Uzak kadar yakınımda {+15}

20.BÖLÜM

Annelik.. Hiç mi yaşayamam ben bu duyguyu. Hiç mi tadamam..

Sabah gözlerimi açtığımda Kuzey odamdaki koltukta uyuyordu. Ben gözlerimi çok zor açtım çünkü ağlamaktan şişmişlerdi.. ilk önce telefonumu açtım. Bebeklerle ilgili olan herşeyi tek tek sildim. Artık ben istesemde anne olamazdım... Kuzey benim sesimi duymuş olacakki kalktı.

"Günaydın." Dedi kuru bir sesle.. biz dün ne yaşamıştık ya..

Günaydın." Dedim moralimi belli etmemek için.. aklımı kurcalayan birşey vardı.. Bu hepinize çok saçma gelebilir ama olma ihtimali de var.. Bunu kuzeye anlatacaktım.

"Kuzey sana birşey anlatmam gerekiyor.."

"Tamam anlat dinliyorum.."

Anlatmadan önce derin bir nefes aldım ve anlatmaya başladım;

"Şimdi benim hastaneye kaldırıldığım gün. Yani kızımın öldüğünü sandığımız gün.. içimde bir şüphe var. Benim karnımdan masalı aldılar. Ama ben kızımın ölüsünü hiç görmedim... Mezarlığında sadece toprak ve taş var.. yani ya benim kızımı aldılarsa... Ya ölmediyse.. ya benden saklıyorlarsa. Aklıma takılıp duruyor. Sen polislerden izin çıkarsan ve mezarı açtırıp baktırsak.. Lütfenn" dedim

Kuzey afallamış bir şekilde bana bakıyordu.

"Diyorsun ki Masal hayatta. 3 aylık karnındaki bebek?"

"Gizem birdaha anne olamayacağın için bunları diyorsan..."

"Hayır onunla alakası bile yok. Zaten anne olup olamamak umrumda değil." Yine yalana başvurmuştum..

"Hm off tamam baktırırız. Ama daha fazla üzülmek yok.."

"Tamam..." dedim yine. Daha sonra aklıma kuzeyle anılarım geldi. Şimdi ise gerçekten iki yabancı gibiydik. Sadece arkadaş gibi.. Yataktan zar zorda olsa kalkmaya çalıştım. Yavaş ve paytak adımlarla kuzeyin yanına gittim. Karşısına dikildim. Üstümde hiçbirşey yoktu. Yaram kasığımda olduğu için sadece iç çamaşırlarım vardı.. hemde kırmızıı!!! Kuzey gözlerinü vücudumda gezdirdi. Özellikle yaramda. Rahatsızca yerimden kıpırdandım.

"Seninle birşey konuşmam lazım.."

"Tamam konuş" dedi yine umursamaz bir tavırla

"Biz neyiz?" PAT DİYE SORULURMU SALAK KAFAM!!! Çocuk yani kuzey şaşırmış bir şekilde suratıma baktı..

"Şey.. yani bilmiyorum biz neyiz. Arkadaş?" Diyebildi sadece.. ben cevabımı almıştım. Sinirli bir şekilde;

"Ben cevabımı aldım ya sağol." Dediğimde tam adım atıcakken kasığıma ağrı girdi..

"Ahhhh!!!! Lanet kasığım benim!!!" Diye inlediğimde kuzey hemen yanıma koştu.

"İyi misin? Doktoru çağrıyım mı!" Kendimi ondan kurtarmaya çalıştım ama başarılı olamadım. Elleri çıplak bedenimi tutuyordu..

"İyiyim işte bıraksana!" Diye bağırdım yine..

"Kanaman var işte öf be kızım! Beni çağırsan yanına sanki gelemezdim!"

"Hangi arkadaş arkadaşını böyle tutar KUZEY!! Salsana belimi ya!!"

"Ben farklı bir arkadaşım.." dedi ve güldü.

"KOMİK SANKİ!! Ahhhh...!!"

"Tamam kızım tamam heryerin kan oldu yine otur şuraya bekle!" Dedi ve çıktı. Daha sonra hemşire ile içeri girdi. Yine aynı hemşire.. Ve kuzeye farklı bakıyordu..

"Hemşire hanım hasta Kuzey değil benim.. maşallah onu süzmekten kan kaybından öldüm burda!" Diye çıkıştım. Kuzey hem sırıtarak hemde şaşırmış bir suratla bana bakıyordu. Hemşire ise kendini düzeltti ve yanıma geldi.