Langs de lijn -2-

H O O F D S T U K 19

-pov Matthijs-

Als ik thuis kom, pak ik eerst wat drinken en daarna stort ik mezelf op de bank. Ik heb er nog nooit zo erg doorheen gezeten.
Ik lig een kwartier om mijn rug naar het plafond te staren als ik uiteindelijk Frenkie besluit te bellen. Hij had me gisteravond even kort geappt, maar we hebben niet echt uitgebreid gepraat.
"Hey Matta." groet bij me vrolijk. Ik zie dat hij op de bank aan het chillen is en ik hoor zachtjes nog een "Oh hey Mat!" van Mikky.
"Hoi Mik!" begroet ik haar eerst. "Hey Frenk, hoe is ie?" vraag ik aan hem.
"Goed hoor, gaat lekker z'n gangetje hierzo. Hoe is ie bij jou? Gaat het al wat beter met je enkel?" vraagt hij aan me.
"Valt een beetje tegen, maar ik ga morgen een scan laten maken dus ik hoop heel erg dat ze schade meevalt."
"Ik hoop het zo erg voor je, het zou zo zonde zijn als je de interlands moet missen.". Het moment dat Frenkie dat zegt, zakt de moed me echt in de schoenen. We gaan over twee weken alweer met het Nederlands team trainen, en ik weet nu al dat ik het niet ga redden om als eerste geselecteerd te worden voor mijn positie.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen en ik zucht diep.
"Is alles goed Mat?" vraagt Frenkie serieus.
"Ik weet het niet man, Amy is weer terug naar Amsterdam en ik voel me weer zo alleen, m'n enkel doet zoveel pijn dat ik oprecht denk dat ie d'r zometeen vanaf valt, ik kan letterlijk niks en ik weet niet wat ik er mee aan moet." ratel ik achter elkaar door. "Ik ben zo zenuwachtig voor morgen, maar ik kan het er met niemand over hebben, iedereen vind het super zielig enzo maar niemand vraagt echt hoe het gaat. En ik mis Amy zo erg en het doet zoveel pijn dat ze niet gewoon hierheen kan komen en al helemaal nu ik weer hier vast zit in m'n huis."
"Ik vind het zo zielig voor je Mat, ik had het je zo erg gegund dat je het meer naar je zin had in Turijn, ik voel me er echt heel kut over Mat, sorry." zegt frenkie eerlijk en voel me een beetje schuldig dat ik hem heb gebeld want nu lijkt het net alsof ik alleen maar wil zeuren en hem er lastig mee te vallen.
"Nee Frenk je hoeft je er echt niet kut over te voelen, ik had sowieso niet moeten bellen sorry ik ben alleen maar aan het janken."
"Nee nee nee Mat echt niet, ik ben juist blij dat je me belt. Dat heb ik liever dan dat het je van binnen helemaal opvreet en je het niet kwijt kan. Het komt allemaal goed Matta, echt waar. En je kan me altijd bellen of appen, dat weet je. Morgen moet kan je me gelijk bellen na die scan, dan zorg ik dat we er even over kunnen praten zodat jij je ook gehoord voelt ja?" ik knik terwijl Frenkie aan het praten is, ik weet echt niet wat ik zonder hem moest ik ben zo dankbaar voor hem. "Rijd er iemand morgen mee of niet?" vraagt hij aan me en ik leg uit dat Paulo morgen meerijd en ik vertel hem hoelaat ik mijn afspraak heb.
"Frenk echt super bedankt, maar ik ga weer ophangen ja?"
"Is helemaal goed Mat, je belt me morgen hè?"
"Ja tuurlijk, komt goed, doei doei!" we nemen afscheid van elkaar en daarna hang ik op.

De rest van de dag kijk ik een film op de bank en doe ik eigenlijk niks meer. Ik beantwoord wat appjes en mailtjes maar ik ga al vroeg naar bed, vooral omdat ik me verveel en niet zo goed meer weet wat ik moet doen.
Ik had ook nog even met Amy gebeld maar we waren allebei moe en hadden ook niet echt iets om over te praten dus uiteindelijk hingen we al na 20 minuutjes op.

***

De volgende dag wordt ik al om 8 uur wakker van mijn wekker. De afspraak in het ziekenhuis was al om half 10, en ik moest er ook nog wat eerder zijn dus ik kon niet echt uitslapen.
Nadat ik uit bed stapte douchte ik even snel en daarna ging ik ontbijten. Nou ik kan het eerder een poging tot noemen, want ik kreeg geen hap door mijn keel. Zonder dat ik het echt doorhad was ik zo zenuwachtig voor vandaag.
Rond 9 uur werd ik opgehaald door Paulo.
"Goeiemorgen Matta, hoe is ie?" vraagt hij aan me als ik de auto in stap.
"Prima, beetje zenuwachtig alleen." geef ik hem simpel antwoord. Mijn enkel voelt hetzelfde als gister en ziet er nog even kleurrijk uit, dus dat is wel wat minder.
"Snap ik, hoop zo voor je dat het niks ernstigs is."
"Ik ook, maar ik heb zo'n gevoel dat het geen goed nieuws gaat zijn.." zeg ik met pijn in mijn buik..