Η Χαμένη Έχθρα

Κεφάλαιο 6: Ethan

Αν λίγες μέρες πριν μου έλεγε κάποιος πως το πιο ενοχλητικό πράγμα που θα μπορούσα να αντικρίσω φτάνοντας στην δουλειά θα ήταν ένα κορίτσι με ατίθασα ξανθά μαλλιά, θα τους απέλυα επιτόπου.

Σήμερα είχε αναλάβει να σπάσει άλλο μηχάνημα. Ίσως τελικά να είμαι πολύ καλός μαζί της, ίσως θα έπρεπε να την είχα ήδη απολύσει. Όχι ίσως, θα έπρεπε σίγουρα. Ακόμη μπορούσα να το κάνω. Αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανα. Θα της έκανα την ζωή εύκολη αν την έδιωχνα, δεν το ήθελα αυτό.

“Cecilia.” Είδα τους ώμους της να τινάζονται ελάχιστα στο άκουσμα του ονόματος της, όμως δεν γύρισε πίσω να με κοιτάξει.

Την πλησίασα περισσότερο αλλά εκείνη συνέχισε να με αγνοεί. Από αυτή την απόσταση μπορούσα να μυρίσω το άρωμα της, ήταν έντονο αλλά όσο μείωνα την απόσταση η μυρωδιά γινόταν πιο γλυκιά, μύριζε γιασεμί.

“Όταν σου μιλάει το αφεντικό σου δεν θα του γυρνάς την πλάτη.” Η φωνή μου ήταν αυστηρή και το ύφος μου ανέκφραστο, παγωμένο. Σταμάτησα πίσω της όταν επιτέλους γύρισε προς το μέρος μου.

“Είχα την εντύπωση πως σου άρεσε η πλάτη μου.” Ύψωσε το κεφάλι της πάνω στην προσπάθεια της να συναντήσει το δικό μου. 

“Και εγώ είχα την εντύπωση πως είμαι το αφεντικό σου και οφείλεις να μου μιλάς στον πληθυντικό.”

Είδα τον λαιμό της να κινείται σαν να ξεροκατάπιε πριν τελικά μιλήσει.
“Σωστά, με συγχωρείται αφεντικό.” Ίσως να κατάπιε όποια κακία είχε έτοιμη να πει γιατί το τελευταίο που περίμενα ήταν να υπακούσει.

“Από σήμερα θα αρχίσεις να σερβίρεις στα τραπέζια. Αν σπάσεις κάτι θα κοπεί από τον μισθό σου, γι’ αυτό αφού δεν ξέρεις να προσέχεις τις λέξεις σου προσεκτικά, ελπίζω να ξέρεις να προσέχεις τουλάχιστον τις κινήσεις σου.” Δεν είπε κάτι αλλά είδα τον τρόπο που δάγκωνε το μέσα μέρος των χειλιών της. Ίσως τελικά να είχε αρχίσει να προσέχει τις λέξεις της όντως.

Δεν θα είχαν περάσει πάνω από δύο ώρες και δεν είχε προκαλέσει ακόμη κάποια ζημιά. Σερβίριζε στους πελάτες τις παραγγελίες τους στα τραπέζια τους, έχοντας διαρκώς ένα εκνευριστικό χαμόγελο στα χείλη.

Όπως τώρα που στεκόταν στο τραπέζι στο βάθος απέναντι από το σημείο που στεκόμουν και είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια με κάτι που της έλεγε ο άντρας που καθόταν σε εκείνο το τραπέζι. Δεν ήταν ένας οποιοδήποτε άντρας. Aiden Davenport. Διευθυντής της Publishing House. Ένα από τους γνωστότερους εκδοτικούς οίκους της Dreamland. Είχε τύχει να μιλήσουμε 1-2 φορές τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά οι σύντομες συναντήσεις μας ήταν αρκετές για να καταλάβω πως ότι και αν της έλεγε αυτή την στιγμή, αποκλείεται να ήταν τόσο αστείο.