For Hope

Przepraszam

- Co ty zrobiłeś?! - krzyczę na Frnaka gdy czarnowłosa straciła przytomność. Jej psy od razu podbiegły do niej i zaczęły usilnie doprowadzić swoją właścicielkę do porządku. Tak się nie stało a już po chwili z jej spodni wyciągam telefon i dzwonię pod 911. Wytłumaczyłam jej w skrócie o co chodzi a ona poinformowała mnie ze katerka jest w drodze. Lokalizację wzięła z telefonu.
Gdy karetka była już prawie na miejscu brązowo oka odzyskała przytomność.
- Gdzie ja jestem? - mówi słabym głosem. Jej psy nie opuściły jej na krok.
- Nie ruszaj się, karetka jest w drodze. - mówię spokojnie i dotykam ją po włosach w kojącym geście. Jej nos jest cały pokryty krwią jak również jej prawy policzek. W międzyczasie karetka podjechała na miejsce.
- Dzień dobry, doktor Alvarez co się stało? - wyskakuje z karetki rudowłosa dziewczyna zakładając rękawiczki a z nią dwóch ratowników.
- Musze zobaczyć twój nos. - mówi skupiona na oglądaniu i lekkiemu dotykaniu rany.
- Nos nie jest złamany ale będzie potrzebne szycie. Bierzemy Panią do szpitala. - mówi
- Szpital numer 3, moja mama tam pracuje.
- Imię i nazwisko?
- Georgia Martinez. Moją mamą to Sarah.
- Ohh dobrze. Będziesz umiała sama wstać? - ona kiwa głową na tak. Powoli wstała z pomocą ratowników. Oddaje jej telefon jak weszła do karetki i położyła się na nosza.
- Przepraszam za niego. - mówię szeptem czując wstyd.
- Jedziesz ze mną. Muszę mieć dane kontaktowe tego zjeba. - mówi groźnie. Chcę zaoponować ale jej wzrok unieruchamia mnie.
- Zostań z Hope. Psy przywiąż do jakiegoś drzewa.
- Zaraz będzie po nie Mercedes. Wysłałam jej pinezkę. - lekko potakuje głową siadając przy jej nogach na specjalnym krześle. Rudowłosa lekarka zajmuje się opatrzeniem rany na tyle ile się da.
- Hej Sarah, wiozę do szpitala twoją córkę. Od razu mówię że nic poważnego się nie stało. Będzie miała jedynie szycie na policzku. Max 2-3 szwy. Dobra, za 6 minut będziemy. - mówi.