Promise you won't // bankzitters

1.21 waar ben je

Sam Pov:

Ik hoor nog steeds geschreeuw, maar het boeit mij niet meer. Langzaam wordt ik steeds bozer op mezelf en begin ik de bal harder in het doelen te schieten. "SAM WAAR BEN JE" hoor ik opnieuw dit keer is het echt heel hard, maar ik durf niet naar binnen te gaan. Je bent het niet waard. Je moet het gewoon eindigen. Je irriteert hun alleen maar. Waarom ben je hier nog. Mijn brein werkt overuren en de bal aan mijn voeten ga elke keer harder het doel in en mijn agressie wordt met de seconden meer. De paniek komt nu over mij heen als een tsunami en ik krijg er geen grip op.

"WAT EEN KUTKIND BEN JIJ! STOP MET DIE PANIEK, WAAROM HEB JE DAT? JE HEBT NIETS OM OVER TE STRESSEN DOM WIJF" schreeuwt mijn vader in mijn gezicht. "S-sorry" stotter ik. "EN NU OOK NIET EENS NORMAAL PRATEN" schreeuwt hij opnieuw. Ik voel de tranen komen en het lukt niet om ze achter te houden. Dit kan alleen maar fout eindigen dat weet ik zeker. "OH EN NU GAAN WE HUILEN" schreeuwt mijn vader opnieuw en hij geeft mij een klap op mijn gezicht, waardoor ik de grond raak. "WAT EEN KUTKIND BEN JIJ! JE KUNT OOK HELEMAAL NIETS" met die woorden geeft hij mij een trap in mijn buik en loopt naar de deur. Ik weet dat hij nu wel langer weg is, want ik hoor zijn auto wegrijden. De kroeg het is altijd hetzelfde en morgen komt hij thuis en dan begint het weer opnieuw. Het boeit mij niet meer dat hij weggaat en mij achterlaat. Ik heb geleerd dat het beter is. Ik loop langzaam naar de keuken voor een paracetamol en daarna de badkamer in en pak het mesje.

Flashback

Er komt een piep in mijn oren die steeds harder wordt. Mijn muziek hoor ik niet meer daardoor en langzaam zie ik iemand aan komen lopen. Ik herken hem ergens van, maar ik kan het niet meer denken. De bal trappen ik nog een keer het doel in, maar dit keer heb ik geen kracht meer om het hard te doen. Langzaam wordt ook mijn zicht wazig en alles wordt zwart. Ik probeer nog bij te blijven, maar het lukt niet en ik voel me wegvallen.

Robbie Pov:

"SAM KOM JE ETEN" schreeuw ik naar haar. Geen reactie dat is raar. "Misschien slaapt ze" zegt Matthy, maar ik vertrouw er niets van en loop naar haar kamer. Niemand en in haar badkamer ook niet. Koen en Milo zijn bij hun familie en Matthy en Roel zijn in de woonkamer, dus waar kan ze zijn. Gestresst loop ik de woonkamer binnen. "Hey rustig! Wat is er?" Vraagt Matthy. "Ze is er niet." Stamel ik. "Wacht wat" zegt Roel. "Ze is niet in haar kamer" herhaal ik. Ik loop naar boven en ga zoeken, terwijl ik door ga met schreeuwen van haar naam. Beneden zijn ze ook aan het zoeken en schreeuwen. Na tien minuten boven te hebben gezocht kom in volledig in stress naar beneden. Matthy geeft mijn een knuffel en verteld mij dat het wel goed komt. "Ze is naar buiten gegaan" zegt Roel.

Ik ren naar buiten en daar staat ze. Bij het voetbal veldje. Ze is aan het voetballen met haar koptelefoon op. Ze schiet de bal echt heel hard het doel in en nog een keer en ze gaat maar door. Bij elke keer wordt ze bozer, ik kan het gewoon zien aan haar gezicht. "Sam gaat het" vraagt ik, terwijl ik het antwoord zelf wel kan bedenken. Geen reactie, raar. Ze lijkt mij niet te horen, maar dan kijk ze mij plots aan.

Haar blik is leeg en ze kijkt mij aan, maar ziet mij niet. Na een seconde kijkt ze weer terug en trapt de bal het doel in. Ik durf ook niet naar haar toe te lopen. Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik een klap hoor. "SAM... SAM" schreeuw ik en ik ren nu wel naar haar toe. Ze ligt levenloos op de grond. "HELPPPPP" schreeuw ik. Het lijkt wel uren te duren tot ze komen aan rennen. Matthy heeft EHBO cursussen gedaan vroeger dus hij loopt direct naar Sam als hij haar ziet. Maar Roel is bezorgd over mij, want ik ben aan het hyperventileren. Langzaam krijgt hij mij rustiger en we lopen richting Matthy die Sam helpt.

"Rustig ze is gewoon flauwgevallen waarschijnlijk" zegt hij en hij tilt haar op en we lopen naar binnen. Matthy legt Sam op de bank en ze komt bijna direct weer bij.

~

Loef naar Sam! 🥰