Bana Geç Kalma ↭ Yarı Texting

2.2 ( YENİ BÖLÜM)

Selamün Aleyküm

Uzun bir aradan sonra yine biz 🥲

Keyifli okumalar.

❦

بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم

❦

Sabah Karan ile beraber hazırlandığımız kahvaltıyı keyifle yapmıştık. Karan yaptığım her ev işinde bana yardım ediyordu. Ben tek başıma yapabileceğimi söylesemde Karan, bunun bir sünnet olduğunu ve benim buna engel olmamam gerektiğini söyleyip duruyordu.

Kahvaltıdan sonra uzun zamandır temizlemediğimiz evi temizlemeye giriştik. Nerdeyse iki haftadır burdaydık ve biz genel olarak miskinlik yapmayı tercih etmiştik. Ben salonu süpürüp, yerleri silerken Karan da toz alıyordu ama görseniz dünyayı kurtarıyormuş gibi davranıyordu. Kaşlarını çatmış en ciddi haline bürünmüş elindeki vazonun siliyordu.

Biri ona sadece toz aldığını söylemeli.

Nihayet elindeki vazonun tozunu almayı bitirdiğinde yavaşça yerine koydu. Bende  yerleri silmeyi bitirip viledayı banyoya kaldırdım.

Salondaki geniş vestiyerin çekmecelerini düzenlemek için açtığımda yan yana dizilmiş albümleri gördüm. Merakla onları elime aldığımda en üstteki albüm bana fazlasıyla tanıdık gelmişti.

Kapağını açtığımda ilk fotoğraf da elini yüzünü kırmızı boya yapmış ekrana gülümseyen iki yaşındaki kendimi görünce şaşkınlıkla bakakaldım.

Hızlıca diğer sayfalara da baktım.

Benim küçüklük albümünde basbayağı bu ve içinde rezil bütün anlarım vardı. Karan'a döndüğümde hâlâ toz alıyordu.
Elimdeki albümü havaya kaldırarak sordum.

"Karan bu ne?"

Bakışları bana döndü. Önce çatık başlarlar bana baktı sonra elimdeki albümü gördüğünde gülümsedi.

"Küçüklük albümün."

"Valla hiç anlamamıştım. Sende ne işi var?"

"Dedenden istemiştim. O da verdi," dediğinde elimle anlıma vurdum.

"Karan bu benim en rezil albümüm. Bunu mu vermiş vere vere. Hepsine baktın değil mi?" dedim telaşla.

Karan başını salladı. "Evet, baktım. Hemde defalarca kez."

"Of, ağlamak istiyorum."

"Bence hepsinde çok tatlıydın. Ben seviyorum onları," dedi yanıma yaklaşıp elimden albümü alarak.

"Neresi tatlı ya!"

Karan albümün sayfalarını karıştırırken bende kucağımda diğer albümlerle yanındaki koltuğa oturdum. Karan her baktığı resimde biraz daha fazla gülüyordu.

"Gülüp durma Karan," dediğimde beni hiç umursamadı.

Albümün son sayfalarından birindeki fotoğrafı gösterdi. Ben üzerimde prenses elbisesiyle ekrana gülümsüyordum. Arkadan dedemin iş ortaklarından birinin oğlu bana balıp gülüyordu. O gün sanırım bir davetteydik.

"Ama bu çocuk kimse ona gıcık oluyorum. Sana bakıp gülümsüyor baksana," dediğinde o kadar ciddiydi onun bu haline kahkahalarla gülmemek için zor durmuştum. Resimdeki çocuk yüzünden kıskançlık duyuyordu resmen.

Albümün sonuna kadar bakmıştık beraber. "Mihri," dedi Karan bana dönerek. "Sana bir şey soracağım ama cevaplamak zorunda değilsin."

"Ne soracaksın?"