SEN YALNIZ DEĞİLSİN. ☆Yarı texting

0.7

Selam.
Nasılsınız?

Destekleriniz bekliyorum,  iyi okumalar.

İnşeAllah beğenirsiniz.
Yazım hatalarım ola bilir, kusura bakmayın.

💫
Ne kadar zaman geçti bilmiyordum, zaman kavramını, kaybetmiş gibiydim.
Ellerimi korkarak kulaklarımdan çektim Artık kapım yumruklanmıyordu. Belkide babam sakinleşmişti, yada bana plan kurmuştu çıkmamı bekliyordu.

Çıkmayacaktım gerekirse günlerle çıkmazdım. Benim şiddete dayanacak bir gücüm yoktu.

Odamın içerisinden adım sesleri gelmesiyle heyacanla ayağa fırladım, elime alacak bir şey aradım.

Ne yapa bilirdim ki? şampuan kutusuylamı kendimi korayacaktım.

Kapı tıklatıldığında, kalbim o kadar hızlı atıyorduku sanki şimdi duracak gibiydi.

"Semra güzelim benim aç kapıyı."

Mertin sesini duymamla, kendimi yere bırakmam bir olmuşdu. Gelmişti beni kurtarmışdı. Nerden haberi oldu bilmiyorum ama bana öyle bir rahatlama gelmiştiki. Vücudumda ki bütün güç çekilmiş gibiydi.

Yaşlar gözlerime hücüm ederken ağzımdan bir hıçkırık kaçtı. Allah'ım şükürler olsun.

"Güzelim benim, hadi kendine gel, o adam sana bir şey yapamaz.
Hadi kapıyı aç, açmazsan kırmak zorunda kalacağım."

Yerimden hızla kalkıp kapıyı açarak, Merte sarıldım. Kollarını belime dolarken, saçlarıma sakinleşiyim diye öpücekler konduruyordu.

"Geçti Semra'm korkma artık."

Göz yaşlarım durmak bilmezken akıyordu.

Yaşadığım stres o kadar beni etkilemişdiki, yediyim tokatlar, beni daha fazla döveceği korkusu.

Mert beni elimden tutarak odadan çıkardı. İlk olarak gözlerim anneme ilişti. Salonun bir tarafında, yere çökmüş ağlıyordu. Buna ne dimeliydim, timsah göz yaşlarımı? yada gerçekden üzgündü ama kim için benim için mi? ya kendisi için mi?

Gözlerim babamı aradı, o sırada kendisi mutfaktan çıkıyordu ağzı burnu kan içindeydi. Bunu ona Mert yapmıştı. Zerre acımamışdım. Belki neler yaşadığımı bir nebzede olsun anlardı.
Gerçi anlaması konusunda umudumda yoktu.

"Semra sen Lisa'lara git ben hemen geleceğim."

Bunu duyan babam hiddetle bağırdı.

"Hele bir o kıza git gör neler oluyor. Lisa'nın universite hayatını bititirim. Babası bir sözüme bakar."

Bu sözleri duyan Mert, sinirle öne atılıb ona doğru yürüyerük yumruğunu babamın yüzene geçirirken "Kes lan sesini, sen kimsinde böyle konuşuyorsun. Bakalım kim kimin hayatını bitiriyor." Dedi.

"Git Semra, korkma hiç bir şey yapamaz."

Başka çarem mi vardı. Artık bu evde yaşayamazdım. Bu defa babam durmayacaktı biliyorum. Mert'in ona yaptıklarının, acısınıda benden çıkaracaktı.

Son kez acıyla anneme bakarak evden çıktım. Orda kalıp ona sarılmak, yaralarını sarmak isterdim. Ama bana yaptıkları aklıma gelince vicdanım susuyordu. Beni babanın önüne itmişti, istediğini yap demişti.

Hızla koşarak nerdivenleri indim. Hızımı alamadan binadan çıkıp koşmaya devam edecektimki bana doğru gelen arabayı son anda fark etdim. Içıkları yakmadığı için görmemiştim. Ani frenle arabı durdurdu. Birden-bire karşısına bir insan çıktı, korkmuş olmalıydı.
İçinden inen olmayınca yanından geçip gitmek istedim.