Pochowacie mnie,
Zakopiecie trumnę,
Podstawicie grób.
Poczujecie tęsknotę,
która minie
ze świtem kolejnego dnia.
Nie martwcie się,
może łzy uroniecie,
może smutek poczujecie,
Zapomnicie o mnie.
wspomnienia wyblakną,
Pochłonie was życie
i umrze pamięć o mnie,
o wszystkim co w proch
rozsypało mnie.
O rozpaczy ogarniającej
myśli.
O słowach pełnych
gniewu, smutku.
O śladach zdobiących skórę
i rozszarpaną duszę.
O demonach najgorszych
wyniszczających całą mnie.
O czynie moim,
wstrząsający wszystkich,
kończącym życie.
Nie zgadzacie się,
Na próżno,
prawda jest niezmienna
i boli najbardziej mnie.
Odeszłam już w ciemność,
Nie pamiętacie
że byłam,
że oddech swój własny
sznurem stłamsiłam.
CZYTASZ
Echo
PoetrySmutek. Dławi cię. Zamieszkuje w sercu, rozrywając go od środka. Staje się twojá codziennością. Staje się tobą. I zabija ciebie. Jesteś cieniem siebie, jesteś pozostałością siebie. Jesteś echem. Wiersze dotyczą samobójstwa i samookaleczania się. Jeś...
