Evanescence Of DAFLACA Squad

Kabanata 7: Sa Silid-aklatan

VINCENT walked past us papunta sa pinakadulong cubicle. "Doon kayo mag-away sa campus para may audience."

"Listen, Wilbur, wala akong nilalandi." Pabulong na boses ni Christian. Nanatili itong kalmado sa gitna ng kasalukuyang estado niya ngayon. I didn't see any trace of lies in his face and gestures. Just a pure innocence and inquisitive look. "Also, I have a girlfriend. Ba't pa ako maglalandi ng iba?"

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang umiinit kong ulo. Napabitaw ako sa kaniyang kuwelyo at napalayo mula sa kaniya. Nagkamali ba ako ng akala?

"But yesterday--- The girl you're talking with before Christine called you."

"Ah~" His face brightens as he finally see the whole picture. He patted my back in repeat. "Nagseselos ka, Wilbur."

O- Of course I do! We're talking about my wife here. However, it seems like I went back to the time that both of us didn't recognize each other.

"I supposed that that girl you're referring to is Samantha? Nakita ko lang siya sa palapag na ito kahapon..." Nagpatuloy siya habang lumabas nang tahimik si Vincent. "Parang balak nga niyang tumalon at magpakamatay. Sinubukan kong pakalmahin siya sa pamamagitan ng mga corny jokes ko. Gusto mo marinig?"

"No, hindi na. I'm sorry." I looked down. I'm crazy when it comes to her. Malapit ko pang masaktan itong si Christian dahil lang sa isang babae.

"Come on, ba't naman malungkot~?" Inakbayan ako nito na parang hindi ako nakagawa ng kasalanan kanina. "Wilbur, natural lang na magselos ka kapag mahal mo ang tao. It's an act of wariness rather than a weakness. Katulad ng pagprotekta sa isang diyamanteng pag-aari mo na posibleng mapunta sa mga maling kamay. So, huwag malungkot. Oke~?"

I nodded, cheered with his words of wisdom. My brain was clouded as I returned in the classroom.

"Hindi ka pa kakain, Wil?" Christine asked. Come to think of it, hindi ako kumain kahapong gabi at saka hindi rin nag-almusal, ngayon ay wala pang lunch. I didn't feel any hunger at all, though.

I answered her in a low tone, "Hindi na. I'm stuffed."

"Wala ka bang baon? Share na lang tayo." Ibinahagi nito ang green plastic tupperware na naglalaman ng kanin at dalawang sunny side up eggs. Pansin ko rin na mas marami nang kaunti ang kanin nito kumpara kahapon.

Basta na lang ang pagpasok sa isip ko tungkol sa nangyari kahapon. Muntik na kaming magkahalikan!

"N-No... No... Really, busog ako."

"Sigi."

Nabalingan ko ng tingin si Vincent. Kumakain din ito, may kabilisan ang pagsubo. Imposibleng hindi narinig nito ang pag-uusap namin ni Christian sa comfort room kahit nagbubulungan lang ang boses. Mukhang wala naman siyang pake. This shouldn't bother me.

One of the subjects during the afternoon is MAPEH. I also gathered some information na last subject 'to ngayong hapon. Gumaan-gaan na lang ang loob ko nang malaman ito dahil nalipos ang utak ko kanina sa bawat sigaw ni Mrs. De la Torre sa time niya no'ng English.

"Class, we're having Arts today, okey? Keri?"

"Keri, sir!"

Sa lahat-lahat, Arts pa talaga? Really? Isa 'to sa pinakanahihirapan ako. I can't even draw a basic anatomy of a human.

Pakembot-kembot na naglakad itong si sir sa seats namin. He distributed some printed sheets at dito na lang daw kami magdrawing. May instructions din namang nakalagay dito. Draw something that describes myself? My stares were at the ceiling. Oo nga, ano bang bagay ang magsasabi sa buong pagkatao ko? A magnifying glass? That's too dull. Cigarette? Alright if I want to left a negative impression. A detective's hat? How do I even describe myself with a hat?