Uzak kadar yakınımda {+15}

14.BÖLÜM

Kuzey artık benim için önemliydi. Beni seviyordu ve bana değer veriyordu. Ama çağrının asıl amacını öğrenene kadar ona karşı mesafeli olucaktım. Onu kırmamaya özen göstericektim. Asıl şimdi Kuzeye ihtiyacım vardı. Planımız için...
Kuzeyle hala yatağımda oturmuş konuşuyorduk.

"Kuzey emin misin beni aldattığına?"

"Ya gerçekten eminim!"

"Oofff kendimi berbat hissediyorum!!"

"Senin kötü hissetmeni gerektirecek hiçbir şey yok."

"Bilmiyorum. Kafam zaten çok kötü."

"Bak bebeğin için üzgünüm. Olanları durduramadığım içinde üzgünüm. Böyle birşey yapıcaklarını tahmin ettim ama o kadar vicdansız merhametsiz olacaklarını düşünemedim. Özür dilerim.."

Ellerimi onun yanaklarına koydum ve bana bakmasını sağladım. Şaşkınlıkla benim yüzüme baktı.

"Hey! Senin hiçbir suçun yok. Suç annemin o istedi beni ve çocuğumu öldürmek. Sen benim hayatımı kurtardın!" Dedim ve ellerimi yanaklarından çekip bileklerimi gösterdim. O da ellerimi geri kapadı.

"Gösterme şunları bana sinirleniyorum. Ve sana kızmak istemiyorum."

Tam cevap vericekken aşağıdan kapı sesi duyuldu.
Kuzey telaşla;

"Şimdi hiçbirşeyden haberin yokmuş gibi davran. Hala onu seviyormuşsun gibi.."
Dedi ve odadan çıktı. Bende yatağıma uzandım. Aradan geçen 10 dakikanın ardından çağrı odaya girdi.

"Aşkım nasıl oldun?"

"Ben iyiyim ama sen fazla yorgun gibi duruyorsun?"

"Evet yoruldum biraz."

"Hastanede telefon almışsın ve acil bir şekilde çıkmışsın. Ne telefonu aldın da benden daha önemli?"

"Hayatım iş güç işte."

"Sen çalışıyorsun ama benim haberim mi yok?"

"Ya annemin iş yeri ile ilgili!"

Daha sonra sakladığım ellerimi gördü. Ve yanıma geldi.

"Noldu senin bileklerine!!"

"Kestim." Dedim düz bir sesle.

"Ne, nasıl , neden!?"

"Öyle istedim, ölmek istedim. Kızımı görmek istedim!" Yine gözlerim dolmuştu. Ağlıyordum. Birden o elleriyle benim yanaklarımı tuttu.

"Ben senin için her şeyi yaparım!"

"Hastanede bırakıp gitmek gibi mi?"

"Of hadi ama yapma şöyle."

"Tamam çağrı git dinlen belki yarın daha önemli bir telefon alırsın. Hem giderken bana kuzeyi çağrır mısın?"

"Kuzey ne alaka şimdi?"

"Sanane çağrı benimde onunla işim var?"

"Ben yardım ederim."

"Çağrı dedim! Bana kuzeyi çağır!" Sesim beklediğimden daha yüksek çıkmıştı. Kuzey duymuş olmalı ki içeri girdi.

"Noluyor Kuzen?"

"Gizem seni çağrıyor?"

"Efendim Gizem?"

"Tamam çağrı sen çıkabilirsin!"

"Siz baş başa kalın o halde!" Dedi ve kuzeye omuz atarak odadan çıktı. Bende derin bir nefes verdim. Ama ağlıyordum. Kuzey geldi ve yanıma oturdu. Ellerimi tuttu...