HAYALİ FORVET

Final

Hayatın bir durma noktası oluyordu. Bu ya mutlu olduğun bir anda, ya da her şeyin berbat olduğu bir anda olabilirdi. Bazen mutluluk aylarca sürerken, bazen ise hüzün çökerdi üzerimize. Akın hayatıma girmeden önce kimsenin benim hayatıma bir katkısı olmıycağına inanırdım. Ama şimdi anlıyordumki hayatımıza giren insanların en ufak hareketi bizde büyük etkiler bırakabiliyomuş.

Akın gelmişti, her şeyi düzeltmemişti ama bana her şeyi düzeltmeyi ögretmişti. hayatımızda bize bir şeyleri öğreticek ögretmenlere ihtiyaç duyabiliyordum. Annemiz babamız yürümeyi, konuşmayı, yemek yemeyi, ögretmenler dersleri öğretebilirdi. Benim bu zamana kadar öğrenmeye ihtiyacım olan en büyük şey kendime değer vermek ve olduğum her konumda mutlu olmayı becerebilmekti. Akın bana bunu ögretmişti.

Basit bir antrenman ile başlayan her şey kısa sürede bize ait olan kocaman anılara dönüşmüştü.

Şuan onun sırtında oturuyordum ve o da şımav  çekiyordu. Stresliydi çünkü akşam milli takıma alınıp alınmadığı belli olucaktı. "Timsahlar renk körüymüş biliyormusun?" Diye sordum ona saçma bilgiler vermeye devam ederken. "Bilmiyordum çilli" dilimi damağıma vurarak kınar bir ses çıkardım. "Sende gerçekten cahilsin ya inanamıyorum yani" üzerinde ben varken nasıl şınav çekiyordu bilmiyordum, demekki sevgilim beklediğimden daha güçlüydü.

"Bu bilgiyi nasıl bilmem gerçekten" ben onunla uğraşırken bana ayak uydurmasına bayılıyordum. "Saçlarımı üçe vursam beni genede severmisin" ben cevap beklerken o yan yatarak sırtından düşmemi sağladı ve ben sırtüstü yere uzanırken o da kollarını iki yana koyarak üzerime abandı. "Seni her şekilde, her halinle severdim çilli" derken gülüyordum, onun yanında hep olduğu gibi.

"Off böylede bir farklı güzelsin" dudaklarını burnumun ucuna değdirdi. "Üstten üstten bakıyorsun güzel olamam şuan ya" diye cırladım onu üstümden atmaya çalışırken. "Her pozisyonda güzelsin" dediğinde yanaklarımın içini ısırdım. "İstiyorsan üstte sen geç" utandığımı anladığı için benimle daha fazla uğrşıyordu. "Şuan resmen kaçıyorsun, kalk ve spora devam et" üzerimden kalkarak elini bana uzattı ve bende tutarak ayağa kalktım. "Bugünlük bu kadar yeter" başımı sallıyarak onu onayladım.

"Şimdi beraber maç yapma zamanı, Aysima'lar bizi bekliyor" derken beraber soyunma odasına doğru yürüyorduk. "Tamamdır, üzerimi değiştiriyim gidelim" ben kapıda beklerken o odaya girmişti. Stresli olduğunu anlıyabiliyordum. Stresli olduğu için durmadan derin nefesler alıp veriyordu ki bu onun kendini yatıştırmak için yaptıgı bir şeydi. Beş dakika sonra üzerini değistirip geldiğinde beraber Aysima ile Çınar'ın yanına gittik.

İki ay geçmişti ve Çınar'ın ayağı iyileşmiş artık antrenmanlara çıkmaya başlamıştı. İki maç daha oynamıycaktı çünkü kaptan olası başka bir sakatlığı şuan göze alamıyordu. Aysima bu süre boyunca hep Çınar ile ilgilenmiş asla yanından ayrılmamıştı. Hiç şefkat görmeyen birisinin bu denli şefkat göstermeyi bilmesi benim garibime gidiyordu.

El ele sahaya yürürken yüzümdeki gülümsemeyi durduramıyordum. Gerçi onun yanındayken güzel olan hiç bir duygunun herhangi bir sonu olmuyordu. Sahadan içeri girdiğimizde Çınar ve Aysima bir şeyler konuşuyorlardı, bizi gördükleri an ikiside kocaman gülümsedi. Yanlarına ulaştığımızda Aysima yanağıma kocaman bir öpücük bıraktı.

"Nasılsın kanadı kırık kartal" diyerek Çınar ile uğraşmaya başladım. "Yaralı halimle bile sevgilinden daha iyiyim" dediğinde Akın'dan bir tokat yemesi kaçınılmaz olmuştu. "Sevgilime vurursan senin o saçlarını yolarım" diyerek parmağını Akın'a doğru salladı Aysima. "İçimi baydınız, hadi başlıyalım" diyerek ellerimi çırptım.

"Herkes sevgilisiyle takım olsun" diyen Çınar'ı herkes onayladı. Sonrasında herkes formasını ve şortlarını giydiğinde tekrar sahada toplandık. Kale boş olucaktı ve beş gol atan maçı alıcaktı. "Güveniyorum sana" diyerek şakağıma bir öpücük bıraktı Akın. Sevgilim olması dışında bir futbolcudan bunları duymak güzeldi. "O zaman maç başlasın" diyerek ayağındaki topu sürmeye başladı Aysima.