♥GözBebeğim♥

♥ÜÇ♥

Mira, beş karış bir suratla geldi yanına Zeynep'in.

" Hayırdır inşallah Mira, Can ile istediğin gibi gitmedi herhalde."

Mira sinirle nefes verdi.

" Saçmalıyor ve hâlâ farkında değil. Ben burada sevgilime rahatça sarılamıyorum bile, çünkü eski Can değil artık. Evet, şu an sağlıklı ama karakteri de değişmiş gibi. Garip olmuş ya!"

" Ama sağlık daha önemli değil mi?"

" Öyle de... "

Mira, ağlayacakmış gibi devam etti.

" Ben sevgilimi özledim ya!"

Zeynep iç çektiğinde Mira omuz silkti.

" Siz ne konuştunuz?"

" Seni soracaktı önce. Neden geldiğimizi. Sonra bir anda elimi fark etti. Nasıl yaptığımı sordu, sonuç olarak da nazara ve kem göze bağladı.  Şiir okudu sonra."

" Ne şiiri?"

" Sana kemle bakanlar kör olsun, seni benden ayıran eller ateş olsun, sensiz yaşamak bana zor, seni sevdim Kerem misali, terk edip gitme gibi bir şiir. Daha önce duymamıştım."

Mira bir an kendi üzüntüsünü unutuverdi. Zeynep'in kolunu tuttu ve onu sarsıp yaklaştı. Fısıldayarak konuştu.

" Anladın mı ne demek istediğini?"

" Kendi kendime gelin güvey olmak istemedim. "

" Kızım, saçmalama! Adam bariz söylemiş işte!"

" Ne?"

" Sana zarar verenler yansın, benden ayıranlar yansın demiş. Sensiz yaşayamam demiş. Beni terk etme demiş. Daha ne desin bu adam! 'Aşığım sana Zeynep!' yazılı pankart mı açsın, vaaz mı versin?"

" Bence kendi kendimize ümitleniyoruz. Altı üstü bir şiir."

" Ümitlenmek... Demek ümitlendin. Kabul et!"

" Neyi?"

" Kabul et! Ona aşıksın, kabul et!"

" Aşık değilim Mira, sadece..."

" Sadece ne?"

" Bilmiyorum. Sen böyle söyleyince de farklı hissediyorum ama üzülmek de istemiyorum."

" Aşıksın yani."

Zeynep iç çekti.

" İstemiyorum."

İlerlemeye başladığında Mira koşup ona yetişti.

" Neden istemiyorsun ki? O da seni seviyor."

" Üzülmek istemiyorum Mira. Yeterince şey yaşadım zaten. Bir de kendi kendime umutlanıp rezil olmak istemiyorum işte. Evet, içimde ona karşı iyi duygular var ama bunun ne olduğunu henüz ben de bilmiyorum. Sadece saf sevgi de olabilir, bu yüzden de şimdilik hiçbir şey yapmak istemiyorum."

" Tamam, saygı duyuyorum. Zamana bırakmak daima en doğrusudur zaten, eminim ilerleyen günlerde her şey olacağına varacaktır."

Birlikte yürümeye başladılar.

Mira evine gittikten sonra Zeynep bir güzel evini temizledi. Tam yeni oturmuştu ki zil çaldı. Sıkıntıyla kalkıp açtı kapıyı. Annesi gelmişti.

" Hoş geldin annem!"

" Hoş buldum kara kuzum, neler yapıyorsun bakalım?"

İçeri girdiler birlikte. Zeynep annesinin elindeki poşetleri alıp tezgaha bıraktı.