Gerçek ailem mi? (DÜZENLENDİ)

Bölüm 8

Bazı intiharlar ruhsaldır

.

.

.

İnsan hayalleri ve umutları büyük olunca hayal kırıkları da büyük oluyor

.

.

(Yazardan)

Bazen hayali büyük kurmamalı insan. Bazen de dilememeliydi büyük umutları. Her ikisinde de hayal kırıklığı büyük oluyor. Asena büyük hayal kurmuştu, büyük umut dilemişti.

    Tek istediği yeni ailesiyle iyi vakit geçirmekti. Aslında yol boyu onlara iyi davranacağını söylüyordu içinden. Sert kişiliğini bir kenara atacaktı. Onların iyi olacağını sanıyordu.

  Ama sanıyordu işte.

   Olmadı öyle. O da mecbur sert yönünü gösterdi onlara. Ama bir aile istiyordu yine. İçinde doldurulmayacak bir boşluk vardı.

    Aile boşluğu.

 Aile ne demek anlamamıştı, tatmamıştı. Sadece duymuştu aile kelimesini. Okuldakiler ailesinden konuşurken o ayaklarına bakar elleriyle oynardı.

   Evdekiler yemek yerken Asenanın ağladığından haberleri bile yoktu. Ama hepsi babalarının sözünün ne kadar acı verici olduğunu biliyorlardı. Polat boğazını temizleyip babasına hitaben konuştu. "Baba sence de ağır değil miydi söylediklerin?" Babası oğluna bakıp tekrar yemeğine döndü."

"Umurumda bile değil o kız" Umurundaydı

Dediği sözleri daha yeni kavramıştı ve içten içe üzülüyordu...

(Asena dan)

  Koşmayı dayandırdım. Ama gözümden akan damlaları dayandıramadım. Ağlamıyorum. Sadece gözümden damlalar akıyor. Çantamdan astım spreyini alıp bir kaç fıs yaptım ve nefesimi düzene soktum. Bu gün de okula gitmeyecektim. Restorana da. Sahile gittim. Zaden çoğu adam yoktu.

 Bir banka oturup dizlerimi kendime çektim. Elimi yumruk yapıp bir kaç defa banka vurdum.

 Acıyor...

İlk defa bu kadar kırıldım...

 Ben böyle değildim

Neden her kes gibi olamamıştım? İçimdeki boşluğu neden kapatmak bir türlü olmuyordu? Sevgi için gittiğim her kapıdan neden tekmeyle kovulmuştum? Onlar benimde bir kalbim olduğunu ne zaman anlayacaktı? Bende de aynı onlar gibi bir kalp vardı ve kırılıyordu. Ben böyle değildim. Sığamadım kimsenin hayatına. Yetersiz oldum.

  Sevileceğimi sanarak en büyük salaklığı yaptım.

Saat 23.56 ve ben hala sahil deydim. Ayağa kalkıp eve doğru yürümeye başladım.

 Kapıyı çalmadan doğruca içeri girdim. Uyumamıştılar. Her tarafın ışığı yanıktı. Merdivene salandan gitmek olduğu için mecbur salona gittim. Herkes buradaydı. Beni görünce hepsi ayağa kalktı.

"Kızım neredesin sen? Restoranı aradık orada da değilmişsin." Hiç bir şey demedim. Yüzlerine bile bakmadan odama çıktım. Kapıyı kilitleyip yatağa doğru adımladım. Ardından uzanıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

 Uyursam geçer miydi?

===========================================================================

Merhaba arkadaşlarrr

Bölüm nasıldı?

Siz nasılsınız?

Bölüm biraz kısa oldu üzgünüm.

Umarım beyenmişsinizdir.

Vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın.

Kendinize ciciş bakın

Görüşürüz bay bayy.