Promise you won't // bankzitters

1.20 wij zijn er voor je!

Matthy Pov:

De jongens zijn er binnen no-time, als ze binnen komen is Sam nog geen centimeter verplaatst en bewegen niet meer. Het enige waaraan ik nog weet dat ze bij is zijn. De tranen die met snelheid over haar wangen lopen. De jongens schrikken best wel van het aanzicht van Sam als ze binnenkomen. "Sam kom hier alsjeblieft je armen moeten verbonden worden." Zeg ik. Langzaam stel ze haar armen open voor mij als teken dat ik ze haar kan gaan helpen. De jongens staan nog steeds in de deuropening, terwijl ik haar armen verbind. Als ik klaar ben til ik haar op en loop ik naar de woonkamer, want dit kan niet meer. We moeten iets hier tegen doen voor het niet meer kan.

We gaan aan de eettafel zitten met Sam op mijn schoot. "Sam we haten je niet. Het was niet handig wat je deed, maar we zullen je nooit haten. We willen wel graag weten waarom je het deed. En we willen dat je meer gaat eten en daar gaan we je bij helpen." Zeg ik vastbesloten, want we moeten nu haar helpen. "Ik weet het niet, het werd me teveel denk ik" zegt Sam huilend, terwijl ze zichzelf verstopt in haar t-shirtje die nog steeds onder het bloed zit. "Wat werd je teveel" vraagt Koen. "De stilte, de paniek en stemmen in mijn hoofd" zegt Sam huilend. "Kom volgende keer naar ons toe, we kunnen je altijd helpen." Zegt Rob. "Dankje" zegt Sam dit keer niet volledig huilend, maar wel met tranen. "Sam heb je dit al eerder gedaan?" Vraagt Milo. "Niet echt, ik heb het 3 keer gedaan ofzo het afgelopen jaar." Zegt ze. "We moeten nu gaan uitzoeken wat je lekker vind en wat niet zodat je langzaam meer kan gaan eten" zeg ik. "Oké" is haar enige antwoord. "Laten we kijken in de keuken bij het eten dat er in zit en een lijst maken met wat je lekker vind" zegt Milo.

We lopen naar de keuken en Sam gaat op het aanrecht zitten en langzaam beginnen we.
Hagelslag - ja
Chocopasta - alleen melk en duo penotti
Pindakaas- calve
Cornflakes- chocoflackes ah huismerk alleen
Etc...

Na een uur waren we door de keuken heen en binnenkort gaan we samen naar de supermarkt. Nu is Sam op, dus ik en Rob helpen haar met omkleden en douchen en we wassen haar kleding. Ze gaan na het douchen in bed een film kijken.

Sam Pov:

Waarom kan ik nooit normaal doen? Waarom moeten ik alles verpesten? Waarom.... Waarom ben ik hier nog? Ik verpest hun leven alleen maar door erin te zijn. Ik wil niet meer. Iedereen weet nu ook van alles. Ik kan nu niks meer doen zonder dat ik iemand achter me aan heb.

Ik zit een film te kijken, maar eigenlijk slaan mijn gedachten op hol, terwijl mijn ogen staren naar een scherm. Ik heb geen idee wat er om mij heen gebeurt, ik zit hier alleen met mijn gedachtes. Ik moet weg. Gewoon even rennen ofzo iets, ik moet iets doen. Dus sta ik langzaam op en pak wat kleding uit mijn kast en klim het raam uit. Ik wil niet dat iemand mij ziet, want ik moet alleen zijn.

Ik loop echt altijd weg als ik problemen heb. Net als nu. Ik loop niet weg, maar ik ga weg om te lopen. Om even te ontspannen even alleen te zijn met een koptelefoon met muziek.

Ik loop al een half uur en kom weer terug in onze wijk. Ik weet dat ik terug naar binnen moet, maar ik wil niet. Dus loop ik achterom naar onze tuin en ga rustig in het gras zitten en kijk om mij heen. Ik ben eigenlijk nooit in de tuin, maar hij wel mooi. We hebben een voetbal veldje, een zwembad en een soort terrasje.

Ik sta op en loop richting de garage. Er moet hier ergens een voetbal liggen. Er ligt bijna voor mijn voeten een voetbal. Ik pak hem op en ga bij het doel staan en begin te trainen. Ik voetbalde vroeger vaak, maar ik heb het al lang niet gedaan, want ik ben na de dood van mijn moeder op volleybal gegaan en daar zat ik op tot een jaar terug. Ik moest stoppen van mijn vader.

Het voetballen gaat prima, ik kan er nog een beetje van en ben gewoon aan het schieten op doel en aan het genieten van het moment. Ik zou wel weer op voetbal willen, maar ook op volleybal. Alleen ik weet niet of het wel mag. Misschien vinden ze het wel irritant als ik op een sport zit.
Dus durf ik het niet te vragen. Ze vinden me waarschijnlijk al irritant genoeg, want ik heb een soort van ADHD ofzo, want ik hou nooit mijn mond dicht en mijn hoofd gaat nooit uit. De afgelopen dagen ben ik super stil, want als ik alleen maar praat gaan ze mij zeker haten als de dat nog niet doen. En ik kan zeker niet tegen prikkels, te fel licht, te vol geluid, maar vooral veranderingen.

"SAMMMM.... WAAR BEN JE?" hoor ik iemand schreeuwen. Ik kan ook nooit normaal iets doen. Nu zijn ze weer boos, omdat ik niet normaal kan zeggen dat ik in de tuin ben. Dus als ik niets zeg kunnen ze ook niet boos worden, dat is mijn beste idee nu. Ik ga gewoon door met voetballen, terwijl ik mijn naam hoor door mijn muziek heen en zet mijn koptelefoon op noise-cancelling en het geschreeuw wordt zachter.

~

Heyy mensjes! Ga alsjeblieft praten met iemand wanner je je kut voelt! Groetjes mij 😘