Promise you won't // bankzitters

1.16 Gaat het beter?

5 weken later

Sam Pov:

Het is vijf weken na het ongeluk. Ik kan weer lopen, niet hardlopen maar ik kan wel weer op en neer na school fietsen. De eerste twee weken na het ongeluk was echt de hel. Ik heb twee dagen in het ziekenhuis gelegen en thuis zat iedereen op mijn lip. Ze hadden ook afgesproken dat er altijd 1 van hun thuis zou zijn in het begin, dat snapte ik wel en nu ik weer naar school ga gaat er elke dag 1 van hun een half dagje naar kantoor om thuis te zijn als ik terug kom van school. Maandag is Koen optijd thuis, Dinsdag Matt, Woensdag Milo, Donderdag Roel en Vrijdag Rob. Ook mag ik niet meer langer dan een uur hardlopen, zodra ik dat weer kan en hebben ze nu constant mijn locatie en ik die van hun.

Het gaat prima met mij denkt iedereen, maar eigenlijk voel ik me kut. De jongens die al vanaf dag 1 mij pesten en irriteren met het feit dat ik lange truien aan doe pesten mij alleen maar erger. Ze staan vaak bij de fietsen na school en laat mij "per ongeluk" struikelen, ze trappen me en met gym komt er vaak genoeg en bal op mij afgevlogen. Ik zit onder de blauwe plekken op mijn benen en armen er door. Gelukkig hebben Fleur en Anouk niets door, met die meiden met ik goed bevriend. Ze weten dat ik niets kan doen aan de littekens op mijn armen en ze weten ook dat ik het eng vind om ze te laten zien. En hebben ze wel al een keer gezien, maar ze weten niet at mijn bio vader het heeft gedaan.

Die zit in de gevangenis met 25 jaar voor mishandeling en mijn broer heb ik niet echt meer gesproken, omdat hij vindt dat ik pap niet had moeten aangeven en gewoon naar hem moest komen, maar hij weet niet hoe erg het was in dat huis en hoe leuk het nu is in vergelijking. Ik heb alleen een eetstoornis en trauma's aan overgehouden. ik durf niet te eten, want papa zei altijd dat ik te dik was en ik geloof het helaas. De trauma's komen bijna om de nacht terug in een nachtmerrie, waardoor ik vaak te weinig slaap.

Gelukkig hebben mijn vaders niets door. Ik probeer het dan ook goed te verstoppen, want ik wil niet dat ze zich zorgen maken om mij. Ik kan het prima zelf oplossen, maar als mijn vaders er achter komen dat kan dat niet meer.

SAM ETEN NU! Roept koen. IK KOM schreeuw ik terug. We eten bami. Dat vind ik echt goor, maar ik hou me mond en begin langzaam te eten. Ik neem een hap en verslik me half in een stukje tofu en ik bijna kotsen. Ik ren naar de wc en leeg me maag er in. "Sam wat is er?" Hoor ik Milo roepen. "Kotsen" zegt ik terwijl het er nog steeds uit komt. "SAM!" Hoor ik Roel roepen, terwijl ze aankomen rennen. "Oh meisje toch." Zegt Matt. Langzaam stop ik met kotsen en ga zitten naast de wc. "Wat gebeurde er?" Vraagt Koen. "Ik verslikt me" zei ik zacht. Langzaam voel ik me tranen over mijn wangen lopen en alles wordt wazig. Ik weet precies wat er gebeurt. Ik heb sinds gister avond niets gegeten en nu is mijn energie op. "Sam.....SAM, SAM HALLO" roept Rob, maar ik kon niets meer en viel weg.

"Hey rustig het is oké. Wij zijn er." Zegt Matthy, als ik weer bij kom. Ik lig op de bank en ik voel me futloos. "Hey je moet even wat eten en drinken" zegt Rob, terwijl hij aankomt lopen met een beker appelsap en een bord met bami. Oh fuck no! Die bami hoef ik niet meer en opnieuw beginnen de tranen te lopen, want IK heb ze voor niets bang gemaakt. Het is allemaal mijn schuld. "Hey kom op, drink dit alsjeblieft" vraagt Matt. Ik het glas en drink het langzaam op. Ik heb nu pas door dat de andere jongens de keuken aan het opruimen zijn en dat ze telkens bezorgd opkijken naar mij met een blik van verdriet. Godver ik heb ze bang gemaakt en bij die gedachten komen er steeds meer tranen. "Hey het is goed wij zijn er nu met jouw" zegt Rob. "Weet ik pap" antwoord ik. Ik weet het, maar nu kun je me beter alleen laten denk ik. "Heb je geen honger?" Vraagt Matt. "Nee eigenlijk niet pap" zeg ik. Dit is de eerste keer sinds het ongeluk dat ik iemand buiten Rob pap noem. Ik durfde het niet meer het voelde niet goed. Ik zie Matt oplichten. "Weet je het zeker, want je moet nog wel wat eten?" Vraagt Rob. "Ja ik ben gewoon moe. Mag ik naar bed?" Antwoord ik. "Ja is goed ga maar hoor" antwoord Rob en ik loop naar mijn kamer.

Ik ben moe, duizelig, maar ik voel me schuldig dat ze zich zorgen moeten maken over mij. Ik kijk naar mijn armen en beginnen te krabben al snel zijn meerendeel van de littekens die ik door mijn echte vader heb gekregen rood en volledig geïrriteerd. Ze prikken en doen pijn en een van de laatste is zelfs open gegaan. Ik loop naar mijn badkamer en doe mijn arm onder de kraan. Mijn prikt heel erg, maar het maakt mij nu niet meer uit. Ik pak een handdoek en druk hem op de wonden die zijn open gegaan. Na een paar minuten stoppen ze met bloeden en ga ik terug naar mijn kamer. Ik zet een film op en val langzaam in slaap.