Promise you won't // bankzitters

1.15 het komt goed

Matthy Pov:

Robbie en Koen zijn in slaap gevallen en Milo en Raoul zijn thuis. De dokter komt naar mij toe lopen. Ik sta op om de andere niet wakker te maken ze hebben de slaap nodig, want het is inmiddels 21.34 uur. "Het ging goed en ze zou binnen een paar uur wakker moeten zijn." Zegt de dokter. "U kunt naar haar toe, maar zodra ze wakker wordt druk op het belletje." Zegt hij. "Mogen we met z'n drieën?" Vraag ik. "Vooruit dan maar anders is het ook zo zielig." Antwoord hij. Toch maak ik de jongens niet wakker en loop zelf achter de dokter aan. Sam ziet er veel beter uit dan eerder deze avond en dat is een hele opluchting.

Direct loop ik terug naar de wacht kamer en maak de jongens wakker. Ik zeg toch maar niets en neem ze mee naar haar kamer. Ik zie hun ogen oplichten als ze het meisje zien en ze gaan op de stoelen naast het bed zitten. Na een tijdje slapen ze weer en val ik ook in slaap.

Als ik mijn ogen open zie ik Sam die langzaam begint te bewegen. Ik klik direct op het belletje en de verpleegkundige komt binnen. De verpleegkundige haalt een buisje uit haar neus en dan wordt Sam echt wakker. Ze kijkt verbaast om zich heen en ik begin alles uit te leggen, terwijl Koen en Robbie ook langzaam wakker worden.

Sam Pov:

Alles wordt zwart en ik val weg.

Als ik mijn ogen open zit er een buis in mijn neus en zie ik Matt snel op een rood knopje naast mijn bed klikken. Ik kijk op en zie dat ik in het ziekenhuis ben. De verpleegkundige die binnen komt lopen haalt een buisje voorzichtig uit mijn neus en loopt daarna weer weg. Dan zie ik dat mijn enkel volledig in het gips zit en ik aan allerlei apparaten zit. Ik ga iets rechter op zitten. Matt, Koen en Robbie zijn in mijn kamer. Langzaam begint Matt te praten. "Hey, hoe gaat het?" Vraagt hij. "Goed denk ik. Wat is er gebeurt?" Vraag ik terug. "Je bent gaan hardlopen en toen is waarschijnlijk je en energie zo laag gekomen dat je lichaam het niet meer aan kon en toen heb je mij geappt. Ik belde terug en jij zei dat je in een bos was en toen viel je weg. We zijn gaan zoeken en na een uur vonden we je en ben je hierheen gegaan met de ambulance. Je hebt een aardig voedsel tekort gehad de afgelopen weken en je hebt je enkel zwaar gebroken, dus hebben ze je geopereerd" legt Matt uit. Koen en Robbie worden langzaam ook steeds wakkerder. "Oh fuck" zeg ik. "Waar zijn Roel en Milo?" Vraag ik. "Thuis wat slaap pakken" zegt Koen. "Oké" zeg ik.

Ik ben kapot en nu moet ik eerst gaan eten voor ik weg mag. Het is zaterdag ochtend 6.30 tuurlijk ben ik weer vroeg wakker. Robbie is de hele nacht bij mij gebleven en de rest is allemaal naar huis gegaan. Om 8.00 uur komt de verpleegster binnen met wat eten. Een broodje met hagelslag. "Het is niet erg als je het niet op krijg, maar probeer het wel." Zegt ze. Daar ga ik na een paar happen zit ik wel vol en liggen eigenlijk alleen de korsten nog op mijn bord. Mijn drinken is wel zo op.

Na een half uur word Robbie wakker. "Hey Meis! Hoe gaat het?" Vraagt hij. "Prima" antwoord ik. "Heb al gegeten?" Vraagt hij kijkend naar mijn bord. "Ja wel wat" antwoord ik. "Dat is goed dat betekent dat het beter gaat." Zegt hij. Ik wil hem zo graag geloven, maar van binnen ga ik kapot. Mijn enkel doet de hele tijd pijn en mijn hoofd voelt zwaar, maar toch durf ik niets te laten merken en het eten lijkt voor iedereen alsof dat het makkelijkste is, maar daar voel ik me eigenlijk alleen maar slechter door.

Rond 11.00 komt de dokter binnen. "Zo Sam hoe gaat het?" Vraagt hij. "Prima voor hoe goed het kan gaan." Antwoord ik. "Fijn om te horen. Heb je al gegeten vandaag?" Vraagt hij. "Ja een broodje vanochtend." Antwoord ik. "Als je vanmiddag eet dan kan je terug naar huis, daar moet je dan wel echt blijven eten." Zegt hij. "Dankjewel" zeg ik en hij loopt weg. Robbie kijkt mij blij aan. "Lekker bezig" zegt hij vrolijk. "Dankje" zeg ik met een lach.

Na het middag eten werden alle tienduizenden draadjes en buisjes verwijderd. Ik mocht naar huis. Ik was blij dat ik hier weg kon, want dit gaf me geen fijn gevoel.