Promise you won't // bankzitters

1.17 waarom kan het nooit goed gaan

Sam Pov:

6.00 zie ik als ik op mijn wekker kijk. Ik wist het al, want zo laat staat mijn wekker. Ik kleed mij uit en stap onder de douche. Nadat ik mezelf heb gewassen en mijn haar heb schoon gemaakt leg ik mijn haar op mijn schouder en draai ik de knop van de douche naar standje heet. Het water brandt op mijn rug, maar het maakt mij niets uit. Het geeft mij rust in mijn hoofd even helemaal niets om aan te denken of te overdenken. Na een paar minuten stap ik onder de douche uit en draai ik de knop terug naar de normale stand. Ik kleed mij aan en loop naar de keuken met mijn koptelefoon op en mijn iPad in mijn hand. Ik zet wat muziek op, terwijl ik mijn ontbijt pak 1 kiwi en een beker diet coke. Ik heb energie nodig, terwijl ik wil afvallen fantastische idee. Ik eet snel de kiwi op voor ik spijt krijg ervan en niks meer eten. Wel smeer ik brood voor tussen de middag. Wat ik never nooit ga eten, want op school kan ik het makkelijkst maaltijden skippen zonder dat iemand het door heeft. Ik ga aan tafel zitten en zet mijn muziek uit en pak TikTok er bij.

"Hey lekker geslapen" vraagt Rob. "Prima" antwoord ik. "Gaat ie weer na gisteren?" Vraagt hij. "Ja hoor gaat prima. Ik was gewoon moe" zeg ik. "Oké. We hebben vanmiddag tot 3 een vergadering. Vind je het erg om alleen te zijn uit school?" Vraagt hij. "Nee joh mij maakt het niets uit" zeg ik. Tuurlijk maakt het mij niets uit. Het is zelfs fijner.

Om 8.10 stap ik op de fiets. Na een tijdje zie ik de school verschijnen, maar ik zie ook de jongens bij het fietsenrek staan. Ik kijk op mijn telefoon 8.40. Kut zooi nu zijn er te weinig leerlingen en de meeste komen ook pas om 8.55 aan. Dus sta ik er alleen voor. Daar staan ze en zij hebben mij al gezien. De lange jongen met donker haar heeft Lars. Hij is een beetje de leider, maar hij praat vaak en laat mij alleen maar struikelen of bij gym geeft hij mij een bal richting mijn hoofd, maar er kan nooit opzet bij hem worden bewezen. De jongen die vaak het rustigst is heet Luuk hij doet niet echt iets en dat de kleine jongen heet Max en is agressief hij is degene die mijn schopt en slaat en alles zo expres doet dat het een wonder is dat niemand het door heeft. Hij maakt mijn leven echt hel. Met struikelen of een bal richting mijn hoofd krijgen kan ik wel mee leven, maar echt die trappen en klappen doen pijn.

"Hé daar ben je weer!" Zegt Max met een vieze glimlach. Ik probeer door te lopen, maar Lars laat mij struikelen en ik val vol voorover. "Hé waar is je evenwicht" zegt Luuk. Hij is vaak zo stil dat dit onverwachts komt. Max trapt mij in mijn maag en op mijn rug en loopt daarna gewoon over mij heen alsof ik een brug ben. Als ik opsta merk ik dat ik keihard met mijn hoofd op een tegel ben belandt en er een wondje op mijn hoofd zit. Kan deze dag echt nog erger?

Ja, dat kan. Bij gym kreeg ik een bal van Luuk keihard op mijn hoofd en nu heb ik barstende koppijn. We hebben daarna mentor les en mevrouw van de Berg praat over de belangrijkheid van praten over mentale klachten. "Heeft een van jullie wel eens zichzelf met opzet pijn gedaan?" Vraagt ze. "Sam zeker wel. Kijk naar haar armen" zegt Lars lachend. Mevrouw van de Berg kijkt mij bezorgd aan . "Sam is dat waar? Je kunt er echt over praten!" Zegt ze. Ik ben er zo klaar mee en ik barst gewoon. "NEE IK DOE MEZELF GEEN PIJN OKÉ." Schreeuw ik richting Lars. Hij kijkt geschrokken van mijn reactie en eigenlijk is de hele klas geschrokken. "IK ZIE HET TOCH OP JE ARMEN K***ERMONGOOL" schreeuwt hij terug. Ik zie Mevrouw van de Berg geschrokken kijkt. Ze is verstijft, maar ik niet. Ik ben en wordt alleen maar bozer. "DAT HEB IK NIET ZELF GEDAAN! DAT HEEFT MIJN VADER MIJ AAN GEDAAN VOOR HIJ DE GEVANGENIS IN GING VOOR HET MISHANDELEN VAN MIJ, DOMDE KUTMONGOOL!" Schreeuw ik terug. Nog voor iemand kan antwoorden pak ik mijn spullen en loop het lokaal uit. Vlak voor ik de deur dicht gooi zie ik Lars zijn verbaasde gezicht. De tranen die kwamen zijn niet meer te stoppen en ik loop richting mijn kluisje. Ik pak mijn jas, maar mijn tas en telefoon blijven er in. Nu heb ik rust nodig en ik wil niet dat mijn vaders mij komen opzoeken. Ik ren de school uit pak mijn fiets en beginnen te fietsen. Waarheen? Geen idee. Waarom? Omdat ik dit niet volhoud.

Na een tijdje kom ik bij het bordje "Den haag". Mijn school zit in Hoogvliet en dat is ongeveer een halfuur fietsen vanaf Rhoon. Waar we wonen en nu ben ik in Den Haag dat ik een uurtje en 45 minuten fietsen. Dat betekent dat het ergens rond 13.30 is want mentor les begon om 11.30 en na 5 minuten was ik al weg daaruit. Maar wat nu? Waar ga ik nu heen? Ik besef me nu pas wat ik heb gedaan. Ik zou pas rond 16.00 thuis zijn als ik nu terug ga, maar dat durf ik niet. Ze zijn zeker boos en dat kan ik nu niet aan. Ik fiets wel gewoon door en kijk waar ik uit kom.

Na een tijdje kom ik aan bij het strand. Om precies te zijn het strand van Scheveningen. Er staat een huisje met een grote klok eraan opgehangen 13.45 staat er op. Jezus dat heb ik snel gedaan. Ik parkeer mijn fiets en loop het strand op. De wind blaat door mijn haar en ik voel me vrij. Het voelt heerlijk. Na een tijdje lopen besluit ik de duinen in te gaan het is zo mooi vanaf de duinen. Ik vind het heerlijk.

Na nog een paar uur door de duinen te hebben gewandeld wordt ik langzaam moe en ga in de duinen liggen om lekker te ontspannen. Na een halfuur voel ik me weer opgeladen en begin ik weer te lopen. Het voelt heerlijk. Dit voelt als vrijheid. Ik weet dat iedereen nu bang is, omdat ze mij kwijt zijn, maar ik voel me goed. Het is eruit en binnen no time zal iedereen op school weten dat ik mezelf niet snij, maar dat mijn vader dat ooit deed. En ze zullen weten dat ik er niets aan kan doen. Langzaam zie ik mensen liggen op het strand. Ben ik in een volgend dorp beland? Als ik dichterbij kom zien ik het. Een bord "Strand Wassenaarseslag" ik zie weer een klok het is vier uur alweer. Ik ben al meer dan 4 en een half uur weg en toch voelt het niet zo. Langzaam volg ik de borden richting Wassenaar. Ik mensen kijken en na een tijd zie ik en politie busje an komen rijden en ik sla snel af het bos in. Ik ren totdat ik niet meer kan.

Ze kwamen zeker voor mij. Ik heb hoop dat ze niet door hebben gehad dat. Ik moet nu echt terug naar huis. Ik loop terug in de richting van Den Haag en dan moest ik onopgemerkt richting mijn fiets en dan moest ik snel naar huis. Als ik bij Den Haag aankom is het een uurtje of 8 half 9 en het begon langzaam donker te worden. Ik wist waar mijn fiets stond. Gelukkig waren er bijna geen mensen op het strand en kon ik mijn fiets pakken en gaan.

Ik wist dat ik pas rond tienen thuis aan zou komen en ik was kapot en had het koud na nog geen tien minuten fietsen. Ik had deze hele dag gefietst, gelopen of gerend met maar 1 pauze en dit deed ik op een kiwi en een beker diet coke. Het was goed voor mijn kilo's met afvallen, maar ik was bang om thuis te komen.

Na een fietstocht wat uren leek te duren was ik in Rhoon. Het kon nog max 15 minuten duren. In het centrum hing een grote klok: half elf. Jezus wat had ik er lang over gedaan. Bij ons huis wachten ik met door de poort gaan ik durf te niet. Rob zijn auto was weg en die van Miel ook. Na een paar minuten twijfelen wist ik dat ik naar binnen moet want ik was kapot en hierbuiten zou ik het niet lang meer overleven. Ik stak mijn sleutel met trillende handen in het slot en draaide hem om en liep naar binnen. "Hey. Niet gelukt?" Hoor ik Matt vragen en met al mijn moed duw ik de deur van de woonkamer open.

Lil cliffhanger