Angeline - His Uninvited Queen ✅

63 - A Letter

Note: This chapter has a long Tamil letter and the translation is given after the end of the letter. And after translation, the story continues. Those who read it in Tamil, don't miss the story continuation after the translation ❤

I never thought I can write fiction in Tamil. Though my mother tongue is Tamil, literature Tamil is always a fantasy to me. But this chapter made my fantasy into reality. I thank Arun for making me realise I can write in the language which I love the most, Tamil too 😭❤️

Arun's POV:

A day without her felt like a guitar without its strings. Useless! I felt like I wasted a day as I couldn't spend even a single minute with Angel since the moment she ran away with blush. I thought of taking her shopping, and telling her a lot about me and also I wanted to tell her the secret about Pari, but the unromantic queen left to meet her friend Renu. That too, she left without even informing me when I went to drop Pari at school. I couldn't call her either, as she didn't own a mobile. I could only wait for her and sometimes, the wait never ends. The morning slipped into afternoon and the afternoon was rolling down to evening. But she still didn't arrive.

Mahi was glancing Payal amma's drawing book in her room and I tried to sleep. Sleeping is the best way to pass the time when the time drags to infinity. But ironically, it's so difficult to sleep when the time seems mercilessly long.

I sat up on the bed and pouted. "Angel, I wanted to say a lot about me to you. I know significant things about you. But you have a lot more to know about me. We didn't love, knowing each other. But we fell in love, just because of the serenity we feel in each other's presence. But you have to know about me. Or I can say, I want to share everything about me to you. Now itself. But you are not here. What to do?"

An idea sparkled.

Writing would make me feel like I am talking to herself.

I immediately jumped out of the bed and cleared the unfolded dresses which cluttered Diya's study table. settling myself in the table, I grabbed a few papers and a pen and began to write,

என் பிரியமான தோழி ஏஞ்சலினுக்கு ஒரு கதை சொல்லப் போறேன். வாழத் தெரியாதவன் வாழ்க்கையை கற்றுக்கொண்ட கதை.

அவன் அப்போது ஒரு இருட்டறையில் இருந்தான். அது எந்த இடம் என்று கூட அவனுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் அவன் ஏதோ ஒரு திரவத்திற்குள் படுத்திருந்ததை அவனால் உணர முடிந்தது. அங்கு மனித சத்தமே இல்லை. ஆனால் எந்நேரமும் இதயத் துடிப்பின் ஓசை மட்டும், யாரோ டிரம்ஸ் வாசிப்பது போல கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும். அவனுக்கு தேவையான காற்றும், நீரும், உணவும் ஏதோ ஒரு குழல் வழியாக வந்து கொண்டே இருந்தது. இருட்டாக இருந்தாலும் அவன் அந்த இடத்தை பாதுகாப்பாக உணர்ந்தான். வலியோ, வேதனையோ, ஏக்கங்களோ இல்லாத அமைதியான உலகம் அது. அம்மாவின் கருவறை.

அவன் அங்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தான். அங்கிருந்து அவன் வெளியே வந்து வெளிச்சத்தை பார்க்க வேண்டும் என்று ஒருநாளும் விரும்பியதே இல்லை. சந்தோஷத்தின் கதகதப்பில் அவன் இருக்கும்போது, ஒருநாள் அவனை யாரோ அன்பாக தடவுவது போலவும், யாரோ அவனுடன் பேசுவது போலவும் உணர்ந்தான். அது அவனுக்கு புதிதாக இருந்தது. அவன் சந்தோசத்தை அதிகமாக்கியது. அவன் அந்த குரலை உற்று கவனித்தான். பேசியது அவன் அம்மா.