Çirkinin Aşığı

33. bölüm (FİNAL)

Okul açıldığı için özel araçla okula gidip geliyorduk, Vural'ın estetikli haline hayran olup gözlerini diken kızlar yüzünden sinirlerim tavandı. Bana olan ilgisi devam ettiği için rahat bir nefes alabiliyordum ama, karnımda ekşi bir his vardı.

Sanki Vural'ın aklını çelecekler ve ellerimden kayıp gidecekmiş gibiydi. Zerşin denilen bir kız vardı, okulun en güzel kızlarından... onun Vural'a numarasını verdiğini gördüğümde ağlayacak kadar sinirlenmiştim.

Vural numara yazan kağıdı geri çevirip soğukça gülümsedi ve duyamadığım bir şeyler söyledi. Kız saçlarını savurup yanımdan geçerken 'iğrenç' dedi bana bakarak.

Alt dudağım titrerken sevgilimle göz göze geldik, arkamı dönüp tuvaletlere doğru yürüdüm. Arkamdan geldiğini biliyordum, ama ağlarken görülmek istemediğim için durmuyordum.

"Bebeğim?" Sorar tonuyla içeri girdiğinde sessizce ona seslendim.

"Buradayım.." adım sesleri içinde olduğum kabine yaklaşırken gözlerimi siliyordum. Kapıyı itip beni inceledi, gözleri tüm vücudumu turlarken dolu gözlerimle onu izliyordum.

"Ne oldu bebeğim, neden ağlıyorsun?" Omuz silktim sadece, kıskanıyordum işte. Bunda anlamayacak ne vardı....

"Hiç..." tek kelimelik cevabıma inanmadığı belliydi, beni kabinden dışarı çekip elimi ve yüzümü yıkadı.

"Ne oldu bilmiyorum ama kafana takıp ağlamana değmez, ben sen ağlayınca kahroluyorum çünkü." Dudağımı ısırıp başımı yere eğdim.

"O kız bana iğrenç dedi, sana numarasını vermeye çalışan..." suratı kasılırken gözleri kısıldı.

"Öyle mi yaptı?" Başımı salladım, beni kendine çekip alnımı ve saçlarımı öptü.

"Ben ona neyin iğrenç olduğunu gösteririm." Vural elimi tutup beni öğle yemeği için kullanılan büyük yemekhaneye sürüklerken ne yapacağını merak ediyordum.

Neredeyse bizim bölümün tamamı oradaydı, okulun tiki, zengin tipleri de öyle. Bazı belli gruplar da her zamanki masalarında oturuyorlardı. Vural bizi boş bir masaya çekip sandalyeye çıktı, şokla ona bakıyordum. Elinden tutup inmesi için çekiştirdim.

"Herkes buraya bakabilir mi? Harika... size söylemek, itiraf etmek istediğim bir şey var... Ben bu yanımdaki mükemmel insanı seviyorum, çok hemde, öyle böyle değil. Ve birisi, bugün bana asılıp karşılık bulamayınca ona iğrenç demiş. Benim bebeğim iğrenç değil, biz hiçbirimiz değiliz hatta. Ben ameliyattan önce, standart güzellik kalıplarına uymayan, hatta güzel kelimesiyle yan yana bile gelemeyecek bir insandım. Bu güzellik ise bana, hemde çirkinken... özür dilerim güzelim ama öyleydim... aşık oldu ve ben de ona. Kimsenin onayına ihtiyaç duymadan sevdik birbirimizi, biz, gerçekten biz olduk. Ve kim ne derse desin, ne yaparsa yapsın, biz olmaya devam edeceğiz."

Yemekhanede büyük bir alkış koparken ellerimi yüzüme kapattım, bizi alkışlayanların içinde Selen ve takıldığı bir kaç kız da vardı. Bize yapılan tezahüratların arasında bir kaç küfür ve kalkıp giden masa da olmuştu.

Onları görmezden gelip sevgilimin beni kollarına çekip öpmesinin tadını çıkarttım. O gün Ferhat'ın rol yaptığı anlaşılmış ve tutuklu yargılanmak üzere cezaevine yollanmıştı.

Akşam, ailem ve Selen ile birlikte kutlama için yemek yemeye çıkmıştık. Bir yanımda sevdiğim, diğer yanımda babam ve en yakın arkadaşımla uzun bir kutlama yemeği yedik.

Bundan sonra, ömrümün geri kalanında elimi tutacak olan insanı bulmuş olmanın mutluluğuyla sürekli gülümseyen bir insana dönüştüm. Hala bazı kıskançlık anları yaşanıyor ve sinirlenebiliyorduk... ama asla birbirimize değil...

Ben onun bebeği, o benim mükemmel adamım olmaya devam ettik. Birlikte okuyup, birlikte yaşadık ve birlikte mezun olduk. En sonunda da birlikte bir işyeri açtık, hayalimizdeki mesleği, hayalimizdeki insanla yan yana yapmanın huzurunu tattık.

Biz mutlu bir sonsuzluk yaratıp, ailemiz için huzur olduk. Birbirimiz için ise herşey olduk ve olmaya da devam ediyoruz......