AİLE BEDELİ

6. BÖLÜM: KAPALI KAPILAR MUTLU YOLLARA AÇILMAZ MIYDI?

‼️OY KULLANMAYI, YORUM YAPMAYI VE YAZARIMIZI TAKIBE ALMAYI UNUTMAYIN‼️

Yanlış yaptığım veya görmediğim hatalarımı yorumlarda belirterek bana yardımcı olabilirsiniz🙏🏻

✨️İyi ve keyifli okumalar dilerimmm✨️

🚨Bu hikayedeki karakterlerin gerçek kişi ve olaylarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.🚨

"Mutlu olmayı yarına bırakmak, karşıya geçmek için nehrin durmasını beklemeye benzer ve bilirsin, o nehir asla durmaz."

~Grange

🤍

*Kapalı Kapılar Mutlu Yollara Açılmaz Mıydı?*

Rüzgar, okşa onun saçlarını benim yerime
Fısılda kulağına sevdiğimi
Rüzgar, dolaş onun etrafında dön gel bana
Getir bıraktığı nefesi

🎶Göksel-Rüzgar🎶

İnsan sevilmek ister. Koşulsuz, şartsız her haliyle, çekinmeden sevilmek ister. Bazen birine açarız kollarımızı, bekleriz ki sarsın, sarılsın bize. Vücudumuzu saran kollar sanki evimiz olur, bizi korur; en azından öyle hissettirir. Fakat bazen olmaz, sevilemezsini. Asla sevilemeyeceğinizi kafaya takar farklı şeyler düşünemeyecek hale gelirsiniz. Başka şeylere adarsınız hayatınızı. Bambaşka şeylere odaklanmaya çalışırsınız. Sonra bir gün karşınıza bir hayvan çıkar. Bi kuş, bir kedi, bir köpek... Sadece başını okşadınız diye asla bırakmaz peşinizi. Sadece bir kez onu korudunuz diye asla ayrılmaz yanınızdan. Size değerli hissettirir. Varlığınızı anlamanızı sağlar. İşte insanlardan yalvarırcasına istediğiniz o sevgiyi küçük bir hayvandan alırsanız anlarsınız bazı şeyleri.

Yeminim var, kapattım kendimi sevgiye. Geçti artık benden öyle işler. Sevdim ama sevilmedim hiç. İstemediğim bir babaya sahip olduğum için hiç sevilmedim. Bir süre sonra bitti bu sevgi açlığı. Fakat şimdi istiyorum tekrardan. Sevilmek istiyorum. Değer görmek, önemsenmek, belki de görünmek...

Sevilmek istiyorum işte ötesi yok!

Hatta istemiyorum. Buna gerçekten ihtiyacım var. Bence zaten öyle. Evet, sevgi istek değil, sonsuz açlık içeren bir ihtiyaç. Ve benim buna ihtiyacım var.

Elimde tuttuğum elbiseye büyük bir beğeniyle bakıyordum. Çok şık ve dikkat çekiciydi. Üstelik tam da bedenimdi. Galiba Malfoy, bugün de bizi takip etmişti. Kutunun içindeki notu okuduktan sonra telefonumu, Malfoy'a yazmak için elime aldım. Fakat daha ona mesaj atamadan mailimden gelen bildirimi görüp ona bakmaya karar verdim. Mailin açılması ve yukarıdan Amy'nin mesajının telefon ekranıma yansıması bir oldu.

"Proje için beklediğimiz mesaj gelmiş. Yarın başlıyoruz! Bu ay derslerden muaf olacakmışız. İsteğe bağlı katılım sağlanabilirmiş. Çok iyi değil mi?"

Amy'nin mesajını üstten okuduktan sonra maili açtım. Öğrendiklerim dışında yazan şeyler buluşacağımız saat, ailelerin adresleri ve isimleriydi. O an bir heyecan hissetmemiştim. Aklım sadece önümde duran müthiş elbisedeydi. Malfoy'a bir mesaj yazmaktansa yarın yüz yüzeyken konuşmak istedim. Hızla elbiseyi ve notu kutuya koyup giyinme odama gittim. Neşeyle elbiseyi denedim ve boy aynamın önüne geçtim. Kendime pek elbise yakıştırmasam da bunu üzerimde görmek nedense gülümsememi ve kendimi beğenmemi sağlamıştı.