Promise you won't // bankzitters

1.22 waarom... waarom ik?

Matthy Pov:

Sam komt bij, maar ze is nog steeds in paniek. Ik probeer haar te helpen en leg mijn hand op haar borst. Langzaam begint het te werken. "Sam rustig het is goed. Wij zijn bij je." Zeg ik zachtjes. Rob is ook helemaal overstuur en aan het knuffelen met Roel, want anders was hij te erg in paniek geraakt. "Sam wat is er gebeurt?" Vraag ik rustig. Ik weet ook wel dat het geen nut heeft om boos te worden. "Uhh... ja" zegt ze. Nu snap ik er nog minder van. "Sam zeg het alsjeblieft. We worden niet boos" zeg ik, nu wil ik het weten. Nee nu moet ik het weten. "Paniekaanval" zegt ze beschaamd en verstopt zich in haar trui. "Dat is toch niet erg, maar volgende keer even naar iemand toe komen. We houden van je en we willen je niet kwijt raken. Oké?" "Ja oké" zegt ze twijfelend. Robbie geeft haar snel een knuffel en dan staat ze weer op en loopt naar haar kamer.

Sam

Tyfuszooi. Waarom verpest ik alles? Ik heb iedereen boos gemaakt en nu willen ze mij natuurlijk niet meer. "Sam? Kom even wat eten?" Vraagt Matthy, als hij rustig mijn kamer binnen kom. "Oké" zeg ik rustig. Inmiddels zijn Koen en Milo ook weer terug. We eten spinazie met curry worst gelukkig is dat wel mijn favoriet.
"Sam het kan niet langer zo" zegt Matthy.
"Hoe bedoel je?" Vraag ik, terwijl ik heel goed weet wat hij bedoelt. Ik wil het niet weten.
"Sam je hebt net een paniekaanval gehad, terwijl wij niet eens wisten waar je was. Daarvoor ben je weggelopen en heb je jezelf pijn gedaan en dit alles in 48 uur. Dit kan niet langer zo" zegt hij bijzonder genoeg heel kalm, maar heel streng en serieus.
"Ik weet het" is het enige wat ik zeg. Ik durf niets meer te zeggen, dus eet ik rustig door, terwijl ik het eten nog steeds de dood vind.
"Sam het spijt me, maar je moet echt naar therapie toe" zegt Matthy. De rest is nog steeds stil. "NEE FUCK DAT." schreeuw ik.
"Sam rustig het is al geregeld. Je moet morgen" zegt Roel. Morgen is het zondag dat kan toch niet? Maar no fucking way dat ik ga. Ik knik rustig. Ik bedenk straks wel iets, want dit ga ik niet doen.

In mijn kamer zoek ik op of je tegen eigen wil naar therapie kan worden gestuurd. Ja dat kan als het je ouders zijn kan dat. Staat erop mijn scherm. Kutzooi, ik begin weer te huilen. Ik kan echt niet naar therapie dat is voor mensen die echt problemen hebben en ik heb dat niet. Er zijn mensen die het veel erger hebben dan ik.

Milo Pov:

Ik moet echt met Sam praten. Ik weet precies hoe ze zich voelt. Ik heb ook een tijdje in therapie gezeten en het klinkt kut, maar het helpt heel erg. Ik klop op de deur. "Binnen" hoor ik en ik loop naar binnen. "Sam, het komt goed. Ik weet dat het eng lijkt, maar het is dat niet." "Hoe weet jij dat nou?" Vraagt ze boos. "Sam ik heb in therapie gezeten voor een zelfmoordpoging. Ik heb lange tijd niemand erover verteld zelf mijn eigen ouders wisten niet dat ik weg wilde. En de jongens weten nog steeds niet dat ik het heb geprobeerd. Toen mijn ouders er achter kwamen stuurde ze mij er direct heen. In het begin was het kut, maar het werd steeds beter. Niet leuk, maar wel fijn." Zeg ik. "Sorry dat wist ik niet" zegt ze verbaast. "Je kon het niet weten. Het was toen ik net iets ouder dan jij was, maar ik ben blij dat ik ben gebleven, want nu heb ik jouw." Zeg ik lachend. "Ik wil niet met mensen praten. Ik ken ze niet waarom zou ik ze wat vertellen? Het is gewoon zo eng" zegt ze, terwijl ze tegen mij aan komt liggen. "Sam deze mensen willen je helpen en ze zullen niet raar over je gaan denken" zeg ik. Sam zucht en we blijven nog even knuffelen. "Milo het spijt me zo" "wat is er meisje?" vraag ik verbaast. "Ik loop alleen maar weg als ik een probleem heb en anders is pijn de optie" zegt ze zachtjes. Het duurt een aantal seconden voor ik snap wat er gebeurt. Ze had ons vanochtend beloofd dat ze zichzelf niet meer pijn zou doen, maar dat had ze al te vaak gedaan om zomaar terug te gaan. "Sam rustig. Het is niet erg, maar je locatie moet wel aan blijven anders kan niemand je helpen." Zeg ik. "Ik weet het Milo. Ik ga het doen" zegt ze. "Maar... doe je jezelf vaker pijn Sam" vraag ik voorzichtig. "Het spijt me Milo. Soms lukt het niet om het tegen te houden" zegt ze "het komt goed, maar kom naar mij toe. We moeten het de rest wel vertellen." Zeg ik. "Nee niet nog meer mensen. Dat kan niet. Kunnen we het samen houden" ze kijkt mij vragend aan. "Voor nu kan dat wel." Zeg ik wetend dat het niet kan.

We kletsen nog wat na en dan valt Sam in slaap op mijn borst. Dit meisje heeft echt genoeg op haar bordje en dan morgen naar therapie wat ze dood eng vind. Het zal morgen niet leuk worden hier thuis weet ik uit ervaring. Dus ik blijf wel gewoon bij Sam liggen slapen, want ze heeft een tweepersoonsbed en als ik nu weg ga maak ik haar sowieso wakker.

~

Doe jezelf alsjeblieft geen pijn! Het is het niet waard. Maakt niet uit op welke manier.