Κεφάλαιο 26: Lia

40 3 0
                                    

Δεν είχα καταλάβει πότε πέρασε ένας μήνας. Ένας μήνας χωρίς ακόμη να είχα σκεφτεί πως θα εξαφάνιζα την φωτογραφία.

Είχα μόνο δύο μήνες ακόμη. Έπρεπε να συγκεντρωθώ, έπρεπε να σκεφτώ αλλά δεν μπορούσα. Όχι όταν το μόνο που τριγυρνούσε στο μυαλό μου ήταν ο Ethan.

Ήμασταν κάθε μέρα σχεδόν όλη μέρα μαζί. Μου άρεσε να περνάμε τόσο χρόνο παρέα, αλλά ήταν τρομακτικό. Δεν είχα ξανά νιώσει όπως ένιωθα για εκείνον. Αν μάθαινε την αλήθεια για εμένα—κάτι το οποίο θα γινόταν σε δύο μήνες αν δεν σκεφτόμουν τι θα έκανα—μάλλον δεν θα τον ξανά έβλεπα. Όχι μάλλον, σίγουρα. Εγώ θα ήμουν στην φυλακή, πως θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί; Και γιατί να ήθελε να είναι με κάποια σαν εμένα;

Εκείνος ήταν εκατομμυριούχος, από καλή οικογένεια και θα γινόταν CEO.
Ήταν σίγουρο πως ο πατέρας του θα του έδινε σύντομα την θέση. Πλέον τον κοιτούσε διαφορετικά, με περηφάνεια, σιγουριά. Το είχαμε προσέξει και οι δύο και πλέον η σχέση μας ήταν αληθινή, δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι ο γιός του είχε σχέση μαζί μου.

Είχα ξεχαστεί και παραλίγο να χυθεί ο ζεστός καφές πάνω στο χέρι μου.
Τοποθέτησα το φλιτζάνι στον πάγκο περιμένοντας τους πελάτες να το πάρουν και γύρισα πίσω συνεχίζοντας να φτιάχνω τον επόμενο καφέ.

Ένιωσα ένα χέρι στα μαλλιά μου να τραβάει το κεφάλι μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα του μαζί με την μυρωδιά του σώματος μου. Ήταν ο αγαπημένος μου συνδυασμός ενώ όχι πολλή καιρό πριν, τον μισούσα.

“Σου έχω πει να πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο.” Ψιθύρισε στο αυτί μου και ένιωσα το δέρμα μου να ανατριχιάζει.

“Ξέχασα να φέρω λαστιχάκι.” Ψιθύρισα προσπαθώντας να συγκεντρωθώ στον καφέ μπροστά μου αλλά ήταν δύσκολο. Επικίνδυνα δύσκολο.

Ένιωσα το χέρι στα μαλλιά μου να ασκεί περισσότερη δύναμη και πριν το καταλάβω περνούσε ένα λαστιχάκι στα μαλλιά μου. Ήταν το δικό μου και το έβγαλε από τον καρπό του, στο ίδιο σημείο φορούσε και το γούρι που του έδωσα.

Τα μαλλιά μου τώρα ήταν πιασμένα σε ένα χαμηλό κότσο. Σίγουρα δεν ήταν και ο καλύτερος αλλά η σκέψη πως ίσως να έμοιαζα σαν να έτρεχα είκοσι χιλιόμετρα, δεν ήταν ικανή για να σταματήσει τον κόμπο στο στομάχι μου.

Έδωσε ένα χάδι στο πλάι του λαιμού μου και εξαφανίστηκε.

Έπρεπε να κάνω κάτι. Έπρεπε να μείνω μακριά του μέχρι να έβρισκα την λύση για να μπορέσω να καθαρίσω το μυαλό μου και να σκεφτώ.

Η Χαμένη ΈχθραWhere stories live. Discover now