Beş Numaranın ortadan kaybolmasından ve Altı Numara Ben Hargreeves'in ölümünden birkaç yıl sonra akademide başka bir korkunç olay daha yaşandı; Sekiz Numara, Vanessa Hargreeves, yeteneğiyle ilgili alışılmadık bir deneyimin sonucu olarak derin bir ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✧ WE ONLY SEE EACHOTHER AT WEDDINGS AND FUNERALS ✧
˚✧˳✧˚✧˳✧˚✧ ☂️ ✧˚✧˳✧˚✧˳✧˚
Vanessa Hargreeves
Ben bu iş için yaratılmadığım için ve onun ışınlanma güçleri beni hasta ettiğinden, binaya tırmanmamız için ısrar ettim.
"Oradan kaçmayı çok istiyordum, bu yüzden onlarla birlikte gittim."
"Yani, 'Handler' bu 'komisyon' işinin patronu ve kimsenin olması gerekeni bozmayacağından emin olmak için zaman çizelgesini takip etmeyi veya uzay-zaman sürekliliğini yönetmeyi seviyor öyle mi?" Kendimi kaldırmak için yukarıdan pencerenin pervazını tuttum.
"Evet." Kolumu tutup beni göğsüyle yakalayarak hafifçe içeri çekti. "Tanrım, Five. Sahip olduğun hayat..."
Vanya'nın banyosuna gitmek için hemen ceketimi çıkardım. Daire küçüktü ama muhtemelen içinde yaşaması için yeterli şey vardı.
Yüzümü ve ellerimi yıkadıktan sonra aynada kendime bakıp düşüncelerimi topladım. Gördüğüm yansıma bu insanların kim olduğunu bilmeyen ama yine de onları öldüren kanlar içinde bir kızdı. Birini bıçaklayarak öldürmekten, kafasından vurmaktan, dövmekten hiçbir zaman keyif almamıştım. Güvenin bana, umursamıyorum ama aklımdan çıkmıyor. Zaten babamız bizi cinayete yatkın hale getirmişti. Öldürdüğümüz hayatların önemi yoktu çünkü kendilerinin önemi yoktu.
Küçük aynanın arkasında antiseptik, pamuk ve bandaj olduğunu gördüm.
İkimiz de boş bir kanepede sessizce otururken uzaktan bir siren sesi duyuldu. Five elime aldığım ilk yardım çantasını görünce kanepeyi önüme çekmişti. Yarasını ilaçlı pamukla temizlememi, yarasının çevresine hafifçe sürmemi izlerken yine sessizlikle karşılaştık.
Sonunda rahatlamış halimi gözlemlemek için başını kaldırdığını fark etmedim. Ona baktım, yoğun bakışlarını hissettim ama gözlerini kaçırmadı. "Ne? Senin için fazla mı güzelim?" dedim şakacı bir kıkırdama bırakırken. Melankolik bir hava sarmıştı etrafımızı.
"İleri atlayıp gelecekte sıkışıp kaldığımda, komisyona gitmeden önce başka ne buldum biliyor musun?" diye sordu.
"Henüz bana söylemedin."
"Hiçbir şey. Kesinlikle hiçbir şey." Şu anda dinlediğimi belirtmek için kafamı kaldırdım ve gözlerine baktım.
"Anlayabildiğim kadarıyla hayatta kalan son kişi bendim. İnsanlığı neyin öldürdüğünü hiçbir zaman anlayamadım, ama..."
"Ama ne?"
"Olayın olduğu tarihi buldum. 8 gün sonra dünyanın sonu geliyor ve bunu nasıl durdurabileceğimize dair hiçbir fikrim yok."
