MAVİ

6. PRENSES

Halsey, Control

*

DARCY ROSE

Kalbim yerinden çıkacak gibiydi.

Bunun sebebi büyük ihtimalle daha önce yaşamadığım yabancı duygulardı.

Daniel Wynne yanımdaydı ve birlikte evime doğru yürüyorduk. Evden uzaklaşalı on dakika kadar olmuştu ve o süreç boyunca ikimiz de tek kelime etmemiştik. Sessizlik ilk defa benim için rahatsız edici bir boyuta ulaşmıştı. Konuşmak için can atıyor ama ne diyeceğimi, nasıl konu açacağımı bilemiyordum.

"Eğer o adam karşımıza çıkmasaydı... Şu an gerçekleri bana söylüyor olmazdınız, değil mi?" diyerek sessizliği bozdum en sonunda. O da elini pantolonunun cebinden çıkararak bana döndü.

"Sırrımızı zaten biliyordun ki," dedi o da. "Beni takip ettiğin gün bana kim olduğumu sormuştun. Sonra diğerleri gelince bizim insan olmadığımızı fark ettin."

İlk defa insan olmadıklarını açık bir şekilde vurgulamıştı ama benim takıldığım nokta diğer söylediği şeydi.

Lucy de demişti, onu takip ettiğimi söylemişti. Hayal meyal hatırlıyordum ve çıkmadan önce Ashley'nin dediklerini hatırlayınca bunun sebebinin büyük ihtimalle Anya'dan kaynaklandığını düşündüm.

"Anya," dedim birden. "Anya yaptı. Unutturdu olanları."

Hızlıca başını salladı. Hız kesmeden yürümeye devam ediyorduk. Evleri kimsenin geçmediği yerde, ormanlık taraftaydı ve bunun sebebinin yasaklardan dolayı olduğunu tahmin edebiliyordum. Evime de yaklaşmak üzereydik. Evlerimizin arasında bayağı mesafe olduğunu sanıyordum oysaki.

"Soruma cevap vermedin," diyerek tekrardan hatırlattım. O da güldü.

"İnatçı seni," dedi ağız ucuyla. "Evet, söyleyecektik. Adam sadece süreci hızlandırdı. Tabii bunda senin de bazı şeylerin farkında olmanın katkısı var."

Sessizce bekledim ve sonra ona iyice yaklaşarak konuyu başka bir yere çektim. Ellerimizin tersi neredeyse birbirine değmek üzereydi.

"Sizlerden başka var mı? Okulda yani."

Göz ucuyla bana baktı. Şekilli, gür kaşları kalkmıştı. Diliyle yanağına baskı uygularken başını iki yana salladı.

"Hayır, diğerleri okulda. Asi Dağı'nda. Biz görev için buradaydık, onun dışında çıkmamıza izin verilmiyor."

Ah, tabii. Yasaklar... Nasıl bir şey olduğunu anlamaya çalışıyordum; tüm gün boyunca aynı yerde, çıkış yok, özgürlük yok, yaşamlarının sonuna kadar bir yerde... Hapishanedeki mahkumlardan farksızlardı ve bu durum canımı sıkıyordu. Yasaklar umurumda değildi, hiç kimsenin umurunda olmamalıydı. Onların da bizden farksız olmadığını görmeliydiler.

Yıllardır Mavilere karşı olan düşüncelerimi saklamaya çalışıyordum ama artık saklamaya çalışmaktan yorulmuştum. En kısa sürede büyükannem, Lucy ve hatta Cody de şahit olacaklardı bu duruma.

Lucy ve büyükannemin tepkisi ne olacaktı? Korkup benden kaçarlar mıydı? Büyükannem bana bakmaktan vazgeçer miydi? Ne de olsa yasaklar Mavilerden uzak durmamız gerektiğini söylüyordu ve bu onların en doğal hakkıydı.

Sevdiklerimi kaybedecek olma ihtimalim... Canım yanıyordu.

"Şimdi öğrendim," diye kısık sesle konuşmaya başladım. Uzakta, sokak lambalarının olmadığı yerde ağaçların arasında iki katlı evimiz görünüyordu. İkimiz de durmuştuk. "Ne olacak? Gidecek misiniz?"