Cult Of Murder

▪️ Chapter 2▪️

     
               THE WORST NIGHTMARE

Pag gising palang, nakaramdam na ako ng sakit   sa mata  dahil sa sinag na tumatama sakin galing sa bintana..As i came to, nakahilata na ako sa isang hospital.Im wearing a hospital gown and lying on a pure white bed. My left arm has a dextrose, while my whole body hurts specially my abdominal part.

The room I'm in, is so quiet. All you can  hear is the wind coming from an open wide window.

Napaupo ako mula sa pagkakahiga dahil I'm curious. Nilibot ng mata ko ang paligid hanggang nabaling ang tingin ko sa may labas. Napatulala ako saglit. Pilit kong inaalala ang lahat ng nangyari— and then shocked of it as I remember everything.

Habang nagrerelapse lahat sa utak ko,  sakto naman ay nagbukas ng pinto mula kwarto, isa itong nurse na babae.

" Hi!..I'm nurse Silvia,Kamusta ang pakiramdam mo?". She said in calm voice. She is holding some kind of note holder and may nakasabit na stethoscope sa leeg nya.Tinignan ko lang sya. Parang wala ako sa mood na magsalita.

She put down the nite holder she holds on the nearby table afterwards, lumapit siya sakin. Inilapat nalang niya bigla ang dulo sa stethoscope sa dibdib ko. Nilipat-lipat nya ito sa buong katawan ko. She's checking me.

" Okay.Ayos naman lahat". Nakangiti niyang sabi.

Following that,  kinuha nya ang notes at may sinulat.When she was finished writing, lalabas na sana sya kaso tinawag ko sya dahil may katanungan ako regarding sa parents ko.

"San po sina mama at papa?". Nanghihina kong tanong sa kanya. As I thought, parang medyo wala pa akong masyadong lakas para taasan ang boses ko.

Nag-iba ang expression sa mukha niya. Her face slowly turn to something sad .Napalunok nalang ako sa reaksyon niya. I'm afraid sa sasabihin nya.

She can't look in my eyes; like hiding something,  then shook her head.

Tumangis ako action niya.I grab the headboard sa bed.Simulan kong tumayo because hindi ako makapaniwala.

" Hindi!! Hindi!!! Wait lang po gigisingin ko sila!". pagdadalamhati kong sabi. Tumayo ako in weak knees and pilit lumakad.

" Wait! Kailangan mo munang mahiga, sariwa pa ang sugat mo". Pagpipigil niya sakin.

Hindi ako nakinig sa kanya at patuloy parin sa paglalakad. Pinapabalik  niya ako papuntang bed pero nagpupumiglas ako.

Nang nasa pinto na ako, i clenched my teeth,tiniis ang pain and run to the hallway. Hinabol ako ng nurse kaso I'm faster. I run to the elevator and agad pinindot ang mga button. The elevator close first before the nurse could  even enter.

Hindi ko alam kung saan pupunta, I just push the button of a random number earlier.

Ilang saglit pa ay nagbukas na ang elevator.May apat na  palang  nurse ang naghihintay sakin sa labas. Bigla nilang hinawakan ang magkabila kong kamay at pilit nilabas sa elevator.Marami sila kaya hindi ako makatakas.Pilit kong kinakalas ang kamay ko mula sa mahigpit nilang paghahawak pero it's no use.Hinila nila ako papuntang hallway. Nagpatuloy sila hanggang sa bigla silang tumigil sa isang room. There's a sign 'MORGUE' on the above of the door.Dinala na pala nila ako sa morgue.

Bago ko palang buksan ang pinto, ay may nagbukas na nito mula sa loob.Ang ibang staff at pati na si nurse Silvia ay nasa loob na. Dahan-dahan akong pumasok sa loob. Dito ay may dalawang magkatabing steel table na may nakalagay sa ibabaw. They're people that's covered in a white fabric.

Wala pa silang sinasabi pero alam ko na  sina mama at papa yon.

Napayuko nalang ako. My tears start to fall down, nonstop.My both knees are stiff to the point na ang hirap maglakad.

Kahit na hirap, pinagpatuloy ko parin ang paglalakad palapit sa dalawa. Unhurriedly, I remove the tela sa mukha nila.
I touch their face, it's cold.

" Ma! Pa!..Gising na kayo oh!..Magcecelebrate pa tayo diba?..Huwag naman kayo magbiro ng ganito oh...Please... Please... Huwag nyo akong iwan... I'll do my best na makahanap agad ng trabaho. Hindi ko kayo pababayaan.Ma! Pa!.Ngumiti na kayo ulit.tama na tong prank na to hindi na nakatawa.". Paghuhumagulgol ko.Niyakap ko ang malamig nilang katawan. Nilapit ang tenga ko sa dibdib nila umaasang tumitibok pa ito.

Kung sana panaginip lang ito, please.. anybody ,wake me up!.

Tama nga ang sabi ng mga iba, lahat ng bagay o kasiyahan sa buhay, may kapalit at kapalit ito.It's ironic to think that, kanina ay masaya lang kami at nagngingitian. Wala pang ilang oras, nabawi na agad ang lahat.