Gerçek ailem mi? (DÜZENLENDİ)

Bölüm 7

Güneş doğmakla doğmamak arasında kalmış;aynı hayatım gibi~Karantina

.

.

.

Öyle büyümüşüz ki içimizdeki yalnızlık sevilmeyi beklerken, beklemeyi sevmişiz

.

.

Bir yerden okumuştum. Gözler ruhun gücünü gösterir. İnsan insanı gözüne bakarak anlar.

Kimisi kederle bakar anlarım. Kimisi sert bakar anlarım. Kimisi özlemle bakar onu da anlarım. Kimisi sinirle, sert bakar.

Peki ya ben? Her aynanın önüne geçtiğimde gözlerime, bakışlarıma bakıyordum.

Siyah hafif çekik gözlerim duygu barındırmayacak şekilde bakıyordu. Niye böyleydi anlamıyordum.

Ben zaten kendimi hiç anlamamıştım ki...

Aynanın önünde yalnız gözlerime bakmıyordum.

Kendime bakıyordum. Gözlerime, dudaklarima, burnuma, fiziğime her yerime bakıyordum.

Ve sonra kendimle yüzleşiyordum. Soruyorum kendime.

Ben cidden bu muyum?

Ben cidden bundan mı ibaretim?

Sabah gözleri mi araladığımda Polat ve Fırat kafalarını benim yatağıma koymuş ayaklarını ise yere uzatmış şekildeydi.

Kafalarının altına yastık koydum dikkatlice.

Ah, dün. Dün bana yardım etmişlerdi.

Yardım...

Hayatımda sayılı şekilde birilerinden yardım istemiştim.

Bana yardım etmezdiler ki. Hep kendim kendi başımın çaresine bakardım çoğu zaman.

Sahipsizdim...

Ayağa kalkıp banyoya girdim. Hala başım ağrıyor ve halsizdim.

Banyoda boz cinsle siyah kapüşonlu giydim ve çıktım. Onlarda uyanmış etrafına bakıyorlardı. Sanırım beni arıyordular.

Boğazımı temizleyip "Buradayım." dedim. "İyi misin?" Dedi Polat. Değilim diyemedim. "İyiyim. Dün için teşekkürler."deyip odadan çıkacakken Fırat kolumu tuttu.

Hızlıca kolumu çekip "Temas sevmiyorum. Bunu net bir şekilde belli etmiştim geçen defa." dedim.

O ise "Tamam otur sakince konuşmak istiyoruz." dedi. Başımı sallayıp yatağa oturdum.

"Geçen Demir sıktığında neden kolun kanadı? Morarması falan lazımdı kanaması değil" dedi.

Tabi ki Muradın sıcak bıçak bastığını demeyecektim. Düşün kızım bir şey bul. Çalıştır kafayı.

Hah! Buldum.

"Merdivenden düşmüştüm" dedim. Çok inandırıcı değil mi? Hemde fazlasıyla inandırıcı. Canım aklım.

"Merdivenlerden düşünce kolun kanamaz" dedi Polat. Polat Alemdar Puahahah.

Hayır kızım şu an buna gülemezsin. Ama gülmeyi bir kenara yazdım ben.

"Benim ki kanadı işte. Dün için teşekkürler ama benim işime burnunuzu sokmayın. Bay bay" deyip odadan çıktım. Peki ciddi başlayıp rezalet şekilde bitirmem şaka mı?