MMDXVI

14. Drowning

20  Μαΐου, 18:17

Κοίταξα για άλλη μια φορά το ρολόι που στόλιζε τον δεξί καρπό μου. Ή ώρα περνούσε και είχα αρχίσει να κουράζομαι. Ξεφύσησα ενοχλημένη και έκατσα κάτω σταυροπόδι ακουμπώντας το σώμα μου στον τοίχο. Είχα τελειώσει το μάθημα του κολυμβητηρίου εδώ και ένα τέταρτο σχεδόν και ο Justin άφαντος. Θυμώνω με το γεγονός πως με ξέχασε εδώ κυρίως όταν αυτός ήταν εκείνος που επέμενε να έρθει να με πάρει όταν τελειώσω. Το γεγονός πως ξέχασα το κινητό μου στο σπίτι της Cami σήμερα το πρωί με θυμώνει ακόμα περισσότερο. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω ούτε μαζί του αλλά ούτε και με τον Dom. Έβγαλα τα ροζ ακουστικά μου από το μπροστινό τσεπάκι του σακιδίου μου και τα σύνδεσα με το ipod μου το οποίο μου έκανε δώρο ο Lucas στα γενέθλια μου. Μπήκα στις λίστες αναπαραγωγής και πάτησα το «play» στην τέταρτη. Αφού δεν μπορώ να περπατήσω μέχρι το σπίτι από τη στιγμή που δεν έχω ιδέα που στο διάολο είναι ας ακούσω μουσική και ας κάνω μια μικρή προσευχή ώστε το ξεροκέφαλο του να θυμηθεί πως υπάρχω μιας και φαίνεται να το ξεχνάει τον τελευταίο καιρό. Πάνε τέσσερις μέρες από τότε που έμαθε για μένα και τον Dom και αντικειμενικά τα πράγματα πάνε καλύτερα από ποτέ. Δεν κρύβομαι πια και ο Dom μπορεί να με φιλάει όποτε θέλει μα και πάλι δεν μου είναι αρκετό. Αυτές τις τέσσερις μέρες ο Justin δεν βγήκε από το σπίτι εκτός από δυο βράδια που γύρισε σπίτι ξημερώματα γεμάτος γρατζουνιές και πιπιλιές. Δεν είχε καμιά επικοινωνία με τα παιδιά είτε με τον Dom. Εκείνος μου το είπε τις προάλλες που πήγαμε για bowling. Όσο για μένα αρχίζω να συνηθίζω την όλη κατάσταση. Ο Justin μου έχει δείξει ξεκάθαρα πως δεν σημαίνω τίποτα για αυτόν και όσο και αν με πληγώνει δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να το δεχτώ. Από τη μια αισθάνομαι άσχημα που χρησιμοποιώ τον Dominic με αυτόν τον τρόπο. Ξέρω πως τον χρησιμοποιώ για να ξεχάσω τον Justin και αυτό από μέρους μου δεν είναι σωστό. Είναι καλός, αστείος και προσπαθεί πολύ για μένα και δεν του αξίζει αυτό. Μα από την άλλη περνάω καλά μαζί του, με κάνει να ξεχνάω τον Justin και ξέρω πως αν προσπαθήσω και εγώ σκληρά, αν σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια θα είμαι καλά με τον Dom. Δεν σταματάω να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως ο Domenic μου αξίζει και όχι ο Justin μα η καρδιά μου δεν λέει να συμφωνήσει. Από την άλλη μου είναι οτιδήποτε άλλο παρά εύκολο. Ζούμε στο ίδιο σπίτι, είτε θέλω είτε όχι θα ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή.
Το αυτοκίνητο του Justin σταμάτησε λίγα μέτρα μακριά μου και αφού έσβησε τη μηχανή κατέβηκε. Περπατούσε αργά προς το μέρος μου έχοντας αυτόν τον ηγετικό αέρα που έχει πάντα. Ήταν πανέμορφος, όπως πάντα. Φορούσε μια αμάνικη άσπρη φανέλα με ένα λογότυπο γνωστής –και ακριβής- μάρκας γραμμένο με κόκκινα γράμματα και μια μαύρη βερμούδα. Είναι πολύ γυμνασμένος και τα μυώδες χέρια του το μαρτυράνε. Τα τατουάζ του φαινόντουσαν υπέροχα. Το μαύρο μελάνι που έχει χαράξει διάφορα σχέδια ή προτάσεις κρύβοντας το δέρμα του έδειχνε όμορφο. Έκατσε δίπλα μου και τότε έβγαλα τα ακουστικά και τα τοποθέτησα ανάμεσα από τα πόδια μου. Κοιτούσα κάτω περιμένοντας να μιλήσει.
«Συγνώμη» μουρμούρισε και τότε τον κοίταξα. Κοιτούσε ευθεία στον δρόμο ενώ άναβε το τσιγάρο που είχε τοποθετήσει πριν λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσα στα χείλια του. «Δεν σε ξέχασα απλά μου έτυχε κάτι και...» έκανε μια μικρή παύση κάνοντας μια τζούρα και έπειτα συνέχισε «καθυστέρησα»
Το σημάδι στο λαιμό του μαρτυρούσε ακριβώς το λόγο που καθυστέρησε.
«Δεν πειράζει» απάντησα σιγανά. «Τι σου έτυχε;»
Με κοίταξε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό μου. Έψαχνε δικαιολογία, είμαι σίγουρη. «Απλά έμπλεξα κάπου...» Μασούλησε το κάτω χείλος του νευρικά. «Πεινάς;» συνέχισε αλλάζοντας θέμα. Κατεύνασα θετικά παρόλο που το στομάχι μου ήταν κόμπος. 

Είχαν περάσει γύρω στα είκοσι λεπτά που φτάσαμε στο μαγαζί που μας έφερε ο Justin να φάμε και γύρω στα τρία από την ώρα που έφτασε η παραγγελία μας. Το κατάστημα δεν έλεγε και πολλά. Φαινόταν μικρό μα συγχρόνως ευρύχωρο και όσα τραπέζια ήταν γεμάτα ήταν κυρίως από νεολαία. Έπαιζα με τις τηγανητές πατάτες μου ενώ το burger μου ήταν άθικτο.
«Γιατί δεν τρως;» μουρμούρισε ο Justin μπουκωμένος κάνοντας με να χαμογελάσω αχνά και έπειτα να μεταφέρω το βλέμμα μου πάνω του. «Θα ρωτούσα μήπως και δεν σου αρέσει και θέλεις να ανταλλάξουμε μα δεν το έχεις αγγίξει καν»
«Απλά δεν πεινάω» ανταπάντησα και εκείνος έγνεψε θετικά συνεχίζοντας να τρώει ενώ εγώ συνέχισα να πειράζω το φαγητό μου.
«Πως τα πας με τον Domenic;» ρώτησε αφού τελείωσε με το γεύμα του.
«Καλά. Περνάμε αρκετό χρόνο μαζί»
Γέλασε ειρωνικά. «Το παρατήρησα»
Έκανε νόημα στον σερβιτόρο να πλησιάσει το τραπέζι και η συζήτηση έληξε εκεί. Αφού ζήτησε να προστεθεί στο λογαριασμό και μια κόκα-κόλα πλήρωσε περισσότερο λέγοντας του να κρατήσει τα ρέστα αφού ο σερβιτόρος κατεύνασε και τον ευχαρίστησε.
«Πότε θα το πείτε στα παιδιά;»
Συνοφρυώθηκα. «Ποιο;»
«Για τη σχέση σας» απάντησε και πρόφερε με αηδία τη λέξη "σχέση".
Ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα. «Δεν υπάρχει κάτι να πούμε από τη στιγμή που το ξέρουν»
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν και το σαγόνι του σφίχτηκε από τα νεύρα. Τι συμβαίνει;
«Τι εννοείς το ξέρουν;» η φωνή του είχε αλλάξει σε πολύ κρύα και απότομη όπως στις αρχές που με είχε αγοράσει. Δεν μου άφησε περιθώριο να απαντήσω. «Δηλαδή όλοι το ήξεραν εκτός από τον Justin τον μαλάκα. Πόσο καιρό με κοροϊδεύατε όλοι σας;» ξεκίνησε να φωνάζει τραβώντας τα βλέμματα των περισσοτέρων.
«Μπορείς να ηρεμήσεις;» τον παρακάλεσα ντροπιασμένη.
«Όχι δεν μπορώ» φώναξε ξανά και σηκώθηκε όρθιος κάνοντας μας χειρότερο θέαμα από ότι προηγουμένως. «Με δουλεύατε όλοι και μου λες να ηρεμήσω; Έβαλες τους φίλους μου σε αυτό το παιδιάστικο κόλπο για να κάνεις τι; Να τους κάνεις να γελάνε πίσω από την πλάτη μου;»
«Κανείς δεν γελούσε πίσω από την πλάτη σου! Σταμάτα!» η φωνή μου έβγαινε πιο δυνατή και πλέον δεν έδινα δεκάρα για τα αδιάκριτα βλέμματα και τους ψιθύρους που ακουγόντουσαν.
Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι μα το έκλεισε την ίδια στιγμή μετανιώνοντας το. Χτύπησε με δύναμη του χέρι του στο μεταλλικό τραπέζι και έπειτα κατευθύνθηκε προς την έξοδο του καταστήματος με μένα να τρέχω από πίσω του.
«Περίμενε!» φώναξα όταν βγήκαμε από το φαγάδικο με εκείνον πιο μπροστά μου και εμένα να προσπαθώ να τον φτάσω. «Που πας;»
«Φεύγω! Και μη τολμήσεις να με ακολουθήσεις Arabella!»
«Είσαι σοβαρός;» Τα έχασε τελείως; Τι λέει; «Και εγώ πως θα γυρίσω σπίτι;»
Σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος μου. «Να τηλεφωνήσεις στον γκόμενο σου να έρθει να σε πάρει!» ούρλιαξε δυνατά και συνέχισε να προχωράει αφήνοντας με πίσω προσπαθώντας να καταλάβω τι στο καλό συνέβη μόλις.