The Doctor Series 3: Reaching You

🐈 🐀 35

The Doctor series: Reaching You
Chapter 35

🐀 RAT

Kulang na lang ay halos dito na ako tumira sa loob ng range room ng mansion namin. Paulit-ulit kong pinapalo ng baseball bat ang isang sasakyan na siyang marami na ring bakas naming magkakapatid sa kung paano namin iti gamitan ng iba't-ibang materyales para lamang maging yupi o sira-sira. Personal talaga itong pinagawa ng mga magulang namin upang mayroon kaming range room na paglalabasan ng emosyon. Lalo na kapag nag-struggle kami ng dalawang kapatid ko sa mga mental health namin. 

I diagnosed with panic disorder, dala ng napakarami kong pressures noon. Dinamdam ko kasi ang sapilitang pag-shift ko ng pre-med course. Pagkatapos ay patong-patong na academic pressures, lalo na ang expectations sa'kin ng mga relatives and kasosyo ng parents ko sa mga business namin. They will expect na mas mahihigitan ko dapat ang galing ng magulang ko sa medisina ar pagnenegosyo. And then, mas lumala ito after ipa-abort ni Lesairra ang anak namin. Iyon na yata ang pinakamalalang pag-trigger ng panic ko na siyang nag cause sa aking ng Acute Stress Disorder of ASD. Almost a year ako nagte-theraphy, kung ano-ano ang mga ginawa ko just to overcome the Acute Stress Disorder, lalo na ang multiple suicide attempts ko noon na lubusang kinabahala ng mga magulang ko. 

Lumabas ako ng range room at bumalik sa kwarto ko, nagtungo ako sa restroom ko and I breath heavily. Binuksan ko ng marahas ang shower at naglinis ng sarili ko. Pagkatapos ko ay nakapagbihis na ako saka lumabas ng restroom. Hinawi ko ng bahagya ang kurtina at sumilip sa labas ng bintana. Sakto na kadarating ng  sasakyan ni Mice at ginagarahe na niya ang sasakyan.

Mabuti naman at nahatid na nila ni Niniana si Cat at Taleng sa condo.

I feel ashamed of my self, lalo na kapag humarap ako ng ganitong sitwasyon kay Cat. I'm planning to tell everything to her before, pero mas iniisip ko ang kapakanan niya at ng kambal namin na nasa tiyan palang. Ayoko rin na maawa o mag-alala siya sa akin because of my previous condition. And this shitty panic disorder and ASD is here and triggered again.

I tried to swallow, but it feels like I'm choking. I clutched my neck as my heart began racing. I hate this feeling, like I'm being strangled. My hands and feet are starting to go numb. I try to take deep breaths, but it's not working—the numbness persists, and the choking sensation in my throat won't go away. Even though I'm trying to calm down, my hands and feet are still shaking.

My vision is started to blurry. Mabilis akong nagtungo sa isang cabinet ko at binuksan kung nasaan ang mga paper pero wala akong makapa. Pasikip ng pasikip ang dibdib ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na mapasigaw.

"Dadddddd!"

"Mommmmm!"

Maya-maya ay bumukas ang pinto ng kwarto ko. Pumasok silang dalawa at mabilis akong dinaluhan. May dalang paper bag si Dad at mabilis na ibinigay sa akin iyon.

Kinuha ko ang paper bag at mabilis na itinakip iyon sa mula ilong hanggang sa bibig ko.

"Now, my son. Breath in... Breath out..." he said calmly.

Nag-focus ako ang breathing exercise.

"Think a five things that you can hear, sight, hear, and touch." Patuloy na sabi ni Dad.

Napapikit ako and still trying to bring back my normal breathing.

"Dad...? Am I going to die?" I said in between hard breathing.

"You, big rascal. How can you die if you're a an evil grass. Stop talking! Focus on your breathing!"

Muli ay tumuon ako sa pagbabalik ng normal na paghinga ko.