The Enchantress of Snow (Delaney Series #1)

Chapter 13: Ruthless

"If you do not answer me then you shall perish,"

I saw how Magnus and Robin got taken by a portal. I was late and I wasn't able to get them.The ground started to shake when the enemy's hand in front of me was glowing.

So that's his power?

A crack formed in the palace's ground but I just stood there, filled with rage. Because where on Wistervale can they put Magnus and Robin?

Yumuko ako ng may malaking bato ang papunta sa direksyon ko, it hit the walls and it caused it to break. I froze the ground and the ice started climbing to the enemy's legs, causing them not to move.

I summoned my ice sword and swiftly sliced the neck of the enemy near me. "Who's next?" tanong ko.

They all charged at me using different powers but I was too angry to even be scared. I held the back of my enemy and used it as a support to jump to the side and pierced his comrade's head.

Narinig ko ang malakas na pag sigaw niya at nang kunin ko ang espada ko ay basta nalang siyang binawian ng buhay at natumba. The enemies were too silent when they're fighting, I am amused.

My ice sword disappeared but thousands of katanas flew out to strike my enemies, some dodged, some fell to their death. I held the chest of another enemy and directly made his heart freeze, nakanganga siyang bumagsak sa lupa habang dilat ang mga mata.

Bumalik sa aking kamay ang nagyeyelong espada ko at hiniwa ko ang kamay ng kalaban ko pati ang paa niya. Hindi ko siya tinuluyan para masakit ang maging kamatayan niya.

"Aww." Narinig ko ang daing ng pamilyar na boses.

Napakunot ang noo ko nang makita ko si Lord Percival na nasa gilid pala. "Didn't I tell you to look for Queen Beatrix?!"

Tila natauhan siya at tumango bago tumakbo palayo. Bakit nanonood siya sa akin? Nasisiraan na ba ang lalaking iyon?

Humarap ako ulit sa mga kalaban, nauubos ba sila? Parang hindi sila nauubos dahil kapag may napatay ako ay may dumadating naman. Inilagan ko ang apoy na papunta sa akin at sinamaan ng tingin ang kalaban na nagpadala sa akin nun.

Nawala ang ibang kasama niya at naiwan ang lalaking nagpadala ng apoy sa akin kasama ang dalawang kasamahan niya. Ngumisi siya sa akin, "Maligayang pagdating sa Arsamanedon," malokong saad niya at yumuko pa.

"Thanks for the warm welcome," ngumiti ako sa kanya na para bang isa lang siyang kaibigan. "So... how do you want to die?" I casually asked him.

I saw how his smile faded and he looked annoyed because of my question. "Lapastangan ka talaga, Eira," he told me like he was someone I knew. Gayong wala siyang karapatan na tawagin ako sa aking pangalan.

Dumapo ang tingin ko sa kamay niyang kaparehas ng pulseras sa mga nakalaban ko noon, yung mga nilalang na pumasok sa siyudad ko. My brows furrowed when I remembered the screams of my people.

Napabuga ako ng hangin upang kumalma ang sistema ko. "Why would you call me by my name?" nakangiti kong tanong. "Are you not aware that I am someone... higher than you." Malungkot kunwaring saad ko.

"Nasa iyo lang ang kapangyarihan na wala ang lahat pero hindi ka kailanman na magiging mataas sa paningin ko," nanggigil na saad niya.

"Natatakot ka sa kapangyarihan ko?" I smirked. "Because you know I can kill you?"

"Tapusin nyo yan!" utos niya sa dalawang kasama niya.

Tiningnan ko ang gilid niya, naging yelo na ang mga kasama niya sino pang uutusan nya gayong palihim ko ng pinatay sila? "Sinong inuutusan mo?" Tanong ko sa kanya, I gestured him to look at his dead comrades who's vein turned to ice.