Langs de lijn -2-

H O O F D S T U K 8

-pov Matthijs-

Ik voel me zo slecht.

Annekee is een halfuurtje geleden naar haar hotel teruggegaan en sindsdien lig ik als een soort hoopje niks op de bank, misselijk van schuldgevoel. En misschien een klein beetje door de drank van gisteravond.
Ik moet steeds maar weer denken aan wat er gebeurd is, en ik ga er nog net niet van over mijn nek.

Ik Facetime Frenkie, want ik heb geen idee wat ik moet doen en hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik er een soort van van in paniek raak.

"Hey Matta, hoe is ie?" groet Frenkie me vrolijk nadat hij opgenomen heeft. Ik heb hem heel weinig gesproken sinds dat ik naar Turijn ben verhuisd en hij naar Barcelona. Ik mis het echt, de jaren in Amsterdam.
"Hey Frenk, ja wel goed." antwoord ik. "Naja, eigenlijk niet zo, daarom belde ik je." geef ik toe.
"Oh, wat is er aan de hand?" vraagt hij bezorgd.

Ik leg hem het hele verhaal van begin tot eind van gisteravond uit. Terwijl ik aan het vertellen ben, heb ik mijn telefoon al 2 keer opgepakt om rondjes te lopen door het huis heen. Blijkbaar doe ik dat als ik zenuwachtig ben.

"Maar goed, ik weet nu dus niet wat ik nu moet doen." eindig ik mijn verhaal, en ik ga steeds sneller ademhalen en ik merk dat mijn hartslag ook een heel stuk omhoog gaat.
"Jemig wat een verhaal." zegt Frenkie verbaasd. "Oké, Mat probeer eerst even rustig te ademen."
Ik haal een paar keer goed adem, maar al snel haal ik weer te snel adem.
"Mat, ga eens even zitten, want dit werkt zo niet." begint Frenkie een beetje streng te worden en ik ga op de bank zitten. "Goed, doe mij na oké, adem in... adem uit..." gaat hij verder en ik probeer op hetzelfde tempo mee te ademen. "Goedzo, adem in... adem uit..."
Al snel lukt het me weer om rustig te ademen.
"Weer rustig?" vraagt Frenkie en ik knik. "Mooizo, wil je nu misschien even je telefoon ergens tegenaan zetten, want ik word helemaal spastisch van dat getril van je handen." lacht hij en ik moet er ook om lachen.

"Maar goed, even serieus." begint Frenkie. "Het is inderdaad super dom wat je hebt gedaan, maar tot die conclusie was je zelf ook gekomen. Ik denk dat het slim is om vanaf nu geen contact meer te hebben met Annekee, want daar is tot nu nog niet echt bepaald iets positiefs uitgekomen." gaat hij verder, en ik knik. "Als ik jou was, zou ik wel eerlijk naar Amy zijn. Ze zal waarschijnlijk super boos zijn, wat volkomen begrijpelijk is, maar het is beter dan het ontkennen of het helemaal niet te zeggen."
"Ja klopt, maar ik ben gewoon bang dat het gewoon over is nu, want ze gaat het me echt geen tweede keer vergeven." antwoord ik. "En ik had gewoon niet zo dom moeten zijn, want hoe ga ik uitleggen dat ik er zelf voor heb gekozen om met Annekee af te spreken? Als ik vertel dat ik me eenzaam voel en dat ik de hele dag niks zit te doen omdat ik nog niet echt vrienden hier heb, begrijpt ze dat toch niet, want ik heb altijd gezegd dat de trainingen leuk waren, terwijl eigenlijk valt het best wel te-." begin ik met ratelen maar ik word onderbroken door: "Matta, rustig." net voordat ik weer te snel ga ademhalen, kan ik het zelf gelukkig tegenhouden. 

"Tuurlijk zou ze je wel begrijpen, ze zit nu toch zelf ook in d'r eentje daar in Amsterdam? En al had je had verteld, dan had ze er waarschijnlijk echt wel iets aan gedaan om ervoor te zorgen dat je je beter zou voelen, want ik weet niet of het je al opgevallen is, maar ze is opzich wel een beetje verliefd op je." gaat Frenkie verder. "Als ik jou was, zou ik haar zometeen even opbellen, want anders vreet het je helemaal van binnen op en het is voor niemand goed dat jij in je eentje depressief in dat appartement daar gaat zitten."
"Ik ga het proberen." zeg ik met lichte tegenzin.
"Mooizo, maar ik moet helaas echt gaan, want ik moet zo op de club zijn om te trainen." zegt Frenkie een beetje teleurgesteld.
"Maakt niet uit Frenk, veel plezier."
"Dankje, hopelijk zien we elkaar snel weer Mat."
"Ik hoop het ook Frenk. Joe joe." zeg ik Frenkie gedag
"Joee."

-pov Amy-

Ik zit voor me uit te staren aan het keukeneiland.
Mijn poging tot een ontbijtje, een zielig schaaltje kwark met wat muesli, staat op 2 happen na, onaangeroerd op het aanrecht voor me. Ik heb te veel buikpijn en te weinig eetlust om het op te eten.
Na heel lang twijfelen heb ik eindelijk besloten om mezelf eens klaar te maken, niet omdat ik moet werken, maar zodat ik tenminste nog iets nuttigs heb gedaan vandaag.
Als ik in de badkamerspiegel kijk en ik mijn dikke ogen en een opgeblazen gezicht zie, springen de tranen weer in de ogen. 
Ik heb gisternacht, nadat ik thuis ben gekomen, de hele nacht zitten huilen. Net zolang totdat ik te moe was om verder te huilen en ik uiteindelijk in slaap viel. Na 4 uur slaap werd ik weer wakker, met dit gezicht dus. 
Hoe langer ik mezelf in de spiegel aankijk, hoe verdrietiger ik ervan word. Ik ga op de badkamervloer zitten, en ik leun met mijn hoofd en rug tegen het badkamermeubel.
Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld denk ik.
Ik heb hoofdpijn van al het huilen, buikpijn omdat ik zo'n erg schuldgevoel heb en mijn knie doet ook nog eens pijn omdat ik gister veelste veel heb gedaan terwijl ik dat nog helemaal niet kan.

Ik snap gewoon niet hoe ik helemaal niet heel dronken was, en toch met Carel heb gezoend, terwijl ik vind Carel niet eens aantrekkelijk.
En het is ook allesbehalve eerlijk tegenover Matthijs, want die zit daar in Turijn denkend dat er niks bijzonders hier gebeurt, maar ondertussen gaat zijn vriendin rustig vreemd. Heel goed gedaan Amy, applausje voor jou.

Ik zit al zo'n 5 minuten mezelf een nog erger schuldgevoel aan te praten als mijn telefoon oplicht en ik zie dat Matthijs me een Facetime verzoek stuurt.
Het was me net gelukt om te stoppen met huilen, maar meteen schieten de tranen me weer in de ogen.
Ik kan het echt niet over m'n hart verkrijgen om hem nu ook nog te negeren en dat hij zich dan afvraagt waarom ik hem skip, dus met tegenzin neem ik toch op.

"Hey." begroet hij me als ik opneem en hij schrikt als hij mijn dikke ogen ziet en de tranen. "Alles goed?" vraagt hij bezorgd.
De tranen stromen nog harder over mijn wangen heen nadat hij dat vroeg.
"Hey hey hey rustig. Vertel me, wat is er." probeert hij me te kalmeren. Ik wil het toegeven, maar ik kan de woorden gewoon niet over mijn lippen krijgen.
"Ik-, ik-, ik-." stotter ik.
"Hey probeer rustig te ademen, als het weer gaat kan je het me vertellen oké? Geen haast."
Ik haal een paar keer goed adem en kom rustig aan weer tot rust terwijl ik met wc-papiertjes mijn tranen wegveeg.

"Goedzo, lukt het je om het nu te vertellen?" vraagt hij voor de zekerheid en ik knik.
"Ik-, ik-." stotter ik even, maar als ik nog een keer goed ademhaal, lukt het me eindelijk om het te zeggen. "Ik-, ik-, ik heb gister met-, met-, met Carel gezoend." geef ik toe en ik barst gelijk uit in tranen. "Het spijt me zo, ik had het echt nooit willen doen en ik begrijp als je het nu uitmaakt, want ik verdien het niet om nu nog je je vriendin te blijven." ratel ik door terwijl Matthijs luistert en mijn shirt ondertussen nat aan het worden is van mijn tranen.

"Amy, rustig maar, ik wilde ook iets toegeven namelijk." begint hij en ik kijk verschrikt op naar mijn telefoon. "Ik heb gisteravond met Annekee afgesproken, want ze was in Turijn met een vriendin. Uiteindelijk zijn we met z'n drieën naar de bar gegaan hebben we het daar heel gezellig gehad. Annekee was goed dronken en ik was ook ergens in de buurt daarvan." legt hij uit. "Annekee vond het net iets te gezellig, en heeft me toen gezoend." Hij haalt even diep adem voordat hij verder gaat.
"En schaam me er echt ontzettend voor, maar ik ben erin mee gegaan." geeft hij uiteindelijk toe. "Ik miste het gevoel van ons, het samenwonen en ja, de andere dingen die daarbij komen kijken als je snapt wat ik bedoel. Ik kan je met 100% zekerheid beloven dat het alleen bij een zoen is gebleven." zegt hij eerlijk.
"Maar ik ben de laatste tijd misschien ook niet helemaal eerlijk geweest omdat ik het eigenlijk minder naar mijn zin heb hier dan dat ik had verwacht." gaat hij verder. "En ik heb dus geen enkele reden om boos op je te zijn, en ik ben ook meer boos op mezelf omdat het super dom is wat ik heb gedaan, en ik zal je vanaf nu wel vertellen hoe het echt met me gaat."

"Ik mis je Thijsje." zeg ik terwijl de tranen me nog steeds in de ogen staan.
"Ik jou ook Amy." zegt hij en ik zie een traan over zijn wang lopen. "Ik zou willen dat je hier was."

Authors Note.

goeddd jaa... dit hoofstuk is echt pure poep en ik weet niet wat ik hier verder van moet maken hahahahah.

maar goed hij is wel lekker lang iig

nou groetjesss, en vergeet niet het sterretje in te kleuren!! <33

(words: 1610)