Langs de lijn -2-

H O O F D S T U K 16

-pov Matthijs-

Ik kan mezelf wel kant maken. Hoezo wilde ik nou weer zo graag doorspelen? Als ik in de rust gewoon had gezegd dat het goed was geweest voor vandaag, was het nooit gebeurd.
Opzich ging het nog best prima de eerste paar minuten van de tweede helft, maar het deed wel al meer pijn dan tijdens de eerste helft. Daarom bedacht ik ook toen al om te gaan wisselen, maar achteraf gezien had ik nooit die tweede helft in moeten gaan.
Toen ik afzette voor de sprong tijdens de corner merkte ik wel dat er weinig kracht inzat, maar de landing was toch nét de druppel. Toen ik weer op de grond terechtkwam, klapte mijn enkel naar binnen en het voelde echt niet goed. Het deed echt veel pijn, en ook toen ik het veld afliep samen met Dario kon ik er echt geen gewicht op zetten zonder dat er een pijnsteek door mijn hele been schoot.
En nu lig ik hier, in het kamertje van de arts, met een icepack op mijn enkel want die was ondertussen weer helemaal dik geworden.
Dario en de sportarts hadden naar mijn enkel gekeken en nu zijn ze samen ergens over aan het praten dus ik lig hier maar een beetje. Ik ben gewoon zo boos op mezelf dat ik door ben gegaan met spelen, want nu heb ik het zo verziekt voor mezelf.
Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar Amy. Ik voel me zo schuldig voor haar, ik wist dat ze ging kijken en ik weet ook dat nu waarschijnlijk helemaal gestresst in het vliegtuig zit en ze moet nog ongeveer een uur dus dat is echt verschrikkelijk voor haar, en het komt allemaal door mij. Toen we net langs de kleedkamer kwamen vroeg ik aan Dario of ik even snel Amy mocht appen want anders vond ik het echt te zielig voor haar. Het mocht gelukkig van hem, maar in het team hebben we gewoon regels dat we tijdens de wedstrijd niet op onze telefoon zitten en pas nadat we helemaal klaar zijn met z'n allen hem er weer bij mogen pakken dus daarom heb ik hem daar ook gewoon achtergelaten zodat ik gezeik kan voorkomen.

Na een paar minuten voor me uitgestaard te hebben kijk ik op de klok en zie ik dat ik weer even moet stoppen met koelen. Naast dat ie nog steeds niet normaal dik is, is ie nu ook blauw aan het worden en ik krijg er een steeds slechter gevoel over...
Een paar minuten later komen Dario en de sportarts weer binnenlopen.
"We denken dat het niet gebroken is, maar de kans dat je enkelbanden beschadigd zijn is erg groot." legt de sportarts uit en ik kan echt wel door de grond zakken. Zelf had ik ook al zo'n vermoeden, maar ik ben natuurlijk geen dokter of iets. "We kunnen je nu wel langs het ziekenhuis laten gaan, maar ik denk dat ze daar hetzelfde gaan zeggen. Voor je enkelbanden zou je dan natuurlijk een echo moeten laten maken, maar dat gaan ze sowieso vandaag niet kunnen doen omdat het nog zo dik is. Ik hoorde van Dario dat je deze week daar sowieso al een afspraak voor had staan dus ik denk dat je het dan het beste komende week uit kan laten zoeken." legt hij uit en ik stem ermee in. "Wanneer had je die scan?" vraagt hij aan me.
"Aankomende dinsdag al volgensmij." geef ik hem antwoord en hij knikt.
"Dat is helemaal top, doen we dat. Dario zal dan morgen even bellen om hun op de hoogte te brengen. Wat voor nu wel belangrijk is, is dat je je enkel echt niet belast want je wilt niet nog meer schade aanrichten dan dat er nu al is." De sportarts heeft net zijn zin kunnen afmaken als we keihard gejuich horen vanaf de tribunes en het stadion nog net niet staat te trillen, Juventus heeft gescoord. Ik ben zo blij dat ze weer voorstaan, want dan was het hopelijk niet mijn schuld geweest als ze hadden verloren.
"Goed." lacht Dario, want de fans van Juventus gaan helemaal los. "Als ik jou was zou ik je effe gaan omkleden naar de trainingspak ofzoiets en dan kan je als je wilt de laatste minuten van de wedstrijd nog kijken op de bank."
"Volgensmij stonden er hier naast de kast nog krukken, die mag je wel gebruiken." zegt de sportarts en hij kijkt snel op het hoekje in zijn kamer of de krukken er nog staan. Ondertussen raap ik mijn spullen bij elkaar en kom ik van de behandeltafel af. "Top, dankjewel." zeg ik als ik de krukken van hem krijg.

Als ik in de kleedkamer ben aangekomen, pak ik snel even mijn telefoon erbij om te kijken of Amy iets heeft gezegd.
Ze heeft me alleen mijn berichtje gelezen, wat ik een beetje raar vind dus ik besluit haar maar te bellen. Ik zag op haar locatie dat ze net is geland dus dat is echt top.
"Hey liefje." zeg ik als ze opneemt.
"Ah ik ben zo blij dat je belt, gaat het goed? Wat is er gebeurd?" vraagt ze heel snel achter elkaar.
"Het gaat, tja, oké." geef ik haar antwoord. Goed is anders. "M'n enkel klapte dubbel toen ik op de grond landde dus nu is ie weer helemaal dik en blauw." leg ik uit en Amy blijft even stil. Het was misschien niet het slimste om het te zeggen als ze nog niet thuis is want nu raakt ze weer van slag, maar ik wil ook niet tegen haar liegen.
"Is het denk je gebroken of wat heeft de arts gezegd?" vraagt Amy gestresst en ik leg haar rustig uit wat ik net heb afgesproken terwijl ik me ondertussen ook nog aan het omkleden ben.
We praten nog een korte 5 minuten voordat ik helemaal klaar ben om naar het veld te gaan.
"Schatje, het spijt me echt, maar ik moet helaas ophangen want ik ga de laatste minuten nog even kijken op de bank ja?" leg ik aan haar uit.
"Oh oké is goed." zegt ze een beetje sip en ik voel me er best wel schuldig over omdat ik weet hoeveel zorgen ze zich altijd om me maakt.
"Love you, doe voorzichtig zometeen." zeg ik nog tegen haar .
"Love you, jij ook." zegt ze terug en ik hang op. Ik doe mijn telefoon in mijn broekzak en ik ga weer richting het veld.
Als ik bij de bank ben aangekomen zie ik dat Paulo blijkbaar gewisseld is, dus ik neem naast hem plaats. Een paar teamgenoten kijken me aan, maar ik heb even nu geen zin om alles uit te gaan leggen.
"Hoe is je enkel?" vraagt Paulo aan me als ik mijn krukken naast me neer heb gelegd en mijn enkel op een stoel voor ons omhoog leg.
"Kan beter." zeg ik zo sarcastisch mogelijk en ik trek mijn sok een beetje naar beneden om te laten zien hoe dik en blauw die is. Paulo kijkt me met open mond aan als ik mijn sok weer goed doe. "Moet je niet naar het ziekenhuis om het te laten checken?" vraagt hij aan me en ik leg aan hem uit wat we net hebben besproken.
"Ik hoop zo dat ze niet gescheurd zijn, maar het kan eigenlijk ook niet anders." zeg ik zuchtend en ik ga iets meer onderuit op m'n stoel zitten.
"Komt goed Mat, echt waar." probeert hij me nog een beetje moed in te praten maar ik denk dat niks op dit moment kan helpen.

Zelfs in de laatste minuten is het nog erg spannend en Ronaldo weet in de blessuretijd de 3-1 te scoren. Het hele stadion gaat weer uit zijn dak en mijn teamgenoten op de bank springen allemaal omhoog om te juichen, maar ik blijf rustig zitten om te klappen. Het is niet dat ik niet boei om mijn teamgenoten ofzo, maar ik ben helemaal klaar met deze dag en ik wil zo snel mogelijk naar huis om gewoon te slapen of film te kijken of iets, gewoon even niet de hele tijd herinnert worden aan het feit dat ik het echt heb verneukt voor de komende weken.

Als de scheids heeft afgefloten, lopen een paar teamgenoten nog het veld op maar daar heb ik eigenlijk echt geen zin in.
"Zullen we alvast gaan?" vraag ik aan Paulo en hij stemt ermee in. Ik weet ook niet zo goed wat hij heeft vandaag, maar het enthousiasme spat er niet echt vanaf. "Is er iets?" vraag ik aan hem, net voordat we de spelerstunnel ingaan.
"Hmm, weet niet zo goed, voel me gewoon beetje down ofzo." antwoord hij en ik voel me schuldig dat ik net alleen maar zielig heb lopen doen terwijl hij zich ook kut voelde.
"Als je het erover wilt hebben moet je het zeggen ja?" zeg ik tegen hem en hij knikt.
"Komt goed."
Hij houdt de deur voor me open als we samen de kleedkamer inkomen. Er zijn al wat spelers ondertussen binnengekomen dus is al lekker gezellig. Door de winst die we net hebben gepakt zit bij iedereen de sfeer er best lekker in dus ik heb ergens nog een sprankje energie gevonden om ook een klein beetje gezellig mee te vieren.
Als Sarri binnen komt lopen, gaat de muziek wat zachter en gaan we allemaal even zitten of sommige jongens blijven ergens in een hoekje staan.
"Super gespeeld vandaag mannen, een welverdiende 3 punten!" Begint hij en we klappen enthousiast met z'n allen. "Morgen bij de training bespreken we de wedstrijd en bekijken we wat er beter kon en wat er goed ging. Maak het nog even gezellig met elkaar, en tot morgen!" sluit hij af en de muziek gaat weer hard aan.
Ik zit op mijn plek te kijken naar de jongens als Sarri op me af komt lopen.
"Kunnen we buiten even met elkaar praten?" vraagt hij aan me.
"Ja tuurlijk, momentje.". Ik pak mijn krukken en ik kom achter hem aan.
"Trouwens, we pakken het kantoortje wel effe, daar is het wat rustiger."

"Dus, Matthijs." begint hij als we eenmaal zitten. "Ik hoorde van Dario hoe het met je ging, maar ik wilde je toch zelf nog graag even spreken. Ik heb natuurlijk ook gezien wat er is gebeurd en ik ben er ook van geschrokken, vooral omdat ik het gevoel heb dat we het hadden kunnen voorkomen in zekere zin." gaat hij verder en ik heb een beetje door waar hij heen wilt. "Hoe sta je daar zelf in?"
"Uhm, ja ik denk achteraf dat het beter was om te stoppen na de rust, maar goed dat is natuurlijk achteraf. Ondanks dat ik graag vijf minuten daarna ofzoiets had willen wisselen, denk ik dat ik niet goed genoeg heb geluisterd naar de signalen die mijn lichaam gaf. Ik was na de eerste helft echt best wel moe en ik had dan denk moeten beseffen dat dat de kans op dat het fout ging juist vergrootte en ik had niet moeten denken van kom op effe doorzetten." geef ik hem antwoord en Sarri luistert al knikkend.
"Ik was eigenlijk van plan om je een heel preek te gaan geven." lacht hij. "Maar ik denk dat je zelf goed beseft dat het echt niet slim was en naast dat het voor het team heel nadelig is, is het voor jezelf ook verschrikkelijk dus ik denk dat je er op die manier wel van leert." gaat hij serieus verder en ik ben het echt volkomen met hem eens. "Nou, ik zal als ik jou was deze winst nog even goed vieren en dan zien we elkaar morgen bij de bespreking."
"Is goed, doei doei." ik neem afscheid van Sarri en daarna ga ik weer terug naar de kleedkamer. Precies als ik aankom, komt Paulo de kleedkamer uitlopen met nog twee teamgenoten.
"Hoe ga jij naar huis trouwens Matta?" vraagt hij aan me. "Wacht, ik breng je wel gewoon thuis want je gaat echt niet kunnen rijden zo." geeft hij zichzelf antwoord en ik ben echt heel blij dat hij dit voorstelt want zelf rijden was niet heel veilig geweest.
"Als je dat wilt doen ben je echt een topper, bedankt man!" bedank ik hem. "Ik pak effe snel m'n spullen ja?"
"Ja tuurlijk, ik help wel effe."
We lopen samen de kleedkamer weer in en ik pak mijn spullen bij elkaar. Ik neem nog afscheid van de rest van onze teamgenoten en daarna gaan ik en Paulo samen naar zijn auto toe.
Tijdens de autorit komt het besef dat ik zometeen thuis kom en dat Amy er dan niet meer is en dat ik weer helemaal alleen ben. En dat besef maakt geeft me echt buikpijn. We hebben zo'n leuke week gehad samen en nu is het pats boem weer in één keer weg. Ik kan het gewoon niet meer, ik wil haar gewoon voor altijd bij me hebben en niet dat ze ergens in een ander land is en ik zo ver van haar vandaan ben.
Zonder dat ik het door heb, staan we alweer bij mij voor de deur.
"Ey super bedankt voor het rijden man." ik geef Paulo nog een snelle knuffel en ik bedankt hem nog een keer.
"Geen probleem Mat, zal ik je morgen anders ophalen want je auto staat natuurlijk nog bij het stadion?" stelt hij voor.
"Ah dat zou zo fijn zijn, je bent echt een held. Bedankt hè!" ik neem nog een laatste keer afscheid van hem en daarna stap ik uit de auto, terug mijn lege, stille appartement weer in ...

Authors Note.
jeetje ik zit helemaal in de flow
heb alleen niks te zeggen
m'n slaapritme is zo verpest holy shit het is letterlijk half 4, oepsiessss