MMDXVI

1. $700

Montreal, 12 Μαρτίου, 01:55 π.μ

Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. Ένιωθα πως θα έβγαζα ότι υπήρχε μέσα. Έτρεξα κυριολεκτικά έως την τουαλέτα και άδειασα όλα τα υγρά που υπήρχαν στο στομάχι μου. Ένιωσα ένα χέρι να χαϊδεύει απαλά την πλάτη μου καθώς μου κρατούσε απαλά τα μαλλιά. Πλησίασα τον νεροχύτη πλένοντας το στόμα μου. Κοίταξα μέσα από τον καθρέπτη και είδα την Adeline να μου χαμογελάει συμπονετικά. Έκλεισα το καπάκι της τουαλέτας και έκατσα προσπαθώντας να ηρεμήσω.

«Ίσως να είσαι τυχερή σήμερα..» είπε προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Την κοίταξα σιωπηλά για αρκετά λεπτά. Το makeup κάλυπτε όλες τις ατέλειες της καθώς τα κόκκινα χείλη της είχαν μια καμπύλη που έμοιαζε με χαμόγελο.

«Δεν νομίζω.. Όλη νύχτα έβλεπα εφιάλτες..» είπα ύστερα από μερικά λεπτά. «Και εξάλλου δεν νομίζω πως αν μείνω εδώ θα είναι καλύτερα» είπα γελώντας σαρκαστικά.

«Ίσως καταφέρεις..» η φωνή της διακόπηκε από την αηδιαστική φωνή του Riley.

«Τι κάνετε εδώ;» απαίτησε να μάθει.

«Η Arabella δεν ένιωθε και τόσο καλά» είπε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Αυτήν την στιγμή έσωζε το σώμα και των δυο μας.

«Τελειώνετε σε λίγο αρχίζουμε» είπε και έφυγε ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τι φορούσαμε.

«Κάποια στιγμή πρέπει να στο ξεπληρώσω για το πόσες φορές με έσωσες.» της είπα καθώς προσπάθησα να χαμογελάσω.

«Όταν καταφέρεις να βγεις από αυτήν την κόλαση, να με θυμηθείς στον παράδεισο» είπε και γέλασε καθώς με βοήθησε να σηκωθώ και να περπατήσω ως το δωμάτιο όπου ήταν όλες.

Όλες βαμμένες έντονα με τα λίγα ρούχα να καλύπτουν μόνο τα απαραίτητα. Έκλεισα τα ματιά μου και προσπάθησα να πάρω βαθιές ανάσες. Γεγονότα από την προηγούμενη εβδομάδα ξανά ήρθαν στο μυαλό μου. Όταν καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού και έκλαιγα με λυγμούς καθώς τον παρακαλούσα να σταματήσει να με ακουμπάει. Άντι να με πάρει στην αστυνομία, ντύθηκε και με άφησε μόνη. Αλλά ήταν ένας ακόμη άκαρδος. Ένας ακόμη στην λίστα μου. Με είχε φέρει και πετάξει στην άλλη άκρη του δωματίου λες και ήμουν κάποιο σκουπίδι. Αλλά ποιος θα πίστευε το αντίθετο για μια πόρνη;

«Λοιπόν όλες στην σειρά όπως σας είπα» η Monica, η "αρχηγός" μας, η μεγαλύτερη πόρνη στο Montreal, πρόσταξε καθώς είχε το τσιγάρο ανάμεσα στα -γεμάτο ρυτίδες- χείλη της. Βγήκαμε μια-μια με τα ψηλοτάκουνα μας να χτυπάνε στο ξύλινο πάτωμα. Δέκα κοπέλες διαφορετικής ηλικίας να στέκονται στη σειρά περιμένοντας να ακούσουν το μέλλον της ζωής τους. Από τα μεγάφωνα μπορούσες να ακούσεις την φωνή της Monica γεμάτο χαρά να καλωσορίζει τους "καλεσμένους". Οι ζωές μας ήταν ένα θέατρο. Εμείς ήμασταν οι μαριονέτες της Monica. Αόρατα νήματα ήταν ενωμένα με τα χέρια της Monica.