osman'ın elini ittim. "hayır." ellerini havaya kaldırdı ve geri çekildi. "zorlama yok." pişman bi şekilde geri çekildim. bana ne oluyodu boyle.. ayni anda iki kisiye de veremezdim.
beni eve getirdi. arabanin kapısını acmadan once durdum "teşekkür ederim osman." az once olanlar onu hic bozmus gibi degildi. "her zaman, teşekkür etmene gerek yok." gulumsedim. "iyi geceler." kapıyı açtım ve cıkıp evıme gırdım.
odama cıktıktan sonra bi dus aldım ve hemen kendımı yataga atıp uyudum. sabah telefonuma bin tane mesaj gelmişti.
*lale: biliyorum dunku olanlar berbatti ama bugun benim evimde parti versek??? ailem sehir dısında boyle firsatlar cok nadr geliyo biliosn gelcek misin??? zeynep????*
elimi basıma goturdum ve ovaladım. bu kız gercekten beni delirtiyordu.
*zeynep: gelemem lale kusura bakma dun olanları biraz hazmetmem lazım*
anında gördü. ama bir şey yazmadı. bugun kendime zaman ayıracaktım. aptal partiler umrumda bile değildi. ustumu daha rahat bir seyle degistirdim ve tvnin karsısına gectm. annem evde degildi. oglene kadar biseyler izleyip atıstırdım.
sonra odama cıkıp biraz ders calıstım. hava kararmıstı ve saat 8'e geliyodu. ardından telefonuma bilinmeyen bi numaradan mesaj geldi.
*05******: burada yoksun bunu kendi gözlerinle görmeni yeğlerdim ama neyse al bak
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
gözlerime inanamamıstım. telefon elimde öylece dondum kaldım. cunku bunlar lale ve osmandı. icimdeki ofke beni diri diri yiyordu. o an telefonu parcalamak istedim. son 2 gundur insanlardan yedgim kazıklar beni asırı kızdırıyordu.
sakinliğimi korudum ve kendime sade şık bi outfit yaptım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(soyle bısey) telefondan emrah'ı aradım ve beni lalelere bırakmasını istedim. sağolsun anında evime geldi ve beni oraya goturdu.
iceri girdim. herkes bi anda bana döndü. insanları umursamadım. tek istedğim o ikisin bulmaktı.
umduğumu buldum. osman ve lale aynı masadaydı. lale bir şeyler anlatıyordu. osmanda düşünceli bi şekilde içkisinş içerken etrafa bakıyordu. birden gözleri beni buldu. onların yanına gittim ve bana atılan fotoğrafı gösterdim. ikiside şok olmuştu. osman sanki böyle bir şeyi hatırlamıyormuş gibiydi. lale bir anda ayağa kalktı ve telefonu elimden almaya çalıştı. elimi geriye çektim. "ne panik yapıyorsun? kiminle yiyiştiğin umrumda bile değil. sadece arkamdan iş çevirmene üzüldüm." lalenin gözler dolmuştu. neredeyse ağlayacaktı. osman bir şey söylemedi sadece yüzüme baktı.
aslında hesap sormam gereken kişi lale değil osmandı. elindeki içkiyi aldım ve başından aşağı döktüm. "ne yapıyorsun amk?" ayağa kalkmaya çalışınca omzundan ittirdim ve oturmasını sağladım. ardından bi tokat attım 👋🏻 "nasıl en yakın arkadaşımı öpersin? beni ismail hakkında uyarıyordun. halbuki asıl uzak durmam gereken kişi senmişsin. en azından o yediğim içtiğim ayrı gitmeyeb kişilerle yiyişmiyor." osman etrafa baktı. "kes sesini." elimdeki bardağı yere attım ve kırılmasına önem vermeyerek gittim.
nereye gittiğimi bilmeden uzun uzun yürüyordum. en sonunda yere oturdum ve bi sigara yaktım. ben içerken biri yanıma yaklaştı. "böyle bi yerde bu şekilde durmak istediğine emin misin?" adamın yüzüne baktım ama onu tanımıyordum. karanlıktan keskin cenesi ve elmacık kemikleri olan yakışıklı yüzü belli oluyprdu ama. (kıxlar bu herif asırı yakısıklı bisey boyle size yeni koca getirdm) "sen kimsin?" dedim. elimdeki sigarayı aldı ve kendi ağzına götürdü. "poyraz." "peki tanısıyor muyuz poyraz?" "tanışabiliriz?" ayağa kalktım. "yok sağ ol. bugün için yeterli şeyler yaşadım bence." yüzüme düşen saçımı kenara attı. "hmm, yüzünden belli oluyor." ardından ceketini çıkardı ve üzerime verdi. "evin uzaksa bırakabilirim." gülümsedim. "yakın teşekkür ederim." ben uzaklaşırken arkamdan bağırdı. "adını öğrenemedim?" güldüm. "elbet bir gün poyrazcım."
