Promise //𝙎𝙩𝙞𝙡𝙚𝙨 𝙎𝙩𝙞𝙡𝙞𝙣𝙨𝙠𝙞

Crazy

"Vakti mi bilmiyorum ama sormazsam içimde kalacak. Şimdi sen tam olarak nesin? Yani yanlış anlama ama parçaları birleştirmek şu an fazlasıyla zor yani anlatacağını söyledin ama işler iyice karışıyor ve bazı şeyleri artık öğrenmemin vakti gelmedi mi?"

"Melezim ben. Cadı kurt melezi." Lexa sanki havadan sudan bir şeyden bahsediyormuşçasına konuştuğunda Stiles olduğu yerde durup ona birkaç saniye dik dik baktı.

"Pekala, tamam ama yani büyü falan mı yapıyorsun? Peter ve Derek-"

"Şu an değil Stiles yalnız olduğumuzda." Lexa'nın sert ses tonunu duyan Stiles bir şey demeden yürümeye devam etmişti, eh sinirli bir Lexa'nın üzerine gitmemesi gerektiğini çözmüştü.

Stiles ve Lexa okulun bahçesinde sessizce yürüyorlardı konuşulanlardan sonra , Isaac'se bir şeyler yiyeceğini söyleyerek ikiliyi yalnız bırakıp kantine gitmişti okula geldikleri anda. Tabi gitmeden önce Lexa'yı en ufacık şeyde kendini arayacağı konusunda sıkıca tembihlemişti.

Lexa dalgın dalgın yürürken yanındaki Stiles'ın kendisine olan kaçak bakışlarını hissediyordu ama ikisinin de utanmaması için bu bakışlara karşılık vermiyordu. Zaten zihni de fazlasıyla gördüğü rüyadaydı, rüya mıydı ondan bile emin değildi ki. Hadi Stiles ölüp geri dönmüştü neredeyse onun yaşadıklarının sebebi var diyebilirdi.

Bir yandan da Stiles'ın yaşadıklarının anormalliğini de gözden kaçıramıyordu. Çocuğun ne kadar korktuğunu ve gergin olduğunu görebiliyordu. Onların arasındaki bu sessizliği fazlasıyla dengesiz ve hızlı adımlarla gelen Scott'ın neredeyse kendilerine çarpacakken Stiles tarafından durdurulması ile son buldu.

"Hey, hey. İyi misin? İyi görünmüyorsun."

"İyiyim."

Stiles'ın sorusuna yalan söylediğini belli ederek konuşan Scott'la göz devirerek onu süzmeye devam etti. Telaşlı ve korkmuş bir ifadesi vardı, göğsünü delecek kadar olan kalp atışlarını söylemiyordu bile. Bu yüzden daha gerçekçi bir cevap verdi. "Hayır, değilsin." Ve Stiles'ın açıklaması için ona izin verdi.

"Aynısı sana da oluyor. Bir şeyler görüyorsun."

"Nereden bildin?" Scott'ın sorusuna cevap verecekleri esnada arkalarından gelen ince, tanıdık sesle sustular. "Çünkü bu üçünüze de oluyor." Lexa Stiles'la göz göze geldiklerinde çocuğa sessiz bir uyarı yaparak konuşmasına engel oldu. Kendi yaşadığı şeyin onlarınkiyle bir bağlantısı olduğuna emindi, bir tür haberci rüya olduğu kanısında hemen hemen emin olmuştu.

Beşli okulun girişine ilerledikleri esnada Lexa gece alamadığı uykusu yüzünden esneyip durduğu için kendi kendine homurdanıyordu. Stiles'ın bir kez daha kendine olan kaçamak bakışlarını fark ettiğinde çocuğun yüzündeki küçük tebessüm ile kendi yüzünde de varla yok arası bir tebessüm belirdi.

"Bakın artık kim deli olan değilmiş?" Okulun kapısını önden açan Lydia'nın konuşmasıyla Lexa göz devirerek kollarını kavuşturup yürümeye devam etti. Uykusuzdu, açtı ve ruhsal olarak çok da iyi değildi. Yani patlamaya hazır bir canlı bombadan farksızdı.

"Deli değiliz." Allison'ın konuşmasıyla Lydia'ya bırakmadan bıkmış bir ifadeyle Lexa cevap verdi. " Halüsilasyon, uyku felci. Evet oldukça iyiyiz." Onun cümlesini, bu durumdan fazlasıyla endişelenmekle birlikte keyif alan bir ifadeyle Lydia onayladığına herkesten sert bir iç çekişle dönüt almıştı. "Kesinlikle!"

"Ölüp hayata geri döndük. Yan etkileri olmalı, değilüi?" Scott işin mantıksal tarafından bakmaya çalışarak konuştuğunda cümlesi çalan zilin sesiyle bölünmüştü. Hepsi ne yapacakları konusunda birbirlerine baktıkları sırada Lexa yere bakıp düşünüyordu, sahi dersleri neydi?