Why Him?

28

Έχουν περασει πεντε γυροι και πρεπει να πάω και εγώ τώρα. Δε θα παει καθόλου καλά αυτό. Κλ όχι ότι πήγαινε τόση ώρα όλα τέσπα.

"Τωρα ποιο ρωτάει;" ρώτησα.

"Εσυ που ηρθες τώρα." είπε η Θεοφανία.

"Δικός σου κανόνας να υποθέσω;" της είπα.

"Ναι" απάντησε.

"Ωραία τότε δε ρωτάω εγώ ας ρωτήσει αυτός που έχει σειρά." είπε.

"Ωραία εεε. Εγώ έχω σειρά αλλά επειδή έχω ξαναπεί θα δώσω τη σειρά μου..." είπε και έκανε μία διακοπή.

Ε ναι. Να το σκεφτεί. Τι συμφέρει περισσότερο; Να το δώσει σε εμένα, στον Φώτη ή στους άλλους τρεις που μενουν για να ρωτήσουν εμένα και τον Φώτη;

"Ε δεν ξέρω. Στη Θεοφανία ας πουμε" είπε η Κατερίνα και μου χαμογέλασε.

Δε μ' αρέσει αυτό το χαμόγελο αυτήν τη στιγμή.

"Λοιπόν... Βάσω, θάρρος ή αλήθεια;" με ρώτησε και εγώ πηγα στο τραπεζάκι που είχαμε τη βότκα, το κρασί και τα ποτήρια.

"Εμμ. Δεν ξέρω. Θάρρος;" είπα αφού έβαλα κρασί σε ένα ποτήρι.

Εγώ δε φοβάμαι να πω θάρρος σαν κάποιους άλλους. Ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε. Γκουχου γκουχου, τα κανουμε κατι τα δύο.

"Πωωω. Τι θάρρος; Μου χάλασες τα σχέδια. Πες αλήθεια." μου είπε.

"Τσου. Θάρρος θέλω εγώ. Λέγε" της είπα.

"Ξινή. Ωραία, έχεις το θάρρος να... Εεεεε..." είπε και σκεφτόταν για κανένα πεντάλεπτο.

"Επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος δε θα σου πω το πρώτο που σκέφτηκα. Θα σου πω το δευτερο" μου είπε.

Στοίχημα το πρώτο ήταν με τον Φώτη.

"Λοιπόν, έχεις το θάρρος να μεθύσεις;" με ρωτησε.

"Νοπ. Δε σας έχω εμπιστοσύνη να σας αφήσω σπίτι ΜΟΥ και εγώ οριακά να έχω επαφή με το περιβάλλον." του είπα.

"Καλά τότε πιες ένα ποτηρι κρασί" μου είπε η Κατερίνα.

"Μεχρι πανω πανω;" ρώτησα.

"Ναι" είπε η Κατερίνα.

"Αχα" της είπα.

Αφου γέμισα το ποτήρι πηγα και ξανακατσα στη θέση μου.

Δε θα το πιω κατευθείαν όλο. Για να επιβιώσω. Γιατί σίγουρα μετά θα χρειαστεί να πιω κι άλλο.

"Ρωτάς εσυ" μου είπε ο Στέλιος.

"Το ξέρω." του είπα.

Ποιον να ρωτήσω; Ποιον να ρωτήσω; Χμμμμ... Θα ρωτήσω τη Θεοφανία. Εκδίκηση!