naar de wc. Zodra ik het deurtje op slot heb gedaan, lopen de tranen over mijn wangen en ik probeer rustig te ademen, maar het lukt maar niet.
Ik zit denk al bijna 10 minuten op de wc als mijn telefoon oplicht en ik zie dat het een appje van Matthijs is.
  Schatje ik ben oké, kan alleen niet appen nu,                maar het komt goed
Ik lees de melding waardoor het me uiteindelijk wel lukt om weer rustig adem te halen, maar toch blijft mijn hartslag echt 300 ofzo. Ik weet dat dit alles is wat hij nu kan zeggen, dus ik heb er vrede mee, maar toch wil ik nog steeds antwoorden op al mijn vragen die ik nu heb.
Ik fix mezelf weer een beetje in de spiegel en daarna loop ik terug naar mijn stoel alsof er niks is gebeurd.
Ik kan echt niet wachten totdat we geland zijn.

Authors Note.

niks te zeggen eigenlijk, slaaplekker xxxx