Why Him?

30

Ναι όντως, είμαστε δίπλα από το σπίτι του.

"Πάω να πάρω τα κλειδιά της μηχανής." μου είπε.

"Οκευ" του είπα.

"Θες και μία ζακέτα;" με ρώτησε.

"Ναι!"  του είπα και μου χαμογέλασε.

Μέσα σε ούτε δύο λεπτά είχε ξανάρθει με ζακέτα και κλειδιά.

Βασικά είχε πάρει και μία ζακέτα για εκεινον.

Μου έδωσε την μία ζακέτα η οποία ήταν μαύρη.

Έβαλα τη ζακέτα και μπορούμε να πουμε οτι μου ήταν υπερβολικά μεγάλη, λογικό βέβαια.

"Λοιπόν παμε;" με ρώτησε.

"Πάμε" του είπα.

"Κάτσε βασικά." μου είπε.

"Πάρε κράνος." μου είπε και μου εδωσε το κράνος.

"Εσυ;" τον ρώτησα.

"Θα ζήσω και χωρίς κράνος." μου είπε.

"Γιατί δεν έχεις άλλο;" τον ρώτησα.

"Έχω αλλά είναι στο σπίτι." μου είπε.

"Δε με νοιάζει ή θα βάλεις και εσυ κράνος ή δεν πάμε βόλτα." του είπα.

"Καλαα" μου είπε και πηγε παλι στο σπίτι.

Μετά ξαναρθε με ένα κράνος.

"Πάμε τώρα;" με ρώτησε.

"Ναι" του απάντησα αφού έβαλα το κράνος.

Ανεβήκαμε στη μηχανή και φύγαμε.

Αφού φτάσαμε στην παραλία πήγαμε και καθισαμε στην άμμο.

"Α τώρα που το θυμήθηκα. Όντως παιρνουν διαζυγιο οι γονείς σου;" με ρώτησε.

"Ναι, λες ο Αντώνης να σας έκανε πλάκα; Γι' αυτό ο μπαμπάς μου δεν είναι σπίτι. Μετακόμισε. Και η μάνα μου πηγε να συνεχίσει το ταξίδι της δουλειάς." του είπα.

"Και εσύ πώς νιώθεις;" με ρώτησε.

"Δεν ξέρω. Χαίρομαι γιατί δε θα τους ακουω συνέχεια να τσακώνονται. Αλλά από την άλλη αυτό σημαίνει ότι θα ζω για πάντα με χωρισμένους γονιούς." του είπα.

"Ναι αλλά καλυτερο από το να τους ακους να τσακώνονται συνέχεια" μου είπε.

"Ναι όντως" του είπα.

"Να ξέρεις θα συνεχίσουμε να βγαίνουμε το βράδυ. Δεν αλλάζει κάτι" του είπα

"Οκευ" μου είπε.

[ ... ]

Πέρασε μία ώρα και λέγαμε για διαφορά άκυρα θέματα ή φιλιόμασταν.