♥GözBebeğim♥

♥OTUZ ALTI♥

Çayını yudumladıktan sonra konuştu Zeynep.

" Keşke eve hiç dönmesek, hep burada yaşasak."

Cüneyd iç çekti.

" Sorumluluklarımız olmasa biraz daha kalabilirdik. Ama senin okulun var, benim işlerim."

" Evet ya."

" Benim de işime gelirdi burada kalmak da işte."

Zeynep, ona soran gözlerle baktığında ekledi Cüneyd.

" Burada rahatız. Bizi görebilecek... Sesimizi duyabilecek kimse yok. Ama evimizde ne zaman kapı çalacağı belli olmuyor."

Zeynep güldü.

" Artık olmaz herhalde ama. Sonuçta eskiden senin rahatsızlığın vardı ve o tarz bir şey olmayacağından herkes emindi. Şimdi ise malum yani."

" Ne oldu hatun? Utanıyor musun yoksa? Gece hiç utanır bir halin yoktu."

Zeynep utanarak güldü.

" Yemek sofrasındayız ya kocam, yani saygımdan."

" Öyle olsun bakalım."

Zeynep gülüp yemeğine devam etti.

O gün kahvaltıdan sonra bahçede kitap okudular. Güneşi hissetmek istediler. Çimenlere uzandılar yan yana. Zeynep gözleri kapalıyken konuştu.

" Güneşi seviyorum."

Cüneyd de aynı şekilde konuştu.

" Ben de Zeynep Güneş'i seviyorum."

" Ben de seni seviyorum."

" Allah razı olsun."

Zeynep, onun dediğine kıkırdadı. Sonra Cüneyd ayaklandı.

" Hadi gel."

Zeynep, üzerindeki gölge ile gözünü açtı.

" Nereye geleyim?"

Elini uzattığında tuttu Zeynep. Onun tutmasıyla çekerek ayağa kaldırdı. Sonra birkaç adım geriledi birlikte. Zeynep, ona bakıp gülüyordu sadece. Ta ki Cüneyd bir anda havuza düşene kadar. Zeynep telaşla seslendi.

" Cüneyd! İyi misin?"

Cüneyd su yüzüne çıktı, lakin yine bir şaka yapmaya karar verdi. Hareketsizce durdu. Yüzü suyun içindeydi. Kendini bıraktı. Zeynep, önce sakinler gibi oldu. Sonra korkarak seslendi.

" Cüneyd... Cüneyd, şaka yapma bak. Şakası olmaz bunun. Cüneyd..."

Suya eğildi. Kolunu uzattı. Ulaşamıyordu. Korkmaya başlamıştı. Cüneyd'i kaybetme korkusu, yüzme korkusunun önüne geçti. Hızlı ama sakin bir hareketle suya girdi. Ayaklarının ucundan da olsa değdiğini fark etti. Hızla Cüneyd'e yaklaştı. Kolundan tuttu.

" Cüneyd... Dalga geçme, yeter hadi!"

Cüneyd yine hareket etmiyordu ki Zeynep yüzünü iki eli arasına aldı. Başını kaldırdı onun. Kaldırdığı gibi de Cüneyd gülmeye başladı. Zeynep, sinirle bıraktı onu.

" Cüneyd ya! Neden yapıyorsun? Ne kadar korktuğumu görmüyor musun?"

Cüneyd hâlâ gülüyordu. Sinirle itti onu. Su attı yüzüne. Cüneyd, hiç etkilenmiyormuş gibi yaklaştı onu. Bir kere daha su atamadan kucağına alıp köşeye kıstırıverdi onu.

" Çok mu korktun hatun?"

Zeynep kaşlarını çattı.

" Korktum tabi Cüneyd ya! Ölümle şaka mı olur? Allah'ın gücüne gider."