15 Eylül 1996
Kış gün dönümü, bu da, tam olarak 23 Eylül demekti. Neden ASPİA benim kış gün dönümünde yola çıkacağımı söylemişti. Büyükbabam, daha fazla şey biliyor olmalıydı. Bu yolculuğu ve bununla ilgili hiçbir şeyi istemiyordum, ama gitmek zorunda kalmam durumunda, daha fazla bilgiye ihtiyacım vardı. Hemen, büyükbabamın, evine gitmeliydim. Bana mutlaka bu sandıktan daha fazlasını bırakmış olmalıydı. Üzerimi değiştirip, evden çıktım. Serdenli Akdeniz'in ortasında küçük bir adaydı. Merkezide, küçük olduğu için, her yere yürüyerek gidebilirdi. Ortalama nüfusu kışın, sekiz bin kişi kadar olan adanın,yaz aylarında turizminde etkisiyle, ikiye katlanırdı, Genel olarak çiftçilik ve balıkçılıkla geçinildiği için, hemen herkesin küçük bir arazisi, ya da balıkçı teknesi vardı. Neredeyse, gelir durumu hemen herkesin aynıydı. Maddi durumu, çok düşük olan kimse yok gibiydi adada. Maddi olarak sıkıntıya girenlere ya da, üniversite de çocuk okutanlara da ada derneğinden yardımlar yapılırdı. Ada derneği düğünlerde ve bayramlarda her şeyi üstlenir, bu tarz organizasyonların hiçbir maddi sıkıntı çekmeden atlatılmasını sağlardı . Derneğin ana gelir kaynağı adanın çevresindeki tüm sahillere serpiştirilmiş pansiyonlardı. Pansiyonların ödediği aidatlar ve, durumu iyi adalıların yaptığı bağışların tamamı yine ada halkı için harcanırdı. Ortalama sahil uzunluğu seksenbeş kilometre olan ada, yeryüzündeki cennet gibiydi. Gün içinde, anakaralara feribot seferleri olurdu. Adadan, feribotların, günde iki sefer Türkiye'ye, bir sefer Kıbrıs'a, hafta da iki sefer İtalya'ya ve, ayda bir sefer de Mısır'a, seferi olurdu .Bu da, özellikle hafta sonları günlük tatilcileri, buraya çekerdi. Bazen çiftçiler için, geçici işçiler temin edilir, bunlarda kasabalıların birlikte yaptığı misafirhanede kalırlardı. Akdeniz'in ortasındaki bu cennette adalıların, kültür düzeyi oldukça iyiydi hatta iki tane kütüphanesi bile vardı. Bunların yanında, bir kaç kafemiz ve, yine birkaç restaurantımız, bir de sinema salonumuz vardı. Gişe rekorları kıran filmler olmasa da, neredeyse bütün filmler biraz geçte olsa adaya gelirdi. Tüm sahillerimizi küçük pansiyonlar süslemişti. Ada derneği, büyük otellerin yapılmasına ve adanın mimari yapısının bozulmasına izin vermiyordu.Hiçbir adalı, kolay kolay, evini, arazisini satmazdı. Mutlaka satması gerekiyorsa, yine adalı birine satardı. Çoğu zaman parası için pazarlık bile edilmezdi. Adaya gelen memurlara bile,eveler sadece kiralanırdı. Hemen hiçbir memurun, adada bir karış toprağı bile yoktu.
Adanın iklimi öyle güzeldi ki, nerdeyse hiç karasal kış yok gibiydi. Ama yinede son bahar ve kış günlerinde, evlerde soba ya da şömine yakılırdı. Küçücük dar sokakları, beyaz badanalı cumbalı evleri, nerdeyse hiç bozulmamıştı. Arnavut kaldırımları ve taş döşeli yollarıyla,ada her zaman bir portre gibiydi. Belediye çalışanları da işlerini çok iyi yapardı. Sokaklarda, caddelerde, bir tane çöp bile bulunmazdı. Bana sorsalar Serdenli'nin bu hali mi iyi yoksa zaman içinde gelişmeli,sanayileşmeli hatta sahil boyunca her yere, beş yıldızlı oteller yapılmalı mı diye, kesin bu hali derdim. Bir an aklımdan, büyükbabamın evine gitmeden önce, Lucy'le görüşmeliyim diye geçti. Yine bir haftayı geçmişti görüşmeyeli. Başıma gelenleri ona anlatmalı mıydım? Bilmiyordum ama, O'nu çok seviyordum. Beklide Aspia'nın gitmemi söylediği yolculuktan önce, son kez onunla görüşecektik. Önce telefon açmalıydım ama bunu nasıl yapacaktım. Hemen bir büfeye gittim. Birkaç tane jeton aldım. Ben arayamazdım ki, annesi benim aradığımı öğrenirse kızın burnundan getirirdi. Zaten geçen az kalsın abisine yaz yakalanıyorduk. Benimle görüşmesini, istemiyorlardı. Sanki neyim varsa sadece öldüm, dirildim birde mistik bir görevim var. Neden istemiyorlarsa, Bir süre kendi düşünklerimi tekrarlayınca, ister istemez, yüzümde bir gülümseme oluştu.
Ben olsam, bende izin vermem, benim gibi biriyle görüşmesine dedim kendi kendime, Ama artık yapılacak bir şey yoktu. Biz birbirimizi seviyorduk.
