Yıllar Sonra

Bölüm 1

Öncelikle hepinize merhaba arkadaşlar bu kurgu tamamen öylesine yazılmış bir kurgudur.  Keyifli okumalar.

Sabah çalan alarm sesiyle kalkıp hazırlanmaya başladım. Saat 8'de iş görüşmem vardı. Şu an 6 buçuk falandı her halde.

Asistanlık için sıcak yatağımdan kalkıp işe gitmek benim için bir hayli zordu ama olsundu. Boşuna üniversite bitirmemişdik değil mi?

"Anne nereyee" Nehirin sesiyle ona döndüm. 5 yaşında bir kızım vardı ve ne ara uyanmıştı? "İşe gidicem kızım ama gelicem anaanneyle kal tamam mı?" kafasını salladı sadece.

"He aynen. Sen işte keyif  çak biz de senin nerden peydahladığını bilmediğimiz kızına bakalım" sinirle nefes aldım. "Anne" dedim dişlerimin arasından "Bu konuyu kaç defa konuştuk" göz devirdi annem.

"Aynen. Nerde bu kızın babası? Yok. Uyuşturucu bağımlısından çocuk yapmışsın birde laf dalaşı yapıyorsun. Haberi bile yok çocuğu olduğundan haberi. Uyuşturucunun içinde ölmüştür şimdi o"

"Anne. Biliyorsun ki ayrılan bendim! Onun bir suçu yok! Hem düzeliyordu." Annem bir şey söyleyeceği sırada Nehir annemden önce davrandı.

"Anne babaya gidelim" yutkundum ister istemez. "Hadi ama kızım. Bunu kaç kez konuştuk." omuz silkerek dudağını büzdü. "Parktaki her kesin babası var. Ben babamın ismini bile bilmiyorum." Annem al işte dercesine Nehiri gösterdi. "Zamanı gelince söylerim olur mu Nehir'im?"

Dudak büzmeye devam etti ama kabul etmişdi. "Şimdi anne gidiyor ama gelicek. Uslu ol tamam mı?"

"Tamam"

Sıkıntılı bir nefes verdim. Her gün bu diolaglardan bıkmıştım artık. Nehir babasını istiyordu. Büyüdükçe daha çok babasını istiyordu. Babam diyordu başkada bir şey demiyordu. Bu da beni fazlasıyla yoruyordu.

Daha fazla oyalanmadan bir taksiye binip ofise doğru yola çıktım. İş görüşmesi yapacağım kişinin ismi Timur Aktepeydi. Bildiğim kadarıyla ofisin 3 patronu vardı. Ve ben sadece birini biliyordum.

Ofise vardığımda taksinin parasını ödeyip ofise girdim. Bilgisayar başında bir kadın gördüğümde ona yaklaştım.

"Merhaba benim Timur Aktepeyle asistanlıkla ilgili iş görüşmem vardı." Kadın önce bana baktı daha sonra kaşları çatıldı.

"Üzgünüm hanımefendi ama Timur beyin zaten bir asistanı var. Hatta asistanı orda" dedi ileriyi göstererek "Cansu bi' buraya bakar mısın?" Adının Cansu olduğunu öğrendiğim kadın bize doğru yürüdüğünde bana bakarak gülümsedi. Aynı şekilde karşılık verdim.

"Cansu, hanımefdi Timur beyin asistanı olarak iş görüşmesi yapacağını söyledi ama bir yanlışlık var her halde." Cansunun önce kaşları havalandı, bir az düşündükten sonra elini alnına vurdu.

"Özür dilerim hanımefendi ama sizin iş görüşmeniz Cesur beyle. Bu arada isminiz neydi?"

"Damla" dedim gülümseyerek. Oda gülümsedi. "Gel o zaman Cesur beyin odasına gidelim. Kafamı salladım.

"Cesur beyin asistanı olmak bir az... Zor." dedi Cansu. Bir taraftan asansöre doğru gidiyor bir taraftan da Cansuyu merakla dinliyordum.

"O bir az değil baya katı. 2 yıldır burda. Ve gerçekten baya katı. Yanına gelenler anında gidiyor." Derin bir nefes aldım. Deliler de beni bulurdu zaten. "Ne olacaksa olsun razıyım ben." Aslında razı olmamın sebebi kızımdı. Başka biri değildi. Nehirle kendime başka bir hayat kurmalıydım. Nehirin daha mutlu olduğu bir hayat.

"O zaman Allah kolaylık versin Cesur Alıtaşın asistanı olmak hiçte kolay bir şey değil." dediği şeyle adımlarım durarken nefesimi tuttum. Ağır-ağır yutkundum ister istemez. Bedenimi bir sıcaklık kaplarken Cansu bana döndü.

"Damla? İyi misin sen?" Kafamı salladım sadece. Cansu bir kapının önünde durunca buranın onun odası olduğunu anlamıştım.

Acaba nasıldı? Nasıl görünüyordu? Hep mor olan göz altları şimdi nasıldı? Genç görünürdü eğer uyuşturucuyu Bıraktıysa.

Cansu kapıyı iki kere tıklatdı. İçerden gelen 'gel' sesiyle kapıyı açtı. Yutkundum. 6 yıl. 6 yıl sonra onu tekrar görecektim.

                                                                        
                                                                    

Huh. Bitirdik bölümü. Nasıldı sizce? Gideri Varmidur?
Bu arada cringe gele bilir dediğim gibi öylesine bir kurgudur