Genç kızımız Asena bir testle gerçek ailesine kavuşur. Eski ailesinden oldukca yara alan kızımız yeni ailesi yarasına pansuman yapacak mı? Yoksa yaralar mı ekliycek?
Ortada Ceren yanındaysa Candan ve Murat vardı. Bir birlerine sarılarak hastaneden g...
En çok içinde fırtınalar koparken sessiz kalır insan
.
.
Sessizlik..........
Ben eski evimde de çok konuşmazdım ki..........
Babam iğrenirdi sesimden ve bunu dile getirmek ten tereddüt etmezdi.
Babam benden iğrenirdi..........
Saat 9.00 da kalkmıştım. İşlerimi de şimdi hal etmiştim. Bu gün altıncı gündü yani okul yoktu. Restorana birinci gün gitmeyi düşünüyorum. Üzerime beyaz bir şeyler giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(böyle düşüne bilirsiniz. çanta yok. kolye isterseniz ola bilir)
Daha sonra odadan çıktım. Benimle eş zaman da Polat ve Fırat çıktı. Onları takmadan asansöre gidip bindim. Evet evde asansör vardı. Zengin şey sizi iki oldu. Asansör kapanacağı sırada bir ayak buna engel oldu. Polatın ultra mega zengin ayağıydı. Ayağın sıkışsın oraya.
İkisi de asansöre bindi. Daha sonra düğmeye bastı böylelikle kapı yeniden kapandı. Asansör inince birden ses geldi.
"O neydi?" diye sordum korkuyla. "Asansör bozuldu düzeltirler." dedi Fırat. "Kaç dakikaya?" dedim endişeyle."1-2 saate."
Olmaz. Olamaz. Ben burada kalamazdım ki. Astımım ben. İlaçta yanımda değil ki. "Olmaz . Kalamam ben burada." Kapıyı yumruklamaya başladım sanki bir şey yapacakmışım gibi.
Onlarsa yere oturdu. "Boşuna yorma kendini. Annemlere mesaj attım. Tamirci çağırırlar." dedi Polat. Bende kendimi daha fazla yormamak için oturdum.
.
.
.
30 dk geçmişti ve hiç bir hareket yoktu. Onlar telefonuna bakarken ben boş duruyordum ve artık nefesim düzensizleşiyordu. Ayağa kalkıp kapıyı yumruklamaya başladım
"Kapı ...Kapıyı ...Kapıyı açın." Artık ayak üste duramıyordum. Yere çöküp derin derin nefes almaya başladım. Benim bu halimi görüp yanıma geldiler.
"Ne oldu?Bir sorun mu var?"dedi Fırat.
Yok canım ne sorunu. Uzak başı bayılacaktım sonra yaşamaya yılım varsa yaşarım yoksa ölürdüm işte.
Sadece "Odam da" diye bildim. "Nefes alamıyorum" dedim. Sonra Fırat sesi geldi kulağıma.
"Baba tamirciye söyle elini çabuk tutsun. Asena asma. İlacı yanında değil. Şimdi de nefes alamıyor... Tamam çabuk olun. "
Sesler artık boğuk geliyordu. Bilincim yavaş-yavaş kapanıyordu. Son duyduğum Polat kapıyı yumruklaması olmuştu. Gerisiyse karanlıktı...
(Yazardan)
Asenanın gözlerinin kapandığını gören Fırat bir kaç hafif tokat attı.
"Bayıldı" dedi. Polat da Asenanın yanına eğildi.
Bir 10-20 dk daha geçince asansör hareket etmeye başladı. Asansör inerken Fırat Asenayı kucağına aldı. Kapılar açılınca Demire direk "Arabaya. Hastaneye gidiyoruz." dedi sadece. Demir arabaya binerken oda bindi. Kimsenin binmesini beklemeden arabayı çalıştırdı.
Diğerleri Polatın arabasıyla geliyordu. Anneleri Cansel hanım ağlarken Cahid bey karısının omzuna kolunu atarak destek veriyordu. Diğerleri ne kadar belli etmese de endişeleniyordu.
Cahid bey...
Huzurlarını bozduğunu düşündüğü kız için endişeleniyordu. Ne derse kızıydı. Endişeleniyordu işte. Kendi kanından canındandı...
Demir bir hastanede durunca onlarda durdu. Fırat Asenayla inerken direk hastaneye girdi. Diğerleri de arkasıyla geliyordu. Hemşireler Asenayı sedyeye yatırıp bir odaya aldılar. Diğerleri de mecbur dışarıda beklediler.
