Chapter 103
ကျိုးရွှမ်လန်၏ယွမ်ယင်းက မြေပြင်ပေါ်ပြန်ဆင်းလာပြီးနောက် ဘေးပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်ကာ သစ်ရွက်ခြောက်ပုံကြီးရှိရာသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။
သူ့ရင်ခွင်ထဲမှယွမ်ယင်းကို သစ်ရွက်ပုံကြီးပေါ် ချထားလိုက်ပြီးနောက် မြေပြင်တွင် တင်ပျဉ်ခွေထိုင်ကာ ခေါင်းလေးကို သူ့ပခုံးထက်တွင် မှီစေလိုက်သည်။ သူ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပခုံးကိုကိုင်ထားလိုက်ပြီးနောက် မေးထောက်ကာ ထိုင်နေသည်။ သူက မျက်လုံးမပိတ်ဘဲ အနားယူနေပြီး အမှောင်ထဲတွင် ပုန်းနေသူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ကာ သတိကြီးကြီးဖြင့် ကြည့်နေသည်။
ရှန်းလျိုရှန့်နှင့် ကျိုးရွှမ်လန်တို့က တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ပြီး အကြံတစ်ခုအတူတူရသွားကာ သူတို့၏ အခြေတည်ဝိညာဉ်(ယွမ်ယင်း)များကို ပြန်ခေါ်ရန် စီစဉ်လိုက်ကြသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ယွမ်ယင်းများကို တစ်ကြိမ်မှ အပြင်မထုတ်ခဲ့ဖူးသည့်အပြင် သူတို့ကလည်း ခန္ဓာကိုယ်တွင်းတွင်သာ အေးအေးချမ်းချမ်းဖြင့်နေနေခဲ့၍ မူမမှန်သည့်အရာတစ်ခုကိုမှ မသိရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်နေ့လုံး လေ့လာအကဲခတ်ပြီးသည့်နောက်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံး၏စိတ်ထဲ၌ သံသယများဝင်ရောက်လာ၍ ထိုယွမ်ယင်းတစ်စုံကို ခွဲထားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူတို့ကို ပြန်ခေါ်ထားကာ မေးခွန်းအချို့မေးရန်လည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ကျိုးရွှမ်လန်က ဦးဆောင်ပြီး ယွမ်ယင်းကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ပြန်ခေါ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သူ၏ယွမ်ယင်းက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတိကြီးကြီးဖြင့် စောင့်ကြည့်နေခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အမည်မသိ အကြောင်းအရင်းကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးကို ရှန်းလျိုရှန့်၏ယွမ်ယင်းအနား လုံးဝကပ်ခွင့်မပြုပေ။ အကယ်၍ ကျိုးရွှမ်လန်က ဦးစွာလှုပ်ရှားပြီး သူ့ကိုပြန်မခေါ်ပါက ရှန်းလျိုရှန့်သူ့ယွမ်ယင်းကို ပြန်ခေါ်ချိန်၌ ကျိန်းသေပေါက် တားဆီးမည်ဖြစ်သည်။
မှီနေသည့်ပခုံးက သူ့ခေါင်းအောက်မှ လွတ်ထွက်သွားသည့်အခါ အိပ်ပျော်နေသော ယွမ်ယင်းပေါက်စလေးက ခေါင်းစောင်းကျလာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်က သစ်ရွက်ပုံထဲ လဲကျသွားသည်။
