Uzak kadar yakınımda {+15}

19.BÖLÜM

Bazı insanlar çok mu vicdansız merhametsiz oluyor. Yoksa ben mi çok iyi niyetliyim. En son hatırladığım Kuzey ile arabada barışıyorduk. İkimizde haksızdık. Ama ilk defa kendimden bu denli nefret ediyorum. Küçücük bir kız çocuğu benim yüzümden kurtarılmayı bekliyorken öylece kaldı. Kimsesiz. Benim kızım masal gibi... Duyduğum sesler Kuzeyin doktorlara bağırması ve küfürleri. Birde bana bağladıkları bir cihaz sesi. Tık..Tık..Tık..

Bu ne kadar iğrenç bir sesti. Birde kasıklarımda feci acı vardı. Ama vücudumda o adamın elleri sanki hala dolaşıyordu.. kendi sonumu kendim getirmiştim.

KUZEY'DEN

Yaklaşık 2 gündür hastanedeydim.. Gizemin ameliyatı bitmişti ama hala yoğun bakımdaydı.. kapısından hiç ayrılmadım.

3. Günün sonunda gözlerini açtı ve normal odaya aldılar. Bense doktorlardan izin alıp yanına girdim..

*._.*

Kuzeyi gördüm. 3 gün sonra. Gözlerimi ilk açtığımda aşırı bulanık görüyordum ama yavaşça düzelmişti. Kuzey'e hiç olmadığım kadar kırgındım.. ama kırgın olması gereken ben değilmişim gibi geliyor..

"Kuzey.." dedim zorlukla çıkan sesimle..

"Gizem.." diyebildi sadece

Ne diyecektim. Ne konuşacaktık. Bana çok bencil olduğumu söylemişti. Ben bencil birimiydim ki?

Kuzeyle Artık sevgili olmak istemiyordum. Onu sevmekte. Biz birbirimize zarar vermekten başka birşey yapmıyoruz ki.. ve bunu ben yapacaktım.

"Kuzey.. öncelikle teşekkür ederim. Beni hastaneye sen getirdin. Hayatımı 2. Kez kurtardın.. sana 2 can borcum var. Ama bana yaptıkların katlanılır şeyler değil. Bir kendini. Benim yerime koy. Lütfen... O adamın dokunuşlarını ben hala hissediyorum. Eğer sen bana herşeyi anlatsaydın-.." dediğimde lafımı kesti.

"(Alayla gülerek) Eğer sana herşeyi anlatsaydım he! Tamam gizem anlatsaydım. Eee sonra sen gitmiyecek miydin? Ben her türlü kardeşimi kaybediyorum zaten. Artık benim için sadece önceliklerim önemli. Ve bu kardeşim. Üzülmeni istemiyorum ama bizden gerçekten olmuyor. Gizem sen bende korktun..."

Gözümden bir damla yaş aktı..

"Evet senden gerçekten korktum. Hemde çok.. o adamı gözümün önünde vurdun, belkide öldürdün! Ama sen bana arabada dediklerini hatırlıyor musun? Canımı ne kadar çok yaktığını! Biliyormusun ki Kuzey! Bende isterdim kardeşini kurtarmak! Gerçekten isterdim. Bende evladımı kaybettim. Senden daha çok şey yaşadım. Kardeşin için üzgünüm ve beni suçlarsan! Haklısın... BEN BENCİL BİR İNSANIM!!.. kendi hayatımı düşünecek kadar bencilim. Neden biliyor musun? Çünkü beni hayata bağlayan bir şey vardı.. Ve şimdi o da gitti. Kuzey sen benden o gün gittin.. Gözümün içine BAKA BAKA BANA OYUN OYNADIN!! Bu benim hayatım için miydi? He !! Noldu yine aynı sonuç! Bana söylesen de aynı şeyler olacaktı. O adam kapımı yumruklarken benim yardım istediğim kişi sendin Kuzey!! VE SEN BENİM BUNLARI YAŞAYACAĞIMI BİLİYORDUN!!" Sustuğumda çok ağlıyordum.

Canım çok yanıyordu. Hem fiziksel hemde ruhsal anlamda.. Kuzey cevap vermedi. Belki de vermek istemedi. Sadece bana

"BİTTİ!" Dedi sert bir dille. Daha sonra odamdaki koltuğa oturdu. Ve elindeki telefonu kurcalamaya başladı.

Kuzey bana dargın mıydı? Ama ben ne yaptım ki!! Darılacak birisi varsa o bendim değil mi?

"Kuzey eğer istersen annem ile babamdan yardım istiyim? Belki bir ihtimal bile olsa-" dediğimde yine lafımı kasti;

"Gerek yok. Yani sen ailenle konuşmak için diyorsan sıkıntı yok. Kardeşim ve benim yüzümden onlarla görüşme. Eğer istiyorsan." Dedi yine umursaz bir sesle