Merhaba ben Yang Jeongin eskiden bir mafya'nın oğluydum şimdi ise bir mafya babasının sevgilisiyim
Seme:Hyunjin
Uke:Jeongin
Kitapda şiddet,kan,silah kullanımı vardır!
Karşılaşdığım bu bomboş odayla sakinliğimi ol bildiğince korumaya çalışıyordum. Odanın banyosuna doğru ilerilerken hala daha Jeongini sesliyordum. Önce kapıyı tıklatdım fakat yine ses gelmeyince içeriye girdim.
"Chan evin her yerini arayın!Hemen!"
Chanın duyması için ola bildiğince yüksek sesle konuştum. Biz evi ararken-ki evde sadece biz ve uyuyan bir adet Minhodan başka kimse yoktu. Felix sesili bir şekilde yakındı.
F:"Benim odamın camını kim açtı? Size giripde pisletmeyin demedim mi ben" Felixin odası birinci katdaydı ve az önceye kadar evde değildi. Anladığım şeyle hızla aşağı kata koşdum.
Odaya geldiğim de nisbeten sinirli bir yüz ifadesiyle camın önünde dikilmiş bir Felix vardı.Onu umursamadım ve gelip aşağıya doğru baktım. Bu tarafda koruma yoktu. Ama atlana bilecek bir seviyedeydi. Önümüzdeki duvarsa fazla yüksekdi. Fakat duvarın kenarında duran kamera bana şu anlık yeterdi.
Koşar adımlarla Kamera odasına doğru gitdim. Benim arkamdan da Chan ve Felix geliyordu. Bilgisayarların önüne oturduğumda görüntüyü geriye sararak izlemeye başladım. Çok geçmeden camdan atlayıp evden kaçan bir Jeongin gördük.
"Kaçmış..." Kendime yediremediğim şeyle ekrana öylesine bakıyordum. Onu kırdığım için miydi?
F"Görüntü 25 dakika öncesine ait çok uzaklaşmış olamaz. Hadi gidip arayalım"
C"Dur. Sokak kameralara bakalım"
"Tamam" Benim için çok basit bir işlemle kamera görüntülerine ulaşdım. Bütün görüntüleri teker teker izlerken.Paytak paytak yürüyen Jeonginle artık onu izlemeye başladık. Sokaklarda öylesine başı boş geziyordu. Onu görünce içim az da olsa rahatlamışdı.
Fakat başka bir görüntüde onun takip eden siyah bir araba görünce korktuğum şeyin başıma geldiğini anladım. Bir az sonra Jeongini yakalayıp götürdüler. Şu an sinirim ve üzüntüm en üst seviyylerde dolaşıyordu. Ona nasıl vururlar? Nasıl? Kanımda dolaşan sinirle oturduğum masayı darmadağın etdim. Chan ve Felix beni durdurmaya çalışıyordu. Fakat benim aklımda tek bir cümle dolaşıyordu "bizim seçim yapma şansımız yok" Yapamazdım kurtaramazdım onu. Bu adamlar Jung birliğindendi ben onu alamazdım ellerinden. Her şeyi mahv ederdim. Ancak Bunca yılı,bu şirketi,Chanı ve diğerlerini mahv edemezdim. Kendim mahv olsam bile.
Yere çöktüm dizlerimin üstüne. Gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Hüngür hüngür ağlamadım. Dakikalarca. Belkide saatlerce.
Jeongin'den
Gözlerimi açtığımda karşımda yarı yıkılmış bir duvar vardı. Yerimden kıpırdamak istedim fakat bağlı olan ellerim buna engel old. Neler olduğunu algılamaya çalışıyordum. Son yaşadığım şeyi hatırlayınca artık daha anlaşılır bir haldeydim. Ne zamandan beri burada olduğumu bilmesemde. Aklımdaki sorular bir bir sıralanırken artık o boş duvarın önünü pis sırıtışlı bir adam dolduruyordu.
Bana doğru yaklaşıp kulağıma doğru fısıldar bir şekilde konuşdu. "Merhaba"
Başımı ondan uzaklaşdırmaya çalışarak "Kimsin sen?Ne istiyorsun benden?"
"Jung. Ailemin İntikamı"
"İntikam mı?Ben sana hiç bir şey yapmadım"
"Baban yaptı. Paramı çaldı. Kızımı vurdu. Birliğimi dağıtdı."
Elindeki demir sopayla sırtıma bir kaç kez vururken acı dolu çığlıklarımı durduramıyordum. Sopayı bir kaç kez vücuduma doğru savurdukdan sonra soğuk sesiyle konuşdu.
"Burayı görüyormusun? Kaçtığın yere benziyor mu? Hayır değil mi? İşte ben Hwanglar benzemem. "
"Bezemeyemezsinde. Onların senin gibi bir pislikle bir ilgisi olamaz"
"12 yıllık ortaklarımdan mı bahs ediyorsun? Tch. Sakın bana onların seni gelip alacağını falan düşündüğünü söyleme. Ortaklarım benden bir sür!üğü geri istemez,isteyemez"
Konuşması bitince geriye alacağı intikam kaldı. Bense artık yapacağı hiç bir şeyi umursamıyordum. Çünki artık burdan sağ çıkma ihtimalimin olmadığını biliyorudum. Hyunjin bana anlatmışdı polislerle çalışdığını. Aldıkları nefes bile izinleydi. Şimdi gelip bu adamın elinden beni alamazlardı. Ortaya çıkardı o zaman kimlikleri. Bir çok birlik aralarında birisinin olduğunun farkında ve Hyunjin bu kadar şüpheli bir durumda beni koruyamazdı.
Tenime ardı ardına gelen darbeler yüzünden göz yaşlarım kendiliyinden akıp gidiyordu. Ama benim canımı yakan bu değil. Hyunjini bir daha göremeyecek olmamdı. En azından son bir kez onu görmek isterdim.
Son bir kez.
Sadece bir kaç haftda bütün hayatıma sığdıracağım sevgiyi bana yaşatan adama teşekkür etmek isterdim.
Buna rağmen onu bırakıp gitdiğim ve onu dinlemediğim için özür dilemek isterdim.
Son kez onu sevdiğimi ve her ne olursa olsun seveceğimi söylemek isterdim.
Finale adım adım 🏃🏻♀️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kardeşim madem okuyorsunuz basın şu oya, bir takip atın ya. Bu kadar emek veriyorum karşılığında hiç bir şey yok. (Oy vermeyen cancıkdır)
