Çirkinin Aşığı

27. bölüm

Bir kez daha hastaneden taburcu olduğumuzda yanımızda babam da vardı. Arabanın arka kapısını açıp Vural'ın binmesine yardım ettim, kendim de yanına oturup kapıyı çektim.

Babam arabayı evimize sürerken durmadan avukatlardan telefonlar geliyordu, karşı tarafın ailesi görüşme talep ediyormuş. Babam kesin bir dille reddetti hepsini, 'oğullarıma zarar vermenin bahanesi olamaz' dediğinde Vural derin bir nefes aldı.

Elini sımsıkı tuttum, bana kızaran yanaklarıyla bakarken onu öpememek çok zordu. Evin önüne geldiğimizde iki yabancı araç gördük, babam bize arabada beklememizi söyleyip indi.

Ferhat'ın ailesi yada avukatları olduğunu tahmin edebiliyorduk, babam telefonunu çıkartınca konuştuğu adam ellerini havaya kaldırıp geri adım attı. Hızlı hızlı konuşan adamla babam yüksek sesle bağırdığında Vural'ın elini sımsıkı kavradım.

"Benim oğullarıma zarar vermeye kalkışmadan önce tutacaktı oğlunu evinde, yatsın akıl hastanesine gerekiyorsa. Tedavi sonrası da hapise, suçunun cezasını çekmesini bizzat ben sağlayacağım."

Vural da elimi sıkınca ona döndüm, gözlerinden süzülen yaşlara bakıp nazikçe yüzünü kuruladım. Hareket etmemek için kendini zor tutuyordu ama gözyaşları birbiri ardına akıyordu.

Arabalar evimizin önünden uzaklaşınca babam bizi eve soktu ve kapıyı kilitledi. Cebinden telefonunu bir sinirle çıkartıp birini aradı.

"En kısa sürede, bulunduğum konuma altı koruma istiyorum. Yada on sekiz olsun, dönüşümlü olarak etrafı kollasınlar. Karşıdan gelecek hiç bir avukat yada aile üyesi bu kapıya bir adım bile yaklaşmayacak." Telefonu kapatıp koltuğa fırlattığında yerimde zıpladım.

Korktuğumu anlayan babam derin nefeslerle sakinleşmeye çalışırken elini Vural'a uzattı. Vural ıslak yüzüyle babama yanaşınca onun yüzünü tıpkı benim gibi nazikçe sildi.

"Sakın üzülme oğlum, bende artık babanım biliyorsun. Sana ya da Ayaz'a zarar vermeleri arasında hiç bir fark yok. Ağlama, sakin ol." Vural artık omuzları sarsılarak ağlıyordu, başımı sırtına yaslayıp hafifçe öptüm.

Dayanamıyordum ağlamasına, mutlu hissediyordu eminim ki...

Bu zamana kadar asla ailesinden birisiyle iletişime geçmemişti, belki ailesi bile yoktu. Onu üzmemek için sormamıştım, merak ediyordum ama ona kıyamıyordum.

Kollarımı ona saramıyor olmam bile beni mahvediyordu, sanki onu teselli edemiyor gibi hissediyordum. Elimi tutup göğsüne doğru sardı ve kalbine bastırdı.

Ahhh, kalbinin her zaman bana ait olacağını söylemişti değil mi?

Babam bizi yalnız bırakmak için odasına geçti, biz de Vural'ın odası alt katta olduğu için oraya geçtik. Yorgunca yatağa uzandı ve beni de yanına çekti.

Kısa süre sonra derinleşen nefesiyle uyuduğunu anladım, yanından kalkıp mutfağa gittim. Babam yıllar sonra sigara içiyordu, dolu gözlerle ona baktım.

"Gel bakalım, bebek oğlum." Sigarasını söndürüp çöpe attı ve beni kollarına çekti.

İğrenç sigara kokusuna rağmen babacığıma sarılıp ağlamaya ihtiyacım vardı, güvenli kollarında rahatlayana kadar ağladım. Beni teselli etmesine gerek olmadığını bildiği için, sadece ağlarken bana sıkıca sarılıyordu.

Ağlamam bitince gözlerimi babamın gömleğine silip geri çekildim, hareketime gülüp saçlarımı öptü. Her zaman şımardığım için alışkındı bu hareketlerime.

"Şimdi ne olacak babacığım?" Masum sesimle derin bir nefes alıp verdi, elini saçlarının arasından geçirip düzeltti.

"Şimdi bebek oğlum, o hayır kelimesini kabul etmeyip bu şekilde davranmayı kendine hak gören genç en büyük hakkının elinden alınabileceğini öğrenecek. Özgürlüğünün...."

Yutkunup babama uzun uzun baktım, babam bir şey söylüyorsa onu yapana kadar asla durmayacak bir adamdı. Başımı sallayıp sıkıca sarıldım ve geri çekilip Vural'ın odasına doğru adımladım.

"Bir isteğiniz olursa sana attığım numaraya sadece istediğin şeyi mesaj at, eve gelecek. Dışarı çıkmak yok okul açılana kadar, anlaştık mı?" Gülümseyip kafamı salladım, tek ihtiyacım olan şey içeride uyuyan sevgilimin sağlıklı olmasıydı.

Onun için de yanında olup onunla ilgilenmem gerekiyordu. Geri kalan herşey silik ihtiyaçlardı, gereksizdi gözümde.